Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου

Ο Ζοζέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Πολιτική Ασφάλειας, λαμβάνοντας ένα επίτιμο διδακτορικό στο Βαλιαδολίδ (Ισπανία), δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι μια λύση δύο κρατών [ισραηλινού και παλαιστινιακού] πρέπει να επιβληθεί από έξω για να φέρει ειρήνη. Το Ισραήλ αρνείται πεισματικά να δεχτεί αυτήν την λύση και μάλιστα για να την αποτρέψει, έφτασε στο σημείο να δημιουργήσει το ίδιο την Χαμάς (…) Η Χαμάς χρηματοδοτήθηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση για να προσπαθήσει να αποδυναμώσει την Παλαιστινιακή Αρχή της Φατάχ. Αν δεν επέμβουμε αποφασιστικά, η σπείρα του μίσους και της βίας θα συνεχιστεί από γενιά σε γενιά και από κηδεία σε κηδεία».

Με αυτόν τον τρόπο, ο Ζοζέπ Μπορέλ έσπασε τον επίσημο δυτικό λόγο σύμφωνα με τον οποίο η Χαμάς είναι ο εχθρός του Ισραήλ, στο οποίο φέρεται να επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις 7 Οκτωβρίου· δικαιολογώντας την τρέχουσα ισραηλινή απάντηση και τη σφαγή ήδη 25.000 Παλαιστινίων αμάχων. Υποστήριζε ότι οι εχθροί των Εβραίων μπορούν να υποστηρίζονται από άλλους Εβραίους, ιδιαίτερα από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Αρνιόταν την κοινοτική ανάγνωση της Ιστορίας και εξέταζε τις προσωπικές ευθύνες.

Αυτή η αλλαγή αφήγησης έγινε δυνατή με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από τέσσερα χρόνια. Ο Ζοζέπ Μπορέλ γνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε τη Χαμάς από του πραξικοπήματος του 2006, ωστόσο σήμερα είναι ελεύθερος να πει αυτό που έχει στο μυαλό του. Δεν ανέφερε τους δεσμούς της Χαμάς με τη Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, της οποίας η οργάνωση ισχυρίζεται ότι είναι το «παλαιστινιακό παρακλάδι», ούτε της τελευταίας με την MI6, τη βρετανική μυστική υπηρεσία. Απλώς πρότεινε να βγει η Ευρώπη από αυτή τη σφηκοφωλιά.

Σταδιακά, πέφτουν οι μάσκες. Εδώ χρειάζεται μια ιστορική υπενθύμιση. Τα γεγονότα είναι γνωστά, αλλά ποτέ δεν συνδέονται μεταξύ τους, ούτε αναφέρονται διαδοχικά. Έχουν ένα διαφωτιστικό αθροιστικό αποτέλεσμα. Διαδραματίζονται κυρίως σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν η Δύση έκλεινε τα μάτια στα εγκλήματα που διαδραματίζονταν. Στην πραγματικότητα ξεκινούν είκοσι χρόνια νωρίτερα.

Το 1915, ο Βρετανός Εβραίος υπουργός Εσωτερικών, Χέρμπερτ Σάμιουελ, συνέταξε ένα υπόμνημα για το Μέλλον της Παλαιστίνης. Ήθελε να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος, αλλά μικρού μεγέθους ώστε «να μην είναι αρκετά μεγάλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Έτσι η εβραϊκή διασπορά θα εξυπηρετούσε μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Μάταια προσπάθησε να πείσει τον πρωθυπουργό, τον φιλελεύθερο της εποχής Χ. Χ. Άσκουιθ, να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη στο τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, μετά τη συνάντηση του Χέρμπερτ Σάμιουελ με τον Μαρκ Σάικς, αμέσως μετά τη σύναψη των συμφωνιών Σάικς-Πικότ-Σαζόνοφ για την αποικιακή κατανομή της Μέσης Ανατολής, οι δύο άνδρες συνέχισαν το έργο και επωφελήθηκαν από την υποστήριξη των «μη κομφορμιστών προτεσταντών» (σήμερα θα λέγαμε «Χριστιανοσιωνιστές»), συμπεριλαμβανομένου του νέου Πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ. Ο τελευταίος και το υπουργικό του συμβούλιο έδωσαν οδηγίες για την περίφημη Διακήρυξη του Μπάλφουρ προκειμένου να διευκρινιστεί ένα από τα σημεία των Συμφωνιών Σάικς-Πικό Σαζόνοφ ανακοινώνοντας μια «Εβραϊκή εθνική εστία».

Την ίδια στιγμή, οι μη-κομφορμιστές προτεστάντες, μέσω της διαμεσολάβησης του δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, Λουί Μπράντεις, έπεισαν τον πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον να υποστηρίξει το σχέδιό τους.

Επίσης κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της Ρωσικής Επανάστασης, ο Χέρμπερτ Σάμιουελ πρότεινε την ενσωμάτωση των Εβραίων από την πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία που διέφευγαν από το νέο καθεστώς σε μια ειδική μονάδα, την Εβραϊκή Λεγεώνα. Αυτή η πρόταση υιοθετήθηκε από έναν Ουκρανό Εβραίο, τον Βλαδίμηρο Ζέεφ Γιαμποτίνσκι, ο οποίος φαντάστηκε ότι ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη θα μπορούσε να είναι η ανταμοιβή του στη μεταπολεμική περίοδο. Ο Χέρμπερτ Σάμουελ του εμπιστεύτηκε τη στρατολόγηση στρατιωτών μεταξύ των Ρώσων μεταναστών. Ανάμεσά τους, βρήκε μεταξύ άλλων τον Πολωνό Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν (τότε μαρξιστή) με τον οποίο προσχώρησε ο Βρετανός Έντουιν Σάμουελ, ο ίδιος ο γιος του Χέρμπερτ Σάμουελ. Διακρίθηκαν ιδιαίτερα κατά τη ήττα κατά των Οθωμανών στην Καλλίπολη.

Στο τέλος του πολέμου, ο φασίστας Τζαμποτίνσκι απαίτησε ένα κράτος ως οφειλόμενη αμοιβή, αλλά οι Βρετανοί δεν είχαν καμία επιθυμία να αποχωριστούν την παλαιστινιακή τους αποικία. Ως εκ τούτου, κράτησαν την δέσμευσή για «εθνική εστία», τίποτα περισσότερο. Το 1920, ένα μέρος των Παλαιστινίων, με επικεφαλής τον Ιζ αλ-Ντιν αλ-Κασάμ (το επικεφαλής σχήμα της ένοπλης πτέρυγας της σημερινής Χαμάς, οι ταξιαρχίες αλ-Κασάμ) ξεσηκώθηκε και έσφαξε άγρια Εβραίους μετανάστες, ενώ μια εβραϊκή πολιτοφυλακή τους απάντησε. Ήταν η αφετηρία της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Το Λονδίνο αποκατέστησε την τάξη συλλαμβάνοντας φανατικούς, τόσο τζιχαντιστές όσο και Εβραίους. Ο Γιαμποτίνσκι, στο σπίτι του οποίου ανακαλύφθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση.

Ωστόσο, η «μη-κομφορμιστική προτεσταντική» κυβέρνηση του Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ διόρισε τον Χέρμπερτ Σάμουελ κυβερνήτη της Παλαιστίνης. Μόλις έφτασε στην Ιερουσαλήμ, έδωσε χάρη και απελευθέρωσε τον φίλο του Γιαμποτίνσκι. Στη συνέχεια, διόρισε τον αντισημίτη και μελλοντικό συνεργάτη του Ράιχ, Μοχάμεντ Αμίν αλ-Χουσαΐνι, μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ.

Ο Γιαμποτίνσκι εξελέγη τότε διαχειριστής της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WZO). Επέστρεψε όμως στην πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία όπου ο Σιμόν Πετλιούρα είχε μόλις δημιουργήσει μια Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία. Ο Γιαμποτίνσκι και ο Σιμόν Πετλιούρα υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία για να εξασφαλίσουν μια θέση για τους εαυτούς τους στα εδάφη των Μπολσεβίκων στην Ανατολή και των αναρχικών του Νέστορ Μαχνό στο Νότο (σημερινή Νόβορωσία). Ο Πετλιούρα ήταν άγριος αντισημίτης, οι άνδρες του χρησιμοποιήθηκαν, στη χώρα τους, για να σφαγιάσουν εβραϊκές οικογένειες ή χωριά. Ο Πετλιούρα ήταν ο προστάτης των Ουκρανών «ακραίων εθνικιστών» και του μέντορά τους, Ντμιτρό Ντοντσόφ, ο οποίος αργότερα έγινε διαχειριστής του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ που ήταν υπεύθυνο για την υλοποίηση της «τελικής λύσης του εβραϊκού ζητήματος» [1].

Όταν διαδόθηκε η είδηση ότι ο Γιαμποτίνσκι είχε συνάψει συμμαχία με τους «σφάχτες Εβραίων», η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση τον κάλεσε για εξηγήσεις. Προτίμησε όμως να παραιτηθεί από τις κοινοτικές του λειτουργίες παρά να απαντήσει σε ερωτήσεις. Δημιούργησε τότε τη Συμμαχία των «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» (ιδιαίτερα παρούσα στην Πολωνική και Λετονική διασπορά) και την πολιτοφυλακή της, το Μπετάρ. Αποστράφηκε από τη Βρετανική Αυτοκρατορία και ενθουσιάστηκε με τη φασιστική Ιταλία. Δημιούργησε μια στρατιωτική ακαδημία για το Μπετάρ κοντά στη Ρώμη με την υποστήριξη του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι.

Το 1936, ο Γιαμποτίνσκι φαντάστηκε ένα «σχέδιο εκκένωσης» των Εβραίων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προς την Παλαιστίνη. Έλαβε την υποστήριξη του Πολωνού αρχηγού του κράτους, Στρατάρχη Γιούζεφ Πιουσούτσκι, και του Υπουργού Εξωτερικών του, Γιούζεφ Μπεκ. Αλλά και αυτή του Ούγγρου αντιβασιλέα, ναυάρχου Μίκλος Χόρτυ, χωρίς να ξεχνάμε την υποστήριξη του Ρουμάνου πρωθυπουργού, Γκεόργκε Ταταρέσκου. Αυτό το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ επειδή οι Εβραίοι της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης φοβήθηκαν τους συμμάχους του Γιαμποτίνσκι και επειδή η Βρετανική Αυτοκρατορία αντιτάχθηκε στη μαζική μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Τελικά, ο Καΐμ Βάιζμαν, τότε πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WZO), αποκάλυψε ότι ο Γιαμποτίνσκι συμμετείχε στο γαλλο-πολωνο-ναζιστικό σχέδιο απέλασης των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι προφήτευσε το Ολοκαύτωμα ενώπιον του έκπληκτου εβραϊκού κοινού. Σύμφωνα με τον ίδιο, με την άρνηση του σχεδίου εκκένωσής του, η διασπορά θα προκαλούσε έκρηξη βίας εναντίον της. Προς έκπληξη όλων, αυτό εφάρμοσαν πράγματι οι φίλοι του: την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων.

Το 1939, ο Γιαμποτίνσκι συνέταξε ένα σχέδιο για εξέγερση των Εβραίων της Παλαιστίνης ενάντια στην Βρετανική Αυτοκρατορία, το οποίο έστειλε στον τοπικό κλάδο των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών», την Ιργκούν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέβαλε αυτό το σχέδιο για αργότερα. Ο Γιαμποτίνσκι δεν εγκαταστάθηκε στη φασιστική Ιταλία, αλλά στις τότε ουδέτερες Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ένας από τους μαθητές του ενώθηκε μαζί του για να γίνει ο ιδιωτικός του γραμματέας. Ήταν ο Μπενζιόν Νετανιάχου, πατέρας του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Βλαδίμηρος Γιαμποτίνσκι και ο Μπενζιόν Νετανιάχου επισκέφθηκαν έναν καθηγητή φιλοσοφίας από το Σικάγο, τον Λέο Στράους. Ήταν και αυτός Εβραίος φασίστας. Είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Γερμανία λόγω του ναζιστικού αντισημιτισμού, αλλά παρέμενε σταθερός φασίστας. Ο Λέο Στράους έγινε στη συνέχεια το σημείο αναφοράς για τους «νεο-συντηρητικούς» στις ΗΠΑ. Δημιούργησε τη δική του σχολή σκέψης, διαβεβαιώνοντας τους λίγους μαθητές του, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι ο μόνος τρόπος για τους Εβραίους να αποτρέψουν μια νέα Σόα είναι να δημιουργήσουν τη δική τους δικτατορία. Οι μαθητές του περιλαμβάνουν τόσο τον Πολ Βόλφοβιτς όσο και τον Έλιοτ Έιμπραμς, τον άνθρωπο που σήμερα βρίσκεται πίσω από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και που χρηματοδότησε τη «θεσμική του μεταρρύθμιση» αυτό το καλοκαίρι.

Ο Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1940. Ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν αντιτάχθηκε στη μεταφορά της τέφρας του στο Ισραήλ, αλλά το 1964 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Ουκρανός Λέβι Εσκόλ, την επέτρεψε.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» της Ιργκούν κήρυξαν τον πόλεμο στη Βρετανική Αυτοκρατορία επειδή περιόριζε την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Υπό τις διαταγές του μελλοντικού πρωθυπουργού, του Λευκορώσου Μεναχέμ Μπέγκιν, οργάνωσαν μια σειρά επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένης αυτής κατά του ξενοδοχείου King David που άφησε 91 νεκρούς και της σφαγής του Ντέιρ Γιασίν που άφησε τουλάχιστον εκατό θύματα.

Τον Νοέμβριο του 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ένα σχέδιο για τη διαίρεση της Παλαιστίνης μεταξύ δύο ζωνών, της εβραϊκής και της αραβικής, προκειμένου να σχηματιστεί ένα διεθνικό κράτος. Εκμεταλλευόμενος τη βραδύτητα της διακυβερνητικής οργάνωσης, ο Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν ανακήρυξε μονομερώς το Κράτος του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Τα αραβικά κράτη αντέδρασαν με τα όπλα, ενώ οι Εβραίοι πολιτοφύλακες ξεκίνησαν την εκδίωξη 750.000 Παλαιστινίων, την Νάκμπα. Ανησυχώντας για αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις, η Γενική Συνέλευση έστειλε έναν Σουηδό απεσταλμένο, τον κόμη Φόλκε Μπερναντότ, για να οριοθετήσει τα δύο ομόσπονδα κράτη. Όμως, στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, άλλοι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές», που ανήκαν στην Λέχι (γνωστή ως «Ομάδα Στερν»), υπό τη διοίκηση ενός άλλου μελλοντικού πρωθυπουργού, του Λευκορώσου Γιτζάκ Σαμίρ, τον δολοφόνησαν. Καταδικάστηκαν όλοι από ισραηλινό δικαστήριο. Ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Ουκρανός Μόσε Σάρετ, γράφει τότε στη Γενική Συνέλευση ζητώντας την ένταξη του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. «Δηλώνει ότι το Κράτος του Ισραήλ αποδέχεται, χωρίς επιφυλάξεις, τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και ότι αναλαμβάνει να τις τηρήσει από την ημέρα που θα γίνει μέλος των Ηνωμένων Εθνών». Κάτω από αυτές τις βιαστικές συνθήκες, το Ισραήλ έγινε μέλος του ΟΗΕ στις 11 Μαΐου 1949. Τις μέρες που ακολούθησαν, ο Γιεχοσούα Κοέν, δολοφόνος του κόμη Μπερναντότ, απελευθερώνεται και γίνεται σωματοφύλακας του πρωθυπουργού Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν.

Από το 1955 έως το 1965, ο Γιτζάκ Σαμίρ ήταν επικεφαλής ενός τμήματος της Μοσάντ, της εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας του νέου κράτους. Χωρίς να ενημερώσει τους ανωτέρους του, συγκρότησε τη μυστική αστυνομία του Σάχη του Ιράν, τη Σαβάκ. Περίπου διακόσιοι από τους άνδρες του ήρθαν για να διδάξουν βασανιστήρια δίπλα σε πρώην Ναζί [2].

Στη συνέχεια, ενώ διαπραγματευόταν τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ με την Αίγυπτο, μετέφερε τους άνδρες που είχε στείλει στο Ιράν, στο Κονγκό το 1979. Πιθανώς με την υποστήριξη της CIA των ΗΠΑ, από δω και στο εξής θα εποπτεύουν τη μυστική αστυνομία του Μομποτού Σεσέ Σέκο. Πηγαίνει επιτόπου για να τους ελέγξει.

Στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, ο Γιτζάκ Σαμίρ βοήθησε επίσης την ταϊβανέζικη δικτατορία [3].

Αυτή τη φορά εν αγνοία των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιούργησε μια τρομοκρατική ομάδα στη Νέα Υόρκη, την Jewish Defense League του Ραβίνου Μέιρ Καχάνε [4]. Επιβλέπει μια εκστρατεία για τη μετανάστευση των Σοβιετικών Εβραίων στο Ισραήλ, τις επιθέσεις κατά της σοβιετικής αντιπροσωπείας στα Ηνωμένα Έθνη και τέλος κατά της αντιπροσωπείας της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Έκανε συμμαχίες με τη Νότια Αφρική [5]. Συμμετείχε στη δημιουργία των «μπαντουστάν», ψευδοαφρικανικών κρατών που επέτρεψαν στη Νότια Αφρική να μην θεωρεί πλέον τον μαύρο πληθυσμό της ως υπηκόους, αλλά ως μετανάστες.· ένα μοντέλο που οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» θα εφαρμόσουν αργότερα στους Παλαιστίνιους.
Με αυτή τη δυναμική, έβαλε το Ισραήλ να χρηματοδοτήσει την έρευνα του Γάουτερ Μπέισον, προσωπικού γιατρού του προέδρου Πίτερ Βίλεμ Μπότα. Ο τελευταίος, επικεφαλής 200 επιστημόνων, σκόπευε να δημιουργήσει ασθένειες που να επηρεάσουν μόνο μαύρους και Άραβες (Coast Project [6]) [7].

Το ένα έγκλημα οδηγεί σε άλλο, υποστήριξε επίσης την Ροδεσία [8] και τον αγώνα κατά της ανεξαρτησίας των πορτογαλικών αποικιών της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας.

Στη Γουατεμάλα, ο Γιτζάκ Σαμίρ πλησιάζει τη δικτατορία του στρατηγού Εφραΐν Ρίος Μοντ. Όχι μόνο του προμηθεύει όπλα, αλλά επιβλέπει και τη μυστική του αστυνομία. Δημιουργεί ένα ινστιτούτο υπολογιστών που παρακολουθεί την κατανάλωση νερού και ηλεκτρικής ενέργειας και μπορεί έτσι να ανιχνεύσει και να εντοπίσει μυστικές δραστηριότητες. Οργάνωσε τον πληθυσμό των Μάγια σε κιμπούτζ για να τους κάνει να δουλεύουν και να τους επιβλέπουν χωρίς να χρειάζεται να πραγματοποιήσουν αγροτική μεταρρύθμιση. Έτσι προστατευμένος, ο Ρίος Μοντ δολοφόνησε 250.000 ανθρώπους [9]· ένα μοντέλο που οι ρεβιζιονιστές Σιωνιστές επιθυμούν να εφαρμόσουν στους Παλαιστίνιους. Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Πολιτειών για το θέμα του πειράματος στη Γουατεμάλα πέρασαν μέσω του στράουσιστή Έλιοτ Άμπραμς.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» δεν ενήργησαν προς το συμφέρον του δυτικού στρατοπέδου, χρησιμοποίησαν τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν για να κάνουν αυτό που έκανε πάντα ο Βλαδίμηρος Ζέεφ Γιαμποτίνσκι: να ασκούν την εξουσία μέσω της βίας χωρίς να σέβονται κανέναν.

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Πρόεδρος Μπους ο πρεσβύτερος συγκάλεσε τη Διάσκεψη της Μαδρίτης για να επιλύσει οριστικά το Ισραηλινο-Παλαιστινιακό ζήτημα. Κατά τη διάρκεια αυτής, η ισραηλινή αντιπροσωπεία, υπό την προεδρία του Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος είχε γίνει πρωθυπουργός, απαίτησε την κατάργηση του Ψηφίσματος 3379 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών [10] πριν αρχίσουν οι συζητήσεις. Αυτό το ψήφισμα δηλώνει ότι «ο Σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων». «Με ανοιχτή καρδιά, καλούμε τους Άραβες ηγέτες να κάνουν το θαρραλέο βήμα και να απαντήσουν στο απλωμένο μας χέρι με ειρήνη», δηλώνει μεγαλοπρεπώς ο Σαμίρ. Ανυπομονώντας να καταλήξει σε συμφωνία, η Γενική Συνέλευση συμμορφώνεται. Όμως, εξαπατώντας τους συνομιλητές του, το Ισραήλ δεν θα δεσμευτεί σε τίποτα και θα κάνει τα πάντα για να αποτύχει η υποψηφιότητα του Τζορτζ Μπους για δεύτερη θητεία.

Μια γρήγορη λέξη πριν καταλήξουμε για τις προσωπικότητες αυτού του μηχανισμού σήμερα.

Η συμμαχία των Ουκρανών «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» και «ακραίων εθνικιστών» μεταρρυθμίστηκε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας μαφιόζος ολιγάρχης, ο Εβραίος Ίχορ Κολομόισκι, ώθησε στην πολιτική έναν νεαρό Εβραίο κωμικό, τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ενώ χρηματοδοτούσε τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές που πολιορκούσαν και βομβάρδιζαν τους ρωσόφωνους ουκρανικούς πληθυσμούς του Ντομπάς. Ο Ρεφουσένικ (refuznik) Νατάν Σαράνσκι, πρώην υπουργός του Αριέλ Σαρόν, διοργανώνει συναντήσεις μεταξύ παγκόσμιων εβραϊκών προσωπικοτήτων και του γραφείου του Ουκρανού προέδρου. Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι εμπιστεύτηκε τη διοίκηση των δύο μεγάλων μαχών της Μαριούπολης και του Μπαχμούτ στον Αντρέι Μπιλέτσκι, τον «λευκό φύρερ».

Στις 19 Ιουλίου 2018, με πρωτοβουλία των «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών», η Κνεσέτ υιοθέτησε νόμο που ανακήρυξε το Ισραήλ ως «Εβραϊκό κράτος», με μόνη επίσημη γλώσσα τα Εβραϊκά και πρωτεύουσα την ενωμένη Ιερουσαλήμ. Οι εβραϊκοί οικισμοί στην παλαιστινιακή επικράτεια θεωρούνται ότι είναι «εθνικού συμφέροντος».

Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου σχημάτισε κυβέρνηση με έναν συνασπισμό που σχηματίστηκε με τους μαθητές του Ραβίνου Καχάνε. Το 2022, ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, πρόεδρος του Ότζμα Γεχουντίτ (κόμματος της Εβραϊκής Εξουσίας) δηλώνει ότι θα εκδιώξει τους Άραβες από την Παλαιστίνη. Μέλη του κόμματός του εξαπέλυσαν επίθεση στο χωριό Χουάρα της Δυτικής Όχθης τον Φεβρουάριο του 2023, επτά μήνες πριν από την παλαιστινιακή επίθεση στις 7 Οκτωβρίου. Μέσα σε λίγες ώρες έκαψαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και 36 σπίτια. Επιτέθηκαν στους κατοίκους, τραυματίζοντας 400 και σκοτώνοντας έναν άνδρα μπροστά στα μάτια του ισραηλινού στρατού που περικυκλούζε το χωριό χωρίς να επέμβει μπροστά στις καταχρήσεις τους.

Αυτή η σύντομη ιστορική σύνοψη μάς δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλο ισραηλινο-αραβικό πρόβλημα από το πρόβλημα της Ουκρανίας-Ρωσίας, αλλά ένα τεράστιο πρόβλημα όλων με μια ιδεολογία που, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, δεν ήταν παρά μόνο να σπέρνει βάσανα και θάνατο. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην πιστεύουμε πια σε ότι μας σερβίρουν και να αντιστεκόμαστε στα ψέματα.