Ουκρανία: Η επιστροφή της πολεμικής προπαγάνδας

Η δυτική κοινή γνώμη είναι σοκαρισμένη με το πόλεμο στην Ουκρανία και κινητοποιείται για να βοηθήσει τους Ουκρανούς σε φυγή. Για όλους, είναι προφανές: ο δικτάτορας Πούτιν δεν χωνεύει τη νέα ουκρανική δημοκρατία.

Όπως σε κάθε σύγκρουση, μας λένε ότι οι άλλοι είναι οι κακοί, ενώ εμείς οι καλοί.

Η αντίδρασή μας είναι αυτή των ανθρώπων που εξαπατήθηκαν από την πολεμική προπαγάνδα επειδή δεν θυμούνται τις προηγούμενες συγκρούσεις και δεν γνωρίζουν τίποτα για την Ουκρανία. Ας ξεκινήσουμε από το μηδέν.

Ποιος ξεκίνησε;

Όπως στο προαύλιο του σχολείου όταν οι συμμαθητές μας τσακώνονταν μεταξύ τους, θέλουμε να μάθουμε ποιος το ξεκίνησε. Σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει φωτογραφία: πριν από οκτώ χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο με τη βοήθεια ένοπλων ομάδων. Αυτοί οι άνθρωποι αυτοαποκαλούνται «εθνικιστές», αλλά καθόλου με την έννοια που το καταλαβαίνουμε. Ισχυρίζονται ότι είναι πραγματικοί Ουκρανοί σκανδιναβικής ή πρωτογερμανικής καταγωγής και όχι Σλάβοι όπως οι Ρώσοι. Ισχυρίζονται ότι είναι του Στέπαν Μπαντέρα [1], αρχηγού των Ουκρανών συνεργατών των Ναζί, του αντίστοιχου του Philippe Pétain από συμβολική άποψη για τους Γάλλους, αλλά κυρίως του Joseph Darnand και των στρατιωτών της γαλλικής μεραρχίας SS Charlemagne. Οι Ουκρανοί, που μέχρι τώρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους σκανδιναβικής και πρωτο-γερμανικής καταγωγής από τη μια και Σλάβους από την άλλη, τους αποκαλούν «νεοναζί».

Εδώ, στη Γαλλία, η λέξη «ναζί» είναι μια προσβολή που χρησιμοποιείται για οτιδήποτε. Ιστορικά, είναι ένα κίνημα που υποστήριζε ένα φυλετικό όραμα της ανθρωπότητας για να εξηγήσει τις αποικιακές αυτοκρατορίες. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, οι άνδρες ανήκουν σε διαφορετικές «φυλές», σήμερα θα λέγαμε σε διαφορετικά «είδη». Δεν μπορούν να έχουν απογόνους μαζί, όπως φοράδες και γαϊδούρια. Στην άγρια φύση, αυτά τα δύο είδη γεννούν μουλάρια, αλλά τα τελευταία είναι γενικά στείρα. Αυτός είναι ο λόγος που οι Ναζί απαγόρευσαν τη διαφυλετική ανάμειξη. Αν είμαστε από διαφορετικές φυλές, κάποιες είναι ανώτερες από τις άλλες, εξ ου και η δυτική κυριαρχία στους αποικισμένους λαούς. Στη δεκαετία του 1930, αυτή η ιδεολογία θεωρούταν «επιστήμη» και διδασκόταν σε πανεπιστήμια, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Γερμανία. Την έχουν υπερασπιστεί πολύ σπουδαίοι επιστήμονες. Για παράδειγμα, ο Konrad Lorenz (Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1973) ήταν ένθερμος Ναζί. Έγραψε ότι για να διατηρηθεί η φυλή, ήταν απαραίτητο να εξαλειφθούν οι ομοφυλόφιλοι από τη μάζα και να τους εξαφανιστούν, όπως ένας χειρουργός εξαλείφει έναν όγκο επειδή ανακάτεψαν τη γενετική τους κληρονομιά με αυτή άλλων φυλών χωρίς να το καταλάβουν.

Αυτοί οι επιστήμονες δεν ήταν πιο σοβαροί από εκείνους που μας ανακοίνωσαν την Αποκάλυψη κατά τη διάρκεια της επιδημίας της Covid-19. Είχαν τον τίτλο του «επιστήμονα», αλλά όχι τη λογική προσέγγιση.

Η σύγχρονη Ρωσία χτίστηκε στη μνήμη αυτού που οι Ρώσοι αποκαλούν τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» και εμείς αποκαλούμε «Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Δεν έχει την ίδια σημασία για εκείνους από τι για εμάς. Εδώ, στη Γαλλία, ο πόλεμος κράτησε μόνο λίγους μήνες, μετά πιστέψαμε στη νίκη των Ναζί και μπήκαμε στη Συνεργασία. Είαμε τους Ναζί και τους Πετενιστές να συλλαμβάνουν, από το 1940, 66.000 άτομα, γενικά για «τρομοκρατία» (αντίσταση). Στη συνέχεια, από το 1942, συλλαμβάνονται 76.000 Εβραίοι επειδή ήταν «κατώτερης φυλής» και τους έστειλαν στην Ανατολή, στην πραγματικότητα σε στρατόπεδα εξόντωσης. Αντίθετα, στη Σοβιετική Ένωση οι Ναζί δεν συνέλαβαν κανέναν. Ήθελαν να εξοντώσουν ή να υποδουλώσουν όλους τους Σλάβους σε διάστημα τριάντα χρόνων για να καθαρίσουν έναν «ζωτικό χώρο» όπου θα μπορούσαν να χτίσουν μια αποικιακή αυτοκρατορία ( Generalplan Ost ). Αυτός είναι ο λόγος που η ΕΣΣΔ υπέστη 27 εκατομμύρια νεκρούς. Στη ρωσική μνήμη, οι Ναζί είναι επομένως ένας υπαρξιακός κίνδυνος, όχι για εμάς.

Όταν αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στην εξουσία στο Κίεβο, δεν διακήρυξαν τους εαυτούς τους ως «ναζί», αλλά ως «εθνικιστές» με την έννοια του Στέπαν Μπαντέρα, ο οποίος επίσης αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «εθνικιστή» και όχι «ναζί», ξεπερνώντας ακόμα τον εαυτό τους σε σχέση με τις γενοκτονικές προθέσεις τους εναντίον Σλάβων και Εβραίων. Ονόμασαν το παλιό καθεστώς «φιλορωσικό», το οποίο είναι αντικειμενικά αναληθές, και απαγόρευσαν οτιδήποτε παραπέμπει στη ρωσική κουλτούρα. Και πρώτα, τη ρωσική γλώσσα. Οι Ουκρανοί ήταν πλειοψηφικά δίγλωσσοι, μιλούσαν και ρωσικά και ουκρανικά. Ξαφνικά, είπαν στους μισούς ότι δεν μπορούσαν πλέον να μιλήσουν τη γλώσσα τους στο σχολείο και στη διοίκηση. Η περιοχή του Ντονμπάς, πολύ ρωσόφωνη, ξεσηκώθηκε. Αλλά και η ουγγρική μειονότητα που λάμβανε εκπαίδευση στη γλώσσα της και την οποία υποστήριξε η Ουγγαρία στην διεκδίκηση της. Οι Ουκρανοί του Ντονμπάς απαίτησαν να δοθεί στις περιφέρειες του Ντόνεστσκ και του Λουγκάνσκ καθεστώς αυτονομίας και να ανακτήσουν τη γλώσσα τους. Αυτοί οι νομοί (oblast στα ρωσικά) αυτοανακηρύχθηκαν δημοκρατίες. Αυτό δεν σήμαινε ότι φιλοδοξούσαν για ανεξαρτησία, αλλά μόνο για αυτονομία, όπως η Δημοκρατία της Καλιφόρνια στις Ηνωμένες Πολιτείες ή οι πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ.

Το 2014, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έβαλαν τους ανθρώπους του Κιέβου στο ίδιο τραπέζι με εκείνους του Ντονμπάς και διαπραγματεύτηκαν τις συμφωνίες του Μινσκ. Εγγυητές των συμφωνίες είναι η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία.

Το Κίεβο πάντα αρνήθηκε πάντα να τις εφαρμόσει παρά το γεγονός ότι τις είχε υπογράψει. Αντίθετα, όπλισε τις «εθνικιστικές» πολιτοφυλακές και τις έστειλε στην άκρη του Ντονμπάς για να εκτονώσουν τα νευρά τους. Όλοι οι δυτικοί εξτρεμιστές ήρθαν τότε να πυροβολήσουν στην Ουκρανία. Αυτοί οι παραστρατιωτικοί ήταν 102.000 τον περασμένο μήνα, σύμφωνα με την κυβέρνηση του Κιέβου. Αποτελούν το ένα τρίτο του ουκρανικού στρατού και είναι ενσωματωμένοι στις Δυνάμεις της Εδαφικής Άμυνας. 66.000 νέοι «εθνικιστές» —αν και ξένοι— μόλις έφτασαν ως ενισχύσεις, από όλο τον κόσμο, με αφορμή της ρωσικής επίθεσης.

Κατά τη διάρκεια των οκτώ ετών που μας χωρίζουν από τις συμφωνίες του Μινσκ, αυτοί οι παραστρατιωτικοί έχουν σκοτώσει 14.000 ανθρώπους στο Ντονμπάς, σύμφωνα με την κυβέρνηση του Κιέβου. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει τις δικές τους απώλειες, αλλά δεν είναι πολλές. Η Ρωσία έχει ξεκινήσει τη δική της εξεταστική επιτροπή. Δεν μέτρησε μόνο τους νεκρούς, αλλά και τους βαριά τραυματίες. Βρήκε 22.000 θύματα. Ο πρόεδρος Πούτιν μιλά για αυτά ως «γενοκτονία», όχι με την ετυμολογική έννοια της καταστροφής ενός λαού, αλλά με τη νομική έννοια ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε με εντολή των αρχών εναντίον μιας εθνικής ομάδας.

Εδώ είναι όλο το πρόβλημα: η κυβέρνηση στο Κίεβο δεν είναι ομοιογενής και κανείς δεν έδωσε ξεκάθαρα την εντολή για μια τέτοια σφαγή. Ωστόσο, η Ρωσία θεωρεί υπεύθυνους τους προέδρους Πέτρο Ποροσένκο και τον διάδοχό του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Είμαστε και εμείς επίσης από τότε αφού ήμασταν εγγυητές των συμφωνιών του Μινσκ που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Ναι, είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτή την εκατόμβη.

Τα χειρότερα έρχονται. Την 1η Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος εξόπλιζε τους «εθνικιστές» παραστρατιωτικούς και αρνιόταν να εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ, θέσπισε το νόμο αριθ. 38 για τους αυτόχθονες πληθυσμούς [2]. Εγγυάται στους Τάρταρους και στους Καραΐτες Εβραίους (δηλαδή που δεν αναγνωρίζουν το Ταλμούδ ) την άσκηση των δικαιωμάτων τους, ιδίως του να μιλούν τη γλώσσα τους, αλλά όχι στους Σλάβους. Οι τελευταίοι δεν υπάρχουν. Δεν προστατεύονται από κανένα νόμο. Είναι Untermenschen , υπάνθρωποι. Ήταν η πρώτη φορά μετά από 77 χρόνια που εγκρίθηκε φυλετικός νόμος στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Λέτε στον εαυτό σας ότι υπάρχουν οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι έπρεπε να διαμαρτυρηθούν. Αλλά τίποτα. Μεγάλη σιωπή. Χειρότερα: το χειροκρότημα του Bernard-Henri Lévy.

Γιατί κατέφυγαν στον πόλεμο;

Η κατανόηση μας για τα γεγονότα διαστρεβλώνεται από τις προκαταλήψεις μας. Αυτό είναι ακόμη πιο έντονο στα κράτη της Βαλτικής και στις χώρες που προηγουμένως είχαν συντριβεί από το «δόγμα Μπρέζνιεφ». Αυτοί οι άνθρωποι φαντάζονται a priori ότι οι Ρώσοι είναι οι κληρονόμοι των Σοβιετικών. Ωστόσο, οι κύριοι σοβιετικοί ηγέτες δεν ήταν Ρώσοι. Ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν Γεωργιανός, ο Νικίτα Χρουστσόφ Ουκρανός κ.λπ., ακόμη και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ ήταν Ουκρανός.

Όσο οι δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ ήταν ουκρανικές, η σφαγή των κατοίκων τους ήταν αποκλειστικά ουκρανικό ζήτημα. Κανείς δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να τους προστατεύσει. Ωστόσο, με την υπογραφή των Συμφωνιών του Μινσκ και την επικύρωσή τους από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, η Γαλλία και η Γερμανία ανέλαβαν την ευθύνη για τον τερματισμό της. Δεν το έκαναν.

Η φύση του προβλήματος άλλαξε όταν, στις 21 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο δημοκρατιών του Ντονμπάς. Η σφαγή των κατοίκων της δεν ήταν πλέον εσωτερικό ζήτημα, αλλά διεθνές. Στις 23 Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο Ασφαλείας συνεδρίασε ξανά καθώς ο ρωσικός στρατός ετοιμαζόταν να επέμβει. Κατά τη συνάντηση, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, δεν αμφισβήτησε ούτε τη νομιμότητα της ρωσικής αναγνώρισης των δημοκρατιών του Ντονμπάς ούτε τη νομιμότητα της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης κατά των νεοναζί. Απλώς ζήτησε από τη Ρωσία να δώσει μια ακόμη ευκαιρία για την ειρήνη [3].

Το διεθνές δίκαιο δεν απαγορεύει τον πόλεμο, αλλά προσπαθεί να τον αποτρέψει. Ωστόσο, καθώς αυτή η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν απέδωσε τίποτα, η Ρωσία είχε το δικαίωμα να βοηθήσει τους κατοίκους του Ντομπάς που σφαγιάστηκαν από τους νεοναζί. Κάτι που έκανε την επόμενη μέρα, 24 Φεβρουαρίου.

Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, που περίμενε ήδη οκτώ χρόνια, δεν μπορούσε να το αναβάλει άλλο. Όχι μόνο επειδή καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, όχι μόνο επειδή ο ουκρανικός στρατός ετοίμαζε μια τεράστια σφαγή στις 8 Μαρτίου [4], αλλά επειδή το ρωσικό δίκαιο τον καθιστά προσωπικά υπεύθυνο για τις ζωές των συμπολιτών του. Προετοιμάζοντας την ενδεχόμενη φυγή τους, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του Ντονμπάς έχει αποκτήσει τη ρωσική υπηκοότητα τα τελευταία χρόνια.

Η Έξοδος 2 εκατομμυρίων Ουκρανών

Όπως σε όλους τους πολέμους του ΝΑΤΟ, γινόμαστε μάρτυρες της φυγής του πληθυσμού. Για τους Γάλλους, αυτό θυμίζει την έξοδο του 1940 μπροστά στην προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων. Είναι φαινόμενο συλλογικού πανικού. Οι Γάλλοι πίστευαν ότι η Βέρμαχτ θα διέπραττε τους ίδιους μαζικούς βιασμούς που είχαν αποδοθεί στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στον Deutsche Heer (Αυτοκρατορικό Στρατό) . Όμως οι Γερμανοί ήταν πειθαρχημένοι και δεν επιδόθηκαν σε αυτό το είδος βίας. Εντέλει, η φυγή των Γάλλων χωρίς σκοπό δεν είχε άλλο αντικειμενικό λόγο, παρά μόνο τον φόβο.

Το ΝΑΤΟ, από του πόλεμου στο Κοσσυφοπέδιο, έχει αναπτύξει την έννοια της μηχανικής της μετακίνησης των πληθυσμών [5]. Το 1999, η CIA οργάνωσε την μετακίνηση, σε τρεις ημέρες, περισσότερων από 290.000 Κοσοβάρων από τη Σερβία προς τη Μακεδονία. Αν είστε άνω των τριάντα, θυμάστε τα φρικιαστικά βίντεο αυτής της μεγάλης ουράς ανθρώπων, που περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο, για δεκάδες χιλιόμετρα, κατά μήκος σιδηροδρομικών γραμμών. Το ζήτημα ήταν να πιστέψουμε σε μια εθνική καταστολή από την κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και να δικαιολογηθεί ο πόλεμος που ερχόταν. Οι Κοσοβάροι δεν ήξεραν γιατί έφευγαν, αλλά πίστευαν ότι θα έβρισκαν ένα καλύτερο μέλλον εκεί που πήγαιναν. Πριν από επτά χρόνια, θυμάστε την έξοδο των Σύρων. Το ζήτημα ήταν να αποδυναμωθεί η χώρα στερώντας της τον πληθυσμό της. Αυτή τη φορά είναι να αγγίξουν τα συναισθήματά σας με γυναίκες και παιδιά, χωρίς να αναγκάσουν τους άνδρες οι οποίοι χρειάζονται για να πολεμήσουν κατά των Ρώσων.

Κάθε φορά είμαστε αναστατωμένοι. Αλλά δεν είναι επειδή οι Κοσοβάροι, οι Σύροι ή οι Ουκρανοί υποφέρουν ότι όλοι έχουν δίκιο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται όλους τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Τα κράτη του χώρου Σένγκεν δέχονται όλα τα άτομα που παρουσιάζονται ως φυγάδες από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τη γερμανική διοίκηση, περίπου το ένα τέταρτο αυτών των «προσφύγων», που ορκίζονται ότι εργάζονται και κατοικούν στην Ουκρανία, δεν έχουν ουκρανικά διαβατήρια, αλλά διαβατήρια της Αλγερίας, της Λευκορωσίας, της Ινδίας, του Μαρόκου, της Νιγηρίας ή του Ουζμπεκιστάν· άτομα που σαφώς εκμεταλλεύονται την ανοιχτή πόρτα για να εγγραφούν νόμιμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν πραγματοποιείται επαλήθευση της προηγούμενης διαμονής τους στην Ουκρανία. Για τους Γερμανούς εργοδότες, είναι μια νομιμοποίηση που δεν λέει το όνομά της.

Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ο ουκρανικός λαός δεν δείχνει την υποστήριξή του στην κυβέρνησή του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, οι κάτοικοι του Βελιγραδίου παρακολουθούσαν μέρα και νύχτα στις γέφυρες της πόλης για να εμποδίσουν το ΝΑΤΟ να τις βομβαρδίσει. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Λιβύη, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Τρίπολη για να δείξουν την υποστήριξή τους στον οδηγό Μουαμάρ Καντάφι. Κατά τη διάρκεια του συριακού πολέμου, ένα εκατομμύριο άνθρωποι εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ. Αυτή τη φορά: τίποτα. Αντίθετα, μας λένε ότι ομάδες της Εδαφικής Άμυνας κυνηγούν «διεισδυμένους Ρώσους σαμποτέρ», ενώ ο ΟΑΣΕ βεβαιώνει ότι δεν υπήρχαν Ρώσοι στρατιώτες στην Ουκρανία πριν από την έναρξη της επιχείρησης.

Το σοκ των εικόνων

Θα έπρεπε να είχαμε μάθει από τους προηγούμενους πολέμους ότι το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια. Από του πόλεμου στο Κοσσυφοπέδιο, το ΝΑΤΟ έχει γίνει μαΐστρος της πολεμικής προπαγάνδας. Τότε είχαν αλλάξει τον εκπρόσωπο του οργανισμού στις Βρυξέλλες. Ο αντικαταστάτης του, ο Τζέιμι Σι, περιέγραφε μια υποδειγματική ιστορία κάθε μέρα, είτε για τη φρίκη των Σέρβων εγκληματιών είτε για την υποδειγματική αντίσταση των Κοσοβάρων. Εκείνη την εποχή, εξέδιδα μια καθημερινή εφημερίδα μέσω φαξ, την Journal de la Guerre en Europe . Συνόψιζα τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ και τα τηλεγραφήματα από μικρά πρακτορεία Τύπου στα Βαλκάνια. Κάθε μέρα έβλεπα τις δύο εκδόσεις να απομακρύνονται λίγο περισσότερο τη μια από την άλλη. Στο μυαλό μου, η αλήθεια έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στα δύο. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, έγινε αντιληπτό ότι οι δηλώσεις του Τζέιμι Σι ήταν καθαρή εφεύρεση με σκοπό να μαυρίσουν τις στήλες των εύπιστων εφημερίδων, ενώ τα τηλεγραφήματα των μικρών βαλκανικών πρακτορείων Τύπου έλεγαν την αλήθεια. Και η τελευταία δεν ήταν υπέρ του ΝΑΤΟ.

Προσεγγίζω λοιπόν τη συναίνεση των δυτικών μέσων ενημέρωσης με κάποια καχυποψία. Για παράδειγμα, όταν μας λένε ότι η Ρωσία βομβαρδίζει ένα πυρηνικό εργοστάσιο, σκέφτομαι τα ψέματα του προέδρου Τζορτζ Μπους για τα όπλα μαζικής καταστροφής του τυράννου «Σαντάμ». Ή όταν μας εξηγούν ότι οι Ρώσοι μόλις βομβάρδισαν ένα μαιευτήριο στη Μαριούπολη, θυμάμαι τα μωρά από το Κουβέιτ που μάζευαν από τις θερμοκοιτίδες τους οι φρικτοί Ιρακινοί στρατιώτες. Και όταν μου διαβεβαιώνουν ότι ο κακός Πούτιν είναι τρελός και μοιάζει με τον Χίτλερ, θυμάμαι πώς μεταχειριστήκαμε τον Μουαμάρ Καντάφι ή τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ.

Γι’ αυτό δεν παίρνω αυτούς τους ισχυρισμούς στα σοβαρά. Οι Ουκρανοί στρατιώτες στο Snake Island δεν σφαγιάστηκαν κάτω από τις βόμβες όπως ισχυρίστηκε ο πρόεδρος Zelensky, παραδόθηκαν στους ρωσικούς στρατούς, όπως το παραδέχτηκε αργότερα. Το εβραϊκό μνημείο Babi Yar δεν καταστράφηκε από τους Ρώσους που σέβονται όλα τα θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας.

Ούτε ο ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός της Ζαπορίζια βομβαρδίστηκε. Είχε φρουρηθεί για αρκετές μέρες από μικτές ρωσική και ουκρανική ομάδες. Εξάλλου, ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) επιβεβαίωσε ότι δεν υπήρξε ποτέ ραδιενεργός κίνδυνος. Το μαιευτήριο της Μαριούπολης επίσης δεν βομβαρδίστηκε. Είχε εκκενωθεί τρεις ημέρες νωρίτερα και είχε μετατραπεί σε στρατώνες για το Σύνταγμα Αζοφ (νεοναζί) όπως είχε αναφέρει η Ρωσία στον ΟΗΕ εκείνη την εποχή.

Όταν λοιπόν μου λένε ότι πρέπει να σκοτωθεί ο «δικτάτορας» Πούτιν, μένω ασυγκίνητος.

Οι μάχες

Πώς να μην παρατηρήσετε ότι οι εικόνες που βλέπουμε από τις νικηφόρες «μάχες» του ουκρανικού στρατού είναι πάντα οι ίδιες; Πώς να μην παρατηρήσουμε ότι βλέπουμε μόνο μερικά κατεστραμμένα οχήματα; Μήπως οι πολεμικοί ρεπόρτερ μας δεν έχουν δει ποτέ πραγματικούς πολέμους; Δεν ερμηνεύουμε τις εικόνες με βάση αυτά που βλέπουμε σε αυτές, αλλά με βάση τα σχόλια που τις συνοδεύουν.

Για μια εβδομάδα, μας εξηγούν ότι ο ρωσικός στρατός έχει περικυκλώσει το Κίεβο στα δεκαπέντε χιλιόμετρα γύρω, ότι προχωρά κάθε μέρα (αλλά παραμένει δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά) και πρόκειται να κάνει την τελική επίθεση. Όταν μας εξηγούν ότι ο «δικτάτορας» Πούτιν θέλει το κεφάλι του καλού προέδρου Ζελένσκι (ο οποίος εξοπλίζει τους νεοναζί και εξέδωσε τον φυλετικό νόμο), κάνω ένα βήμα πίσω.

Οι ρωσικοί στρατοί δεν σκόπευαν ποτέ να καταλάβουν τις μεγάλες πόλεις. Επίσης μένουν μακριά από αυτές (εκτός από τη Μαριούπολη). Πολεμούν τους «εθνικιστές» παραστρατιωτικούς, τους νεοναζί. Ως Γάλλος, υποστηρικτής της Αντίστασης κατά των Ναζί, οι ρωσικοί στρατοί έχουν λοιπόν όλο τον θαυμασμό μου.

Ο ρωσικός στρατός εφαρμόζει την ίδια τακτική στην Ουκρανία όπως στη Συρία: περικυκλώνει τις πόλεις που χρησιμεύουν ως καταφύγιο για τους εχθρούς, ανοίγει στη συνέχεια ανθρωπιστικούς διαδρόμους για να φύγουν οι αμάχοι και τέλος σφυροκοπώντας τους μαχητές που παραμένουν μέσα. Αυτός είναι ο λόγος που οι παραστρατιωτικοί νεοναζί μπλοκάρουν αυτούς τους διαδρόμους και εμποδίζουν τον πληθυσμό να διαφύγει. Αυτή είναι η αρχή των ανθρώπινων ασπίδων.

Πρόκειται για πόλεμο της κίνησης. Πρέπει να δράσουν γρήγορα. Τα ρωσικά στρατεύματα κινούνται με φορτηγά και τεθωρακισμένα οχήματα. Δεν πρόκειται για μάχες αρμάτων μάχχης. Τα τελευταία είναι σήμερα ανενεργά στα θέατρα επιχείρησης. Είδαμε, το 2006, τη Χεζμπολάχ να μετατρέψει τα ισραηλινά Merkavas σε συντρίμμια. Τα ρωσικά στρατεύματα κινούνται με μηχανοκίνητα οχήματα, γι’ αυτό έχουν τεθωρακισμένα. Καθώς έχουμε προμηθεύσει δεκάδες χιλιάδες αντιαρματικούς πυραύλους στον ουκρανικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων των παραστρατιωτικών νεοναζί, τα όπλα μας τους καταστρέφουν καθώς καταστρέφουν τα φορτηγά τους. Δεν είναι μάχες, απλώς ενέδρες.

Τρία νέα προβλήματα

Σαν να μην ήταν αρκετά περίπλοκη η κατάσταση, ο πρόεδρος Ζελένσκι ανακοίνωσε στη διάρκεια της Διάσκεψης για την Ασφάλεια του Μονάχου, ακριβώς πριν τον πόλεμο, την πρόθεσή του να αποκτήσει την Ατομική Βόμβα, κατά παράβαση της υπογραφής της χώρας του της Συνθήκης για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.

Στη συνέχεια, οι ρωσικοί στρατοί κατέλαβαν και δημοσίευσαν ένα έγγραφο εργασίας της κυβέρνησης του Κιέβου που σχεδίαζε μια στρατιωτική επίθεση στην Κριμαία και το Ντονμπάς στις 8 Μαρτίου.

Τέλος, ο ρωσικός στρατός αποκάλυψε περίπου δεκαπέντε ερευνητικά εργαστήρια βιολογικών όπλων που δούλευαν για το Πεντάγωνο. Ανακοίνωσε ότι θα δημοσιοποιήσει τα κατασχεθέντα έγγραφα και κατέστρεψε 320 κοντέινερ παθογόνων παραγόντων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Απαγόρευση των Βιολογικών Όπλων, την σέβονται στο εσωτερικό της ώρας τους, αλλά την παραβιάζουν στο εξωτερικό. Έγγραφα είχαν ήδη δημοσιευτεί πριν από δύο μήνες από μια Βουλγάρα δημοσιογράφο. Στις 8 Μαρτίου, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από το Πεντάγωνο να εξηγήσει την ύπαρξη των 330 βιολογικών εργαστήριων που διατηρεί με διάφορες ονομασίες σε 30 χώρες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε τότε αυτές τις πρακτικές. Αλλά η υφυπουργός Εξωτερικών, Victoria Nuland, που ενημέρωνε την Γερουσία, αναγνώρισε ότι το Πεντάγωνο συνεργάζεται σε αυτά τα προγράμματα που πραγματοποιούνται στο εξωτερικό και ότι ανησυχεί με την ιδέα ότι αυτές οι έρευνες θα έπεφταν σε ρωσικά χέρια. Όταν η Ρωσία έφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η Δύση έστρεψε τις κατηγορίες εναντίον της, κατηγορώντας την ότι σχεδίαζε μια βιολογική επίθεση υπό ψεύτικη σημαία. Από την πλευρά του, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δδήλωσε ότι είχε προειδοποιηθεί για ουκρανο-ΗΠΑϊκές πολιτικές βιολογικές έρευνες και ζήτησε από την Ουκρανία να καταστρέψει τα παθογόνα παράγοντα της για να αποτρέψει την εξάπλωσή τους.

Έτσι λοιπόν, η Ουκρανία, η οποία διατηρεί περισσότερους από εκατό χιλιάδες «εθνικιστές» και τους ενσωμάτωσε στην «Εδαφική της άμυνα», στη συνέχεια ψήφισε έναν φυλετικό νόμο, εργάζεται για παράνομα βιολογικά όπλα και ελπίζει να αποκτήσει την Ατομική Βόμβα. Επιλέξαμε να ξεχάσουμε τα παραδείγματα θάρρους του Jean Moulin και του Charles De Gaulle και να στηρίξουμε τον πρόεδρο Zelensky!