De lange traditie van imperiale machten om te "garanderen" wat zij zullen vernietigen

"Pas op voor de man die zich rijk waant door het vergaren van beloften van mensen die hij als zijn vrienden beschouwt. Dit eeuwenoude Arabische gezegde is van toepassing op het huidige geval van Oekraïne, en daarvoor op dat van Griekenland en Cyprus.

De regering-Zelenski, die sinds 2014 door de Verenigde Staten is aangespoord om Rusland zodanig te provoceren dat het tot een uitputtingsslag wordt verleid, heeft haar missie naar de letter vervuld met behulp van de neonazi’s, zonder serieus na te denken over de gevolgen die deze avontuurlijke onderneming kan hebben voor het bestaan en het voortbestaan van Oekraïne. De Verenigde Staten en andere lidstaten van de NAVO blijven grote gulheid aan de dag leggen door kwantitatieve en kwalitatieve militaire steun te verlenen aan de regering van Kiev, terwijl het sociaal-economische aspect volledig wordt verwaarloosd, hetgeen een landschap van grote absurditeit vormt, aangezien de omvang van de ramp, die alle sectoren van het leven diep treft, een toekomst van grote en pijnlijke sociale instabiliteit aankondigt. De Zelinski regering is tot alles bereid zolang haar land toetreedt tot het NAVO of het Europese paradijs en bij voorkeur tot beide. Dit is zeker een te ambitieus project, gezien de Grieks-Cypriotische ervaring, die als voorbeeld en les had moeten dienen voor allen die geneigd zijn hun wensen voor werkelijkheid te houden, terwijl de ervaringen uit het verleden en het heden, alsmede de complexiteit van de internationale conjunctuur, bepaalde dromerige of geestdriftige geesten zouden moeten alarmeren.

En als Oekraïne blijk geeft van een totale onverschilligheid voor de moeilijkheden van de Grieks-Cypriotische gemeenschap, lijkt de regering van Athene op haar beurt te lijden aan een zeer merkwaardig geheugenverlies dat zich multilateraal in de diplomatie en de geschiedenis heeft ontwikkeld, om nog maar te zwijgen van de annalen van wederzijdse aanvalsoorlogen met hun buurland en bondgenoot Turkije, niet alleen in het recente verleden, maar ook in het dagelijks leven. Hoewel president Recep Tayyip Erdoğan zijn veroordeling van de Russische invasie op Oekraïens grondgebied rechtvaardigt door het internationaal recht te respecteren, blijft het een feit dat het Turkse staatshoofd op 3 september niet kon nalaten zijn Griekse buurman te dreigen met een invasie wanneer het moment daar was. Erdoğan nam geen blad voor de mond en uitte dreigementen die niet duidelijker konden zijn: "Uw bezetting van de eilanden [in de Egeïsche Zee, dicht bij Turkije] is voor ons niet bindend. Als de tijd rijp is, zullen we doen wat nodig is. We kunnen ’s nachts plotseling aankomen”. Een vreemd bondgenootschap van de NAVO en haar "stabiliteitsgaranties".

Het Atlantisch bondgenootschap, de gedeeltelijke of volledige integratie in deze enorme oorlogsmachine, de gedeeltelijke of volledige integratie in de Europese Unie, bevorderen in dromen en alleen in dromen, nooit in werkelijkheid, een bescherming van territoriale integriteit en onafhankelijkheid en soevereiniteit van een staat die dergelijke aspiraties heeft. Het voorbeeld van Cyprus, een klein, mooi en vreedzaam eiland in het oostelijk deel van de Middellandse Zee, met een opmerkelijk cultureel erfgoed, zal misschien voor de eeuwigheid het typische voorbeeld blijven dat de sterke verhalen over "garanties" en "bescherming" van militaire allianties met imperiale ambities logenstraft.

Bij de onderhandelingen tussen de twee gemeenschappen, de Grieks-Cypriotische en de Turks-Cypriotische, onder het zware en invloedrijke beschermheerschap van het Verenigd Koninkrijk als gevolmachtigde en de Griekse en de Turkse regering als sterke voorstanders van de twee gemeenschappen, die plaatsvonden in Zürich en Londen (1959 - 1960) en die resulteerden in de Overeenkomst van Lancaster House over de onafhankelijkheid van het eiland Cyprus, werd bepaald dat drie mogendheden van buiten het eiland zouden instaan voor de strikte toepassing van de richtlijnen van de Cypriotische grondwet en derhalve voor de onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit van de ontluikende Republiek Cyprus.

Wie meer dan deze drie machten kunnen echte garanties bieden voor de Cypriotische droom en voor de emancipatie van dit eiland, dat de bakermat is van de buitengewone symbiose tussen de verschillende Oost-Mediterrane beschavingen, met name tussen Fenicië en het oude Griekenland?.... Het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Turkije, drie landen die verenigd zijn in het Atlantisch Bondgenootschap en de bevelen ervan respecteren. Cyprus zou zich dan in alle veiligheid kunnen ontwikkelen en dus vrede en rust in de ware zin van het woord genieten. Wat kan er geruststellender zijn?

Maar helaas is geen van de toezeggingen van de twee partners van Griekenland, namelijk het Verenigd Koninkrijk en Turkije, over de strikte toepassing van de grondwettelijke richtlijnen nagekomen en kwam het land in een institutionele impasse terecht als gevolg van de boycot van de werkzaamheden van de uitvoerende macht door de vice-president uit de Turks-Cypriotische gemeenschap, wiens officiële handtekening als vice-president onontbeerlijk was voor de goede werking van de staatszaken. Dus, slechts drie jaar, en het land bevond zich in totale institutionele immobiliteit. De jonge republiek kwam in een fatale spiraal terecht die de invasie van het eiland door het Turkse leger, de oostelijke speerpunt van het Atlantisch Bondgenootschap, in juli 1974 mogelijk maakte, met als gevolg de tragedie van de volksverhuizing en alle ellende die daaruit voortvloeide. Het VK stond zijn Turkse bondgenoot dit toe ten koste van zijn Griekse bondgenoot. De deling van het eiland veranderde niets aan de belangen en privileges van het Verenigd Koninkrijk, dat over twee grote soevereine militaire bases, lucht- en zeemacht, Dhekelia en Akrotiri beschikt. Deze laatste is de grootste Royal Air Force basis ter wereld buiten Brits grondgebied.

Wat is er gebeurd met deze garanties, zo genereus, waartoe drie NAVO-lidstaten zich hadden verbonden?... Totale stilte. Hoe zit het met de geloofwaardigheid van de NAVO tegenover haar leden, maar ook tegenover haar beschermelingen?... Totale stilte.

Sir Hugh Foot, de laatste Britse Hoge Commissaris voor het eiland Cyprus en de zeer gezaghebbende leider van het werk dat leidde tot de Overeenkomst van Lancaster House, kreeg van zijn superieuren een vleiende promotie. Hare Genadige Majesteit, Koningin Elizabeth II, benoemde hem tot Lord met de naam Lord Caradon als beloning voor zijn meesterlijke werk in de Cyprus-crisis. Dezelfde Lord Caradon genoot van een andere samenkomst met de geschiedenis.
Als permanent vertegenwoordiger van het Verenigd Koninkrijk bij de Verenigde Naties heeft deze diplomaat de controversiële resolutie 242 van de Veiligheidsraad na de Arabisch-Israëlische oorlog van 1967 opgesteld en ondermijnd. Hij speelde in op de taalkundige subtiliteiten tussen de Engelse tekst van de resolutie en de Franse vertaling daarvan betreffende de gedeeltelijke terugtrekking (volgens de Engelse tekst) danwel de volledige terugtrekking (volgens de Franse tekst) van de Israëlische troepen die de Syrische Golanhoogte, de Palestijnse gebieden van Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza, alsmede de Egyptische Sinaïwoestijn bezetten.

Nog een interessant historisch gegeven: tijdens de Amerikaanse invasie en bezetting van Irak gebruikte Paul Bremer, de militaire gouverneur, de talenten van de permanente vertegenwoordiger van het Verenigd Koninkrijk bij de Verenigde Naties, Sir Jeremy Greenstock, om de Iraakse grondwet op te stellen, om te voorkomen dat er in de toekomst een verenigd, onafhankelijk en soeverein Irak zou ontstaan. Dit gebeurde en de grondwet van Greenstock veranderde Irak in een confederatie, hoewel de officiële naam de "Iraakse Federatie" was. Dit confederale karakter is sterk voelbaar in de prerogatieven die de grondwet toekent aan de autonome regio genaamd "Iraaks Koerdistan". Men moet toegeven dat deze belangrijkste tovenaarsleerling, Sir Jeremy, een van de meest briljante leerlingen is van Lord Caradon, die bedreven is in zijn manipulaties.

Deze verbindingen tussen mensen en projecten gaan terug tot de jaren 1920. Lord Caradon was een zeer bekwaam persoon, bewust van de grote politieke manipulaties die gepaard gingen met het ontstaan van staten na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk. Hij was op de hoogte van de duivelse tactiek van de vele Europese bemoeienissen in de Levant na de akkoorden tussen Suleiman de Grote en Franciscus I in 1536. Dit is de oorsprong van het Europese werk aan wat de Franse consuls in Aleppo "de minderheden" begonnen te noemen en daarna recentelijk "de afdelingen" enz. Diezelfde Lord Caradon was zeker op de hoogte van de achtergrond van de missie van de vader van de Libanese grondwet, de eerste civiele Hoge Commissaris, Henry de Jouvenel. Zijn werk, zoals blijkt uit de Libanese grondwet van 1926, inspireerde Lord Caradon tot zijn onderzoek. Maar wat de Libanezen tot nu toe helaas niet weten: de grondwet van Cyprus is geïnspireerd op de Libanese grondwet. Dit is de realiteit die meestal verborgen blijft.

Dit korte overzicht geeft een precies beeld van de realiteit van "garanties" en "beschermingen". De Oekraïense tragedie staat nog in de kinderschoenen en de wereld heeft misschien een hemels wonder nodig om deze race naar de nucleaire afgrond te stoppen. Ik moet vaak genoeg denken aan de beroemde uitspraak van Liz Truss tijdens haar tocht naar Downing Street 10: "Ik ben bereid om, als het moet, op de nucleaire knop te drukken". Wat de garanties en waarborgen betreft, die zijn alleen bindend voor hen die erin geloven.