Waarom het staakt het vuren in Syrië is mislukt

Het staakt-het-vuren in Syrië heeft slechts de week van Aïd standgehouden. Het was het zoveelste sinds de ondertekening van de vrede tussen de Verenigde Staten en Rusland. Deze heeft niet langer geduurd dan de voorgaande.

Laten we de feiten in herinnering brengen: op 12 december 2003 ondertekende president George W Busch een oorlogsverklaring aan Syrië, de Syrian Accountability Act. Na een serie pogingen de vijandelijkheden te openen (topconferentie van de Arabische Liga van 2004, moord op Rafic Hariri in 2005, oorlog tegen Libanon in 2006, creatie van Nationaal bevrijdingsfront in 2007, enz), gingen de Speciale troepen van de US begin 2011 tot de aanval over en zette een mise en scène op met als doel in een interne « revolutie » te doen geloven. Na twee veto’s in de Veiligheidsraad van Rusland en China, accepteerden de Verenigde Staten een vrede in Genève, ondertekend in afwezigheid van de Syrische partijen, op 30 juni 2012.

Eerste opmerking:
Degenen die voorwenden dat het huidige conflict niet een externe agressie is maar « een burgeroorlog », kunnen de consequenties van de oorlogsverklaring aan Syrië door president Busch in 2003 niet uitleggen, noch waarom de vrede van 2012 door de grootmachten werd ondertekend terwijl geen enkele Syriër aanwezig was.

Sinds de vredesondertekening, vier jaar geleden, is de oorlog hervat, ondanks de veelvuldige onderhandelingspogingen tussen staatssecretaris John Kerry en zijn homoloog Sergey Lavrov met zijn tweeën een oplossing te vinden.

Gedurende die vier jaar heb ik het verloop van de de conflicten in het Amerikaans Staatsapparaat gedetailleerd (de manœuvres van Jeffrey Feltman en de generaals Petraeus en John Allen tegen de president Obama, zowel als de problemen binnen CentCom).

Heden, volgens de Amerikaanse pers zijn de mannen van de CIA en die van het Pentagon met elkaar in een een wilde strijd gewikkeld in Syrië; terwijl de minister van Defensie Ashton Carter openlijk heeft gezegd dat hij niet dacht dat zijn mensen het door zijn collega John Kerry ondertekende akkoord zouden toepassen, dewelke zich sceptisch verklaarde betreffende zijn eigen capaciteit zijn handtekening door het land te kunnen laten respecteren.

Tweede opmerking:
Niet alleen is president Barack Obama niet in staat zijn wil aan de verschillende takken van zijn administratie op te leggen, maar het lukt hem ook niet tussen hen te arbitreren. Elke tak volgt zijn eigen politiek, tegelijkertijd tegen de andere als tegen de externe vijanden.

De Verenigde Staten zijn meerdere keren van oorlogsdoel veranderd, hetgeen hun politiek weinig leesbaar maakt.

– In 2001 probeerde Washington alle beschikbare olie- en gas-voorraden in de wereld onder controle te krijgen, want ze waren overtuigd dat we ons naar een periode van schaarste begaven. Het is op deze basis dat het bondgenoten heeft verzameld tegen Syrië. Aan het eind van de jaren 2010 had het echter de theorie van de « oliepiek » laten vallen, en richtte zich op energie-onafhankelijkheid.

– In 2011 heeft Washington de opstanden van Daraa georganiseerd, denkende een populaire revolte te veroorzaken en de Syrische seculaire regering te vervangen door de Moslimbroeders. Dit was het model voor de « Arabische lente ». In 2013 echter, na de omverwerping van Mohamed Morsi in Egypte, trekt Washington de conclusies uit de mislukking van deze ervaring en geeft het idee op de macht in de Arabische landen aan de Islamitische broederschap over te geven.

– In 2014, aangezien de oorlog doorgaat, besluit Washington die te gebruiken om het project van president Xi Jinping van de restauratie van de « zijderoute » te onderbreken, hetgeen het dwingt het « Emiraat in Irak » in Daesh te transformeren.

– In 2015, na de Russische interventie, voegt Washington, zonder het objectief anti-China te laten vallen, er een tweede aan toe: Moskou verhinderen de Amerikaanse hegemonie en de unipolaire organisatie van de internationale verhoudingen aan te vechten.

Derde opmerking:
De veranderingen van objectief werden noodzakelijkerwijs geweigerd door de mogendheden die hiervan de dupe werden: Qatar voor wat betreft de energie-kwesties, en de Moslimbroeders voor wat betreft de omverwerping van het regime. Deze acteurs worden echter ondersteund door machtige lobbies in de Verenigde Staten: Exxon-Mobil —de belangrijkste multinational van de wereld—, de familie Rockefeller voor Qatar, en het Pentagon voor de Moslimbroeders.

Op het slagveld tonen de door Rusland gebruikte middelen zonder ambiguïteit de superioriteit van de nieuwe wapens ten opzichte van die van de Navo.

Vierde opmerking:
Voor de stafchefs en de commandanten van de gemeenschappelijke strijdkrachten van de Verenigde Staten (CentCom, EuCom, PaCom, enz.), mag het eind van hun overmacht inzake conventionele wapens niet hun statuut van eerste militaire macht ter wereld aanvechten. Hetgeen hen in wat betreft het gebruik van de Moslimbroeders afstand doet nemen van de CIA, terwijl ze daarnaast hun bondgenoten blijven betreffende de verhindering van de Chinese ontplooiing, en dus steun aan Daesh.

In het Russisch-Amerikaans akkoord van 9 september werd duidelijk bepaald enkele groepen —waarvan de leiders door beide partijen te frequenteren werden geacht— van de andere jihadisten te scheiden [1]. En vervolgens een militaire coördinatie te creëren om de jihadisten te verpletteren. En tenslotte een regering van nationale eenheid te formeren waarin de leiders van de groepen die men had afgescheiden opgenomen zouden worden; naar het model van de door de Europese machten in de XIX° eeuw aan het Ottomaanse Rijk opgedwongen locale regeringen.

Het Pentagon heeft dit akkoord geaccepteerd mits aan twee voorwaarden werd voldaan: eerst de zijderoute afsnijden. Hetgeen heeft geleid tot het bombarderen van het Syrische leger in Deir ez-Zor om te verhinderen dat men op de duur Daesh kan ontwijken via de vallei van de Eufraat. Daarnaast met de Russen samenwerken, maar niet op voet van gelijkheid.

De eerste voorwaarde is een oorlogshandeling tegen Syrië, gedurende een staakt-het-vuren, waaraan de internationale gemeenschap aanstoot neemt. De tweede is natuurlijk onaanvaardbaar voor Rusland.

Om de misdaad van het Pentagon en het Verenigd-Koninkrijk in Deir ez-Zor te maskeren heeft de Britse MI6 de affaire van het « bombardement » van een humanitair konvooi georganiseerd.

In werkelijkheid was dit konvooi door het Syrisch-Arabische leger doorzocht. Het bevatte geen wapens (of niet meer) en had toestemming gekregen te passeren na het staakt-het-vuren. Het was bevracht door het Syrische Rode kruis, een NGO verbonden aan de regering in Damascus, en bestemd voor de door de jihaddisten bezette bevolkingen. In tegenstelling tot de Westerse verklaringen was het helemaal niet gebombardeerd, zoals de beelden verspreid door de « Witte helmen » laten zien. Nergens ziet men kraters, noch ingeslagen structuren. Het konvooi was op de grond aangevallen en verbrand. De beelden van een drone van het Russische leger tonen de aanwezigheid van jihadisten op het moment van de aanval, ondanks dat de zone gedemilitariseerd heette te zijn.

Maar wat doen de feiten ertoe; de Verenigde Staten hebben Rusland beschuldigd het staakt-het-vuren te hebben geschonden, wat niet het geval was, en dat terwijl ze dit zelf juist hadden gedaan met het bombarderen van het Syrisch Arabische leger in Deir ez-Zor. De Angelsaksische propaganda werd herhaald met aplomb door de ministers en presidenten van het Westerse kamp: John Kerry (USA), Petro Porochenko (Ukraïne), Jean-Marc Ayrault (Frankrijk) en Boris Johnson (Verenigd-Koninkrijk).

Laatste opmerking:
De onderhandelingen tussen John Kerry en Sergey Lavrov zijn hernomen. Ze hebben niet als objectief nogmaals een vredesakkoord, waar alles reeds over is gezegd is, te herschrijven. Maar om het US Department of State te helpen de weerstand dat het in zijn eigen land ontmoet te overwinnen.