Η κατάρρευση του Κιέβου

Το παρόν άρθρο γράφτηκε στις 10 Ιουνίου. Εκείνη την ημέρα, οι μόνες διαθέσιμες πληροφορίες προέρχονταν από τη Ρωσία και τα συμμαχικά στρατηγεία. Η Ουκρανία είχε επιβάλει πλήρες εμπάργκο για την αντεπίθεσή της. Θα έπρεπε επομένως να περιμένουμε πριν δημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο. Ωστόσο, σκεφτήκαμε ότι αν η Ουκρανία είχε καταφέρει να διαπεράσει την πρώτη γραμμή άμυνας της Ρωσίας, ακόμη και χωρίς να καταφέρει να μπει στο άνοιγμα, θα το είχε γνωστοποιήσει. Επομένως, δημοσιεύουμε αυτήν την ανάλυση.

Σε διάστημα έξι ημερών, από τις 4 έως τις 10 Ιουνίου 2023, ο ουκρανικός στρατός ξεκίνησε την αντεπίθεσή του και υπέστη τρομερή ήττα.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι ρωσικές δυνάμεις έχτισαν δύο γραμμές άμυνας στο τμήμα της Νοβορωσίας που απελευθέρωσαν και στο Ντονμπάς. Αποτρέπουν τη διέλευση όλων των τεθωρακισμένων οχημάτων.

Οι ουκρανικές δυνάμεις επέλεξαν μια δωδεκάδα σημείων επίθεσης για να ανακαταλάβουν το έδαφος που «κατέχεται από τον εχθρό». Τα τεθωρακισμένα τους δεν μπόρεσαν να διαπεράσουν την πρώτη ρωσική γραμμή άμυνας και συσσωρεύτηκαν μπροστά της όπου καταστράφηκαν ένας προς έναν από το ρωσικό πυροβολικό και τα drones.

Ταυτόχρονα, ο ρωσικός στρατός στόχευσε πυραύλους στα κέντρα διοίκησης και τα οπλοστάσια εντός του ουκρανικού εδάφους και τα κατέστρεψε.

Η ουκρανική αντιαεροπορική άμυνα είχε καταστραφεί από υπερηχητικούς πυραύλους αμέσως μόλις εγκαταστάθηκε. Με την απουσία της, οι Ουκρανοί δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τους ελιγμούς που είχε προγραμματίσει το ΝΑΤΟ.

Η Ρωσία δεν χρησιμοποίησε τα νέα της όπλα, εκτός από το σύστημα παρεμβολής της στον ελέγχο των όπλων του ΝΑΤΟ και ορισμένους από τους υπερηχητικούς πυραύλους της.

Τα σύνορα δεν είναι σήμερα παρά μόνο ένα μακρύ νεκροταφείο τεθωρακισμένων και ανδρών. Τα αεροδρόμια είναι γεμάτα με συντρίμμια Mig-29 και F-16 που σιγοκαίονται.

Τα γενικά επιτελεία των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ατλαντικής Συμμαχίας και της Ουκρανίας αλληλοκατηγορούνται για αυτήν την ιστορική καταστροφή. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και 500 δισεκατομμύρια δολάρια σπαταλήθηκαν για το τίποτα. Τα δυτικά όπλα, που συγκλόνιζαν τον κόσμο τη δεκαετία του ’90, είναι άχρηστα ενάντια στο σημερινό ρωσικό οπλοστάσιο. Η δύναμη άλλαξε πλευρά.

Από τώρα βγαίνουν δύο συμπεράσματα:

Να μη συγχέεται ο ουκρανικός στρατός με τους «ριζοσπάστες εθνικιστές»

Εάν δεν υπάρχει πλέον ουκρανικός στρατός ικανός να διεξάγει έναν πόλεμο υψηλής έντασης, υπάρχουν ακόμη οι δυνάμεις των «ριζοσπαστών εθνικιστών» (μερικές φορές αποκαλούνται «μπαντεριστές» ή «ουκροναζί»). Αλλά αυτές εκπαιδεύονται μόνο σε πόλεμο χαμηλής έντασης. Οι ηγέτες τους πήγαν να πολεμήσουν στην Τσετσενία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 για λογαριασμό της CIA και των μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ, και καμιά φορά στη Συρία τη δεκαετία του 2020. Εκπαιδεύονται σε στοχευμένες δολοφονίες, δολιοφθορές και σφαγές αμάχων. Τίποτα περισσότερο.

Τι κατόρθωσαν λοιπόν;

• να σαμποτάρουν τον ρωσο-γερμανο-γαλλο-ολλανδικό αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream για να βυθίσουν σε ύφεση τη Γερμανία και μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 26 Σεπτεμβρίου 2022.

• Να σαμποτάρουν τη γέφυρα των στενών του Κερτς (γνωστή ως «Γέφυρα της Κριμαίας»), στις 8 Οκτωβρίου 2022.

• να επιτεθούν στο Κρεμλίνο με drones, στις 3 Μαΐου 2023

• να επιτεθούν με drones στο Ivan Kurs, το σκάφος πληροφοριών που υπερασπιζόταν τον αγωγό φυσικού αερίου Turkish Stream στη Μαύρη Θάλασσα, στις 26 Μαΐου 2023.

• να σαμποτάρουν το φράγμα Καχόβκα για να κοπεί η Νοβορωσία στα δύο, στις 6 Ιουνίου, 2023.

• να σαμποτάρουν τον αγωγό αμμωνίας Τογλιάτι-Οδησσός για να καταστραφεί η ρωσική βιομηχανία ορυκτών λιπασμάτων, στις 7 Ιουνίου 2023.

Ακριβώς όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τον Ψυχρό Πόλεμο, απέδειξαν την τρομοκρατική τους ικανότητα, αλλά δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο πεδίο της μάχης.

Πρέπει, περισσότερο από ποτέ, να διακρίνουμε μεταξύ των Ουκρανών, τους στρατιωτικούς, που νόμιζαν ότι υπερασπίζονται τον λαό τους, από τους «ριζοσπάστες εθνικιστές» [1] , που δεν έχουν καμία σχέση με τους συμπατριώτες τους και επιδιώκουν εδώ και έναν αιώνα να εξαφανίσουν τους Ρώσους και το πολιτισμό τους.

Η Ουκρανία που ξέραμε είναι νεκρή

Το Κίεβο κατάφερε να μας κάνει να πιστέψουμε ότι το πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο ήταν μια επανάσταση. Ομοίως, κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε τον τρόπο με τον οποίο συνέτριψε τους πολίτες στο Ντονμπάς, αρνούμενο να τους δώσει πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων και εντέλει, να βομβαρδίσει τις ίδιες του τις πόλεις. Τέλος, κατάφερε να πουλήσει στους Δυτικούς φύκια για μεταξωτές κορδέλες και να τους πείσει ότι η Ουκρανία ήταν μια ομοιογενής χώρα όπου ζούσε μόνο ένας πληθυσμός με μια κοινή Ιστορία.

Όπως στους περισσότερους πολέμους, υπάρχει επίσης μια πτυχή του «εμφύλιου πολέμου» [2]. Σήμερα, όλοι οδηγούνται στη διαπίστωση ότι, αντίθετα με ό,τι υποστηρίχτηκε, η ανάλυση που δημοσίευσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ήταν μια ανακατασκευή της Ιστορίας, αλλά μια πραγματική αλήθεια. Οι κάτοικοι του Ντονμπάς είναι βαθιά Ρώσοι. Εκείνοι της Νοβορωσίας (συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας) είναι ρωσικής κουλτούρας αν και από διαφορετική Ιστορία (δεν γνώρισε ποτέ τη δουλοπαροικία). Η Ουκρανία δεν υπήρξε ποτέ ως ανεξάρτητο κράτος στην Ιστορία, εκτός από μια δεκαετία, κατά τις περιόδους 1917-22 και 1941-45, και άλλες τρεις δεκαετίες, από το 1991.

Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών εμπειριών, το Κίεβο δεν έπαψε ποτέ να θέλει να εκκαθαρίσει τον λαό του και να σφαγιάσει τους πολίτες του όταν οι ριζοσπάστες εθνικιστές ήταν στην εξουσία (1917-22 με τον Simon Petliura, 1941-45 με τον Stepan Bandera και 2014-22 με τον Petro Poroshenko και τον Volodymyr Zelensky). Συνολικά, μέσα σε έναν αιώνα, οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» -έτσι αυτοαποκαλούνται- δολοφόνησαν πάνω από 3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο πληθυσμός της Νοβορωσίας είχε ήδη συσπειρωθεί γύρω από τον αναρχικό Νέστωρ Μάχνο (Nestor Makhno). Ο πληθυσμός του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας ξεσηκώθηκε ως σοβιετικός, ενώ αυτή τη φορά μάχεται ενάντια στους «ριζοσπάστες εθνικιστές» του Κιέβου μαζί με τις ρωσικές δυνάμεις.

Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν αυτές οι σφαγές είναι να διαχωριστούν οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» από τον πληθυσμό ρωσικής κουλτούρας που θέλουν να σκοτώσουν [3]. Εφόσον το ΝΑΤΟ έκανε πραξικόπημα το 2014 και τους έβαλε στην εξουσία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά μόνο να παρατηρήσουμε τη σημερινή διαίρεση της χώρας και να τους αφήσουμε στην εξουσία στο Κίεβο. Είναι οι Ουκρανοί, και μόνο αυτοί, που θα πρέπει να τους ανατρέψουν.

Οι τρέχουσες στρατιωτικές επιχειρήσεις το έχουν ήδη κάνει. Το τμήμα που απελευθερώθηκε από τους Ρώσους ψήφισε με δημοψήφισμα την ένταξη του στην Ομοσπονδία. Ωστόσο, η περσινή ρωσική προέλαση ανακόπηκε από τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία, που διεξήχθησαν στη Λευκορωσία και στη συνέχεια στην Τουρκία. Η Οδησσός εξακολουθεί να είναι ουκρανική νομικά, ενώ είναι πολιτισμικά ρωσική. Η Υπερδνειστερία εξακολουθεί να είναι Μολδαβική ενώ είναι πολιτισμικά ρωσική.

Τεχνικά, ο πόλεμος έχει τελειώσει. Καμία επίθεση δεν θα μπορέσει να τροποποιήσει τα σημερινά σύνορα. Βέβαια, οι μάχες μπορεί να διαρκέσουν και βρισκόμαστε μακριά από μια συνθήκη ειρήνης, αλλά το παιγνίδι τελείωσε. Παραμένει ένα πρόβλημα στην Ουκρανία και τη Μολδαβία: η Οδησσός και η Υπερδνειστερία δεν είναι ακόμα ρωσικές. Πάνω από όλα, παραμένει ένα βασικό πρόβλημα: κατά παράβαση των προφορικών και γραπτών δεσμεύσεών τους, τα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας έχουν αποθηκεύσει αμερικανικά όπλα στα ρωσικά σύνορα, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλειά της.