Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια του:
« Το Ιμπεριαλιστικό Ιράν γίνεται αντιιμπεριαλιστικό », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 4 Αυγούστου 2020.

Από την εξέδρα των Ηνωμένων Εθνών, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ ζητά διεθνή έρευνα για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η παρέμβασή του προκάλεσε πανικό στην Ουάσινγκτον, όπου, αμέσως, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απευθύνθηκε στους Ιρανούς και ανέβασε τη λευκή σημαία.

Οι νέοι που έχυσαν το αίμα τους για τη χώρα ωρίμασαν. Ένας πρώην αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων των Φρουρών της Επανάστασης, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, τότε 51 ετών, εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όπως και ο Χομεϊνί, διατηρεί συγκρουόμενες σχέσεις με το κλήρο, ειδικά καθώς ο τελευταίος προστάτευε μόνο τα παιδιά του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σκοπεύει να συνεχίσει τον αγώνα κατά της αδικίας και να εκσυγχρονίσει τη χώρα. Μηχανικός από εκπαίδευση και καθηγητής τεχνολογίας, στηρίζει την βιομηχανία της χώρας. Ξεκινάει ένα τεράστιο κατασκευαστικό πρόγραμμα, σε ολόκληρη τη χώρα, για να θέσει τέρμα στις παραγκουπόλεις. Στο διεθνές επίπεδο, ενώθηκε με τις δυνάμεις του Βενεζουελάνου Ούγκο Τσάβες και του Σύρου Μπασάρ αλ Άσαντ , αμφισβητώντας, με αυτές τις συμμαχίες, τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Οι τρεις χώρες γίνονται ξαφνικά το επίκεντρο του διεθνούς διπλωματικού παιχνιδιού με τη διακριτική υποστήριξή της Άγιας Έδρας.

Παρά την οδυνηρή ανάμνηση του πολέμου μεταξύ Ιράν - Ιράκ, ο Αχμαντινετζάντ βοηθά την ιρακινή Αντίσταση κατά της επίθεσης των ΗΠΑ, χωρίς διάκριση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, και μετά, την συριακή Αντίσταση εναντίον των τζιχαντιστών. Αλλά έρχεται σε σύγκρουση με τους ιδίους του δικούς του Ιρανούς συμμάχους πρώτα για τη δέσμευσή του προς τους Ιρακινούς Σουνίτες και τους Σύρους κοσμικούς, και επίσης επειδή δίνει μεγαλύτερη σημασία στο αρχαίο Ιράν παρά σε εκείνο της ισλαμικής εποχής, και τέλος επειδή προσπαθεί να επιτρέψει το ξύρισμα των γενειάδων και να κάνει το ισλαμικό πέπλο προαιρετικό. Απειλούσε τότε άμεσα την εξουσία του κλήρου και του Οδηγού της Επανάστασης, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Κατά την επανεκλογή του, ο Χαταμί και ένας γιος του Rafsanjani οργανώνουν με τη CIA μια εξέγερση της αστικής τάξης στη Τεχεράνη και στο Ισφαχάν. Αλλά ο λαός έρχεται σε βοήθεια του και η «πράσινη επανάσταση» απέτυχε.

Οι εχθροί του στο εξωτερικό τον κατηγορούν ότι είναι ένας αντισημιτικός δικτάτορας, ο οποίος θέλει να σβήσει τους Ισραηλινούς από το χάρτη. Οι Ιρανοί σύμμαχοί του τον βρίζουν και χλευάζουν τον μυστικισμό του. Στην πραγματικότητα, καταγγέλλει την πανίσχυρη εξουσία του Οδηγού και κάνει ακόμα «απεργία» της προεδρίας.

Ως Αγιατολάχ, ο Αλί Χαμενεΐ είναι μια υψηλή νομική και πνευματική προσωπικότητα του σιιτικού Ισλάμ. Ως οδηγός της επανάστασης, είναι ο στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Τον Μάρτιο του 2013, ο Αλί Χαμενεΐ έστειλε μια αντιπροσωπεία στο Ομάν για να συζητήσει μυστικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα σκοπεύει να συνεχίσει τη στρατηγική Ράμσφελντ / Τσεμπρόσκι για την καταστροφή των κρατικών δομών στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», αλλά δεν θέλει να ωθήσει τα στρατεύματά του σε αυτό το βούρκο, όπως έκανε ο προκάτοχός του Τζορτζ Μπους στο Ιράκ. Επομένως, τάσσεται υπέρ της διαίρεσης της μουσουλμανικής κοινότητας σε Σουνίτες και Σιίτες. Οι διπλωμάτες του, επομένως, λένε στους απεσταλμένους του Οδηγού ότι είναι έτοιμοι να τον αφήσουν να οργανώσει μια «σιιτική ημισέληνο» και να ανταγωνιστεί τους Σουνίτες Σαουδάραβες. Ο εκπρόσωπος του Οδηγού, Ali Akbar Velayati, το βλέπει ως ευκαιρία για την αποκατάσταση της αυτοκρατορίας των Σαφαβίδων. Κρυφά από ορισμένα άλλα μέλη της αντιπροσωπείας, δεσμεύεται να εξαλείψει τους ανθρώπους του Αχμαντινετζάντ και να ευνοήσει τον Σεΐχη Χασάν Ροχανί ο οποίος ήταν η πρώτη επαφή του Ισραήλ και των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Ιράν-Κόντρας.

Πράγματι, το Συμβούλιο των Φρουρών του Συντάγματος κηρύσσει τον υποψήφιο του Αχμαντινετζάντ, Εσφαντιάρ Ραχίμ Μασάι, «κακό μουσουλμάνο» και του απαγορεύει να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Ο Οδηγός ευνοεί μερικούς υποψηφίους που μοιράζονται τις ψήφους των επαναστατών, ενώ οι φιλο-Δυτικοί παρουσιάζουν μόνο τον Ροχανί. Εκλέγεται λοιπόν ο τελευταίος. Παίρνει ως υπουργό Εξωτερικών τον Mohammad Javad Zarif, ο οποίος έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στις ΗΠΑ.

Ο John Kerry και ο Mohammad Javad Zarif θέτουν τους όρους για την προ-συμφωνία του Ομάν. Αναστήνουν την καλή παλιά διαίρεση της Μέσης Ανατολής σε Σουνίτες και Σιίτες που είχαν φανταστεί ο Bernard Lewis και ο Zbigniew Brzeziński.

Η νέα ομάδα διαπραγματεύεται δημόσια, με τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και τη Γερμανία, το τέλος της πυρηνικής διαμάχης. Ο Σάχης είχε ξεκινήσει ένα στρατιωτικό πρόγραμμα πυρηνικής έρευνας που το Ιράν είχε ακολουθήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου που επέβαλε το Ιράκ και τελικά εγκαταλείφτηκε όταν ο Ιμάμης Χομεϊνί αντιτάχθηκε στα όπλα μαζικής καταστροφής. Ωστόσο, ο Αχμαντινετζάντ είχε αναβιώσει ορισμένα στοιχεία αυτού του προγράμματος, αυτή τη φορά για μη στρατιωτικούς σκοπούς. Το Ισραήλ είχε τότε δηλητηριάσει τον διεθνή Τύπο ισχυριζόμενος ότι το Ιράν αναζητούσε έναν τρόπο να συνεχίσει τη Σοά, χωρίς να διστάσει να παραποιήσει τη μετάφραση των ομιλιών του. Οι μεγάλες δυνάμεις γνώριζαν ότι αυτό είναι λάθος, οπότε επιτυγχάνεται γρήγορα μια συμφωνία στη Γενεύη, αλλά δεν υπογράφτηκε. Για έναν χρόνο, Ο Mohammad Javad Zarif και ο υπουργός Εξωτερικών John Kerry διαπραγματεύονται μυστικά τη διχοτόμηση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Μόνο μετά την υπογραφή ενός μυστικού πρωτοκόλλου το 2015 κλήθηκαν οι άλλοι διαπραγματευτές να επισημοποιήσουν στη Λωζάννη τη συμφωνία που είχε συναφθεί εκ των προτέρων και στη συνέχεια να την υπογράψουν στη Βιέννη. Οι διαφορές μεταξύ της Τεχεράνης και της Ουάσιγκτον ξεμπλοκάρονται. Οι κυρώσεις καταργούνται σταδιακά, απελευθερώνονται κρατούμενοι και από τις δύο πλευρές και μεταφέρεται διακριτικά στο Ιράν μια πρώτη δόση μετρητών 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων αεροπορικά.

Οι οικογένειες της ομάδας του Ροχανί έχουν έναν πολυτελή τρόπο ζωής και δεν κάνουν πολλά για τον λαό που υποφέρει όλο και περισσότερο από την οικονομικά. Βεβαίως, οι δυτικές οικονομικές κυρώσεις παρεμποδίζουν την ανάπτυξη της χώρας, αλλά αυτό δεν εξηγεί την κατάσταση: ειδικό στο διεθνές εμπόριο, το Ιράν έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο σύστημα διαμεσολαβητών γύρω από το Ντουμπάι για να κρύψει την προέλευση και τον προορισμό των προϊόντων του. Είναι αδύνατο για τις ΗΠΑ να ελέγχουν τα χερσαία σύνορα που έχει το Ιράν με οκτώ χώρες και τα θαλάσσια σύνορά του.

Ο πρώην αντιπρόεδρος του Αχμαντινετζάντ και γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας Χαμίντ Μπαγκάι, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης μετά από μυστική δίκη, ενώ σκόπευε να δημιουργήσει μια διεθνή για την καταπολέμηση της αδικίας.

Το 2017, το Συμβούλιο των Φρουρών του Συντάγματος κήρυξε τον νέο προεδρικό υποψήφιο του Αχμαντινετζάντ, Χαμίντ Μπαγκάι, «κακό μουσουλμάνο» και του απαγορεύει να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Ο Σεΐχης Ροχανί εκλέγεται για δεύτερη θητεία, αλλά ο πρώην πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ αποκαλύπτει τα αδικήματα της κυβέρνησης και του Οδηγού. Οι διαδηλώσεις αυξάνονται τόσο κατά του προέδρου όσο και κατά του Οδηγού. Οι αρχές θέτουν τον Αχμαντινετζάντ σε κατ ’οίκον περιορισμό για λίγο και συλλαμβάνουν όσους ήταν πλάϊ του έναν προς έναν. Ο Esfandiar Rahim Mashaei, ο οποίος τον είχε εκπροσωπήσει στις εκλογές του 2013, καταδικάζεται σε 6,5 χρόνια φυλάκισης για "συνωμοσία κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας". Ο Hamid Baghaie, ο οποίος τον εκπροσώπησε στις εκλογές του 2017, καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης για ποινικό αδίκημα μετά από μυστική δίκη κεκλεισμένων των θυρών για την οποία τίποτα δεν είναι γνωστό, ούτε οι λόγοι της δίωξης.

Στη συνέχεια, η κυβέρνηση δημοσίευσε ένα έγγραφο που προτείνει τη δημιουργία μιας σιιτικής ομοσπονδίας, συμπεριλαμβανομένων του Λιβάνου, της Συρίας, του Ιράκ, του Ιράν και του Αζερμπαϊτζάν, υπό την εξουσία του ηγέτη της επανάστασης, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών. Στη Συρία, οι Φρουροί της Επανάστασης σταματούν να υπερασπίζονται τη χώρα και αφιερώνονται μόνο στην προστασία των σιιτών.

Μέσα σε λίγα χρόνια, το αντιιμπεριαλιστικό Ιράν έχει μετατραπεί σε μια νέα ιμπεριαλιστική δύναμη. Οι σύμμαχοί του έμειναν παράλυτοι, δεν ξέρουν πώς να βγουν από την παγίδα στην οποία έχουν πέσει.

Οι ενέργειες του Ιράν δεν αντιστοιχούν καθόλου στη ρητορική του, γεγονός που αποκρύπτει τη στρατηγική του. Οι Δυτικοί είναι λανθασμένα πεισμένοι ότι αυτή η χώρα είναι βίαια αντι-αμερικανική. Αυτό είναι απολύτως λανθασμένο: οι κυβερνήσεις των Σάχη, Ραφσαντζανί, Χαταμί και Ρουχανί ήταν απόλυτα προσανατολισμένες στην Ουάσινγκτον. Η υπόθεση των ομήρων στη πρεσβεία (1979-81) ήταν ένα παραμύθι: δεν αφορούσε ομήρους, αλλά διπλωμάτες που συνελήφθησαν αυτόφωρο για κατασκοπεία. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ζήτησαν ποτέ αποζημίωση βάσει της Σύμβασης της Βιέννης για το διπλωματικό προσωπικό. Όσο για το αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, είναι εξ ορισμού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όχι ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Αχμαντινετζάντ έγραψε στον Ντόναλντ Τραμπ για να τον ενθαρρύνει να καθαρίσει τη διοίκηση του, κάτι που του είχε υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του.

Ομοίως, το Ιράν δεν είναι ενάντια στους Εβραίους. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει γνήσιος αντισημιτισμός σε ένα μέρος του πληθυσμού, αλλά ήταν ο αυτοκράτορας Κύρος που έσωσε τους Εβραίους από την αιχμαλωσία τους στη Βαβυλώνα, και έκτοτε το Ιράν τους προστάτευε πάντα. Ενώ αλληλοκατηγορούνται δημόσια και χακάρουν τα πληροφοριακά τους συστήματα, το Ισραήλ και το Ιράν δεν έχουν ποτέ πολεμήσει μεταξύ τους. Σήμερα, εκμεταλλεύονται από κοινού τον αγωγό Ashkelon-Haifa, στην καρδιά του εβραϊκού κράτους, μια πραγματικότητα που απαγορεύεται να αναφέρεται στον ισραηλινό τύπο με ποινή φυλάκισης 15 ετών.

Στρατιωτική, αλλά και πολιτική και πνευματική προσωπικότητα, ο στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί θα ήταν ο κύριος - δυνητικά - αντίπαλος του Σεΐχη Χασάν Ρουχανί. Δολοφονήθηκε βολικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες, παρά τα παχιά λόγια, ποτέ δεν αναγκάστηκαν να πληρώσουν το τίμημα. Αντίθετα, ο πρόεδρος Ρουχανί αποδέχτηκε ένας από τους δολοφόνους του να γίνει πρωθυπουργός στο Ιράκ.

Αποπροσανατολισμένο από την αποτυχία της Χίλαρι Κλίντον στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, το Ιράν ελπίζει ότι ο νικητής Ντόναλντ Τραμπ θα απομακρυνθεί γρήγορα. Ο Σεΐχης Χασάν Ρουχανί αρνείται επομένως να του μιλήσει. Σε αντίθεση με τη στρατηγική Ράμσφελντ / Τσεμπρόσκι, ο Ντόναλντ Τραμπ παροτρύνει το σουνιτικό στρατόπεδο να σταματήσει την υποστήριξή του στις τρομοκρατικές ομάδες, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ριάντ, και αποσύρει τη χώρα του από τη συμφωνία της Βιέννης με το σιιτικό στρατόπεδο. Αν οι Σαουδάραβες προσαρμόζονται στον νέο κάτοικο του Λευκού Οίκου, η ομάδα του Ρουχανί επιμένει να τον αγνοεί. Η μόνη συμφωνία που μπορεί να επιτευχθεί μεταξύ του Ιράν και ταυτόχρονα του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου, είναι να τερματίσουν τους Φρουρούς της Επανάστασης, την Χεζμπολάχ, και κάθε μορφή πρόκλησης για τη δυτική κυριαρχία, και μετά να χωρίσουν τη μουσουλμανική κοινότητα στα δύο για να αποτρέψουν την επανεμφάνιση της επανάστασης.

Τελικά, ο Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει την εξουσία του στην περιοχή δολοφονώντας, σε διάστημα μερικών εβδομάδων, τον κύριο σουνίτη στρατιωτικό ηγέτη Χαλίφη Αμπού Μπακρ αλ-Βαγδάτη, και τον κύριο σιίτη στρατιωτικό ηγέτη, στρατηγό Κασέμ Σολεϊμανί.

Ο Σεΐχης Ρουχανί αποφασίζει τότε να διαπραγματευτεί με τον Ντόναλντ Τραμπ. Τον Μάρτιο του 2020, συντονίζει τη δράση των Χούτι με εκείνη των Εμιράτων εναντίον των Σαουδάραβων στην Υεμένη. Τον Μάιο, δέχεται ότι ένας από τους δολοφόνους του Σολεϊμμανί, ο Μουσταφά αλ-Καντίμι, να γίνει πρωθυπουργός στο Ιράκ και, τον Ιούνιο, στέλνει τους φρουρούς της επανάστασης να πολεμήσουν μαζί με το ΝΑΤΟ στη Λιβύη, όπως κάποτε το είχε κάνει και ο μέντοράς του Ραφσαντζάνι στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ταυτόχρονα, αποδέχεται την κινεζική προσφορά να αγοράσει το πετρέλαιο του στο 70% της τιμής της αγοράς, κάτι που θα του διασφαλίσει έσοδα από το πετρέλαιο, αλλά θέτει υπό αμφισβήτηση τη συμμαχία του με την Ινδία. Η τελευταία σκόπευε να στείλει το ινδικό εμπόριο προς το Αφγανιστάν μέσω του ιρανικού λιμανιού Chabahar, παρακάμπτοντας το Πακιστάν. Αλλά, από ιστορικής άποψης, η Τεχεράνη θα ήθελε να ολοκληρώνεται στο κινέζικο σχέδιο του δρόμου του μεταξιού, που ίσχυε στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα, και συνεπώς να συμμαχήσει με το Πακιστάν.

Η ιστορία του σύγχρονου Ιράν συνοψίζεται σε μια ανυπόφορη μετατόπιση μεταξύ δύο πολιτικών οραμάτων: είτε το μεγαλείο μιας αυτοκρατορίας που βασίζεται στην κληρονομιά του Προφήτη Μωάμεθ, είτε ο αγώνας για δικαιοσύνη με βάση το παράδειγμα της ζωής του και εκείνης των προφητών Αλί και Χουσεΐν. Η πρώτη φατρία αναφέρεται από τον δυτικό τύπο ως εκείνη των «μετριοπαθών» (sic), η δεύτερη ως εκείνη των «συντηρητικών» (πάλι-sic).

Υπόθεση

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο μια υπόθεση, αλλά αξίζει να την σκεφτούμε.

Είναι σαφές ότι ο θάνατος του στρατηγού Qassem Soleimani, διοικητή των Ειδικών Δυνάμεων των Επαναστατικών Φρουρών, ήταν ευλογία για τον Χασάν Ροχανί. Και ότι, όχι μόνο δεν δημιούργησε αναλογική αντίδραση, αλλά ότι ένας από τους δολοφόνους του έγινε πρωθυπουργός στο Ιράκ με την υποστήριξη του Σεΐχη Ρουχανί. Διορίζοντας έναν διάσημο άγνωστο για να τον διαδεχθεί, η ίδια η Ιρανική Εξουσία έχει εξουδετερώσει το σώμα των φρουρών της Επανάστασης. Η λογική επομένως υπαγορεύει ότι η επόμενη προσωπικότητα που θα εξαλειφθεί από το τοπίο θα είναι ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, ο Λιβανέζος Χασάν Νασράλα.

Στις 23 Ιουλίου 2019, ο Ισραηλινός πρέσβης Ντάνι Ντανόν παρουσίασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας τους τρόπους παραβίασης του ψηφίσματος 1559 από τη Χεζμπολάχ. Διευκρινίζει καθαρά ότι το δίκτυο της Αντίστασης διαθέτει μόνιμες εγκαταστάσεις στο λιμάνι της Βηρυτού.

Ωστόσο, δεν είναι αυτό που μόλις είδαμε στη Βηρυτό: ήταν μια αποθήκη εκφόρτωσης της Χεζμπολάχ που χτυπήθηκε από ένα νέο όπλο και εξερράγη. Η επιχείρηση άφησε περισσότερους από 150 νεκρούς και 5.000 τραυματίες. Μόνο ισραηλινές φωνές, όπως ο βουλευτής Moshe Feiglin, και ιρανικές, διαβεβαίωναν την επόμενη μέρα ότι κάθε ατυχία είναι καλή. Για τον επίσημο Τύπο της Τεχεράνης, η καταστροφή του λιμανιού της Βηρυτού θα ενισχύσει τη δραστηριότητα της χερσαίας οδού Τεχεράνης-Βαγδάτης-Δαμασκού-Βηρυτού, και ως εκ τούτου το σχέδιο της Σιιτικής Ομοσπονδίας.

Στις 6 Αυγούστου, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουήλ Μακρόν επισκέφτηκε το χώρο της καταστροφής. Σύμφωνα με τους συνομιλητές του, έδωσε στους Λιβάνους ηγέτες τρεις εβδομάδες για να εφαρμόσουν το δεύτερο μέρος του ψηφίσματος 1551, δηλαδή για να αφοπλίσουν την Αντίσταση. Στις 7 Αυγούστου, ο Χασάν Nasrallah παρεμβαίνει στο al-Manar, συγχυσμένος, άβολος, ακόμη και καταθλιμμένος. Αρνήθηκε τέσσερις φορές ότι εμπλέκεται με οποιονδήποτε τρόπο στο λιμάνι της Βηρυτού.

Αλλά η μηχανή είναι σε λειτουργία. Το πρώτο μέρος του ψηφίσματος 1551 προέβλεπε την εκδίωξη της συριακής ειρηνευτικής δύναμης που έθετε τέρμα στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου. Πέρασε το 2005 με τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ράφιτς Χάριρι και την «Επανάσταση του Κέδρου». Το δεύτερο μέρος, ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ, περνά το 2020 με την καταστροφή της μισής Βηρυτού και μια νέα χρωματική επανάσταση. Όλα αυτά εξυπηρετούν τους συνεργούς στην υπόθεση Ιράν-Κοντράς, Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Χασάν Ρουχανί.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)