Benjamin Netanyahu op geleende tijd

De reactie van Washington, en daarna van belangrijkste bondgenoten, op de "Conferentie voor de overwinning van Israël" en de staande ovatie die Rabbi Uzi Sharbaf kreeg in aanwezigheid van 12 ministers in functie, hebben de kaarten in het Midden-Oosten grondig herschud.

Deze rabbijn was in Israël tot levenslang veroordeeld voor zijn moorden op Arabieren. Hij beweert een verlengstuk te zijn van de "Stern Gang", die in 1944 de Britse minister van Koloniën vermoordde en in 1948 de speciale gezant van de Verenigde Naties, graaf Folke Bernadotte.

Zijn groep overleefde de hele Koude Oorlog en richtte slachtpartijen en wreedheden aan in Afrika en Latijns-Amerika onder het mom van de strijd tegen het communisme. Destijds vonden de Angelsaksen deze criminelen nuttig voor hun plannen [1]. Dit is niet langer het geval en noch Londen noch Washington, die weten waartoe deze criminelen in staat zijn, kunnen toelaten dat ze zich tegen hen keren.

Deze "Conferentie voor de overwinning van Israël" was een directe bedreiging voor de Angelsaksen die Benjamin Netanyahu bij zinnen proberen te brengen [2]. In de uren die volgden, nam Washington buitengewone maatregelen tegen de Joodse supremacisten waarmee het zich eerder had ingelaten, inclusief een verbod op het inzamelen en overmaken van geld via westerse banken. Londen, Berlijn, Parijs en uiteindelijk volgden de belangrijkste bondgenoten dit voorbeeld.

De Amerikaanse president Joe Biden deed een laatste poging om met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu te praten over een staakt-het-vuren van zes weken. Deze veranderde echter niets aan zijn standpunt en herhaalde zijn voornemen om de oorlog voort te zetten en Rafah aan te vallen. In het beste geval stemde hij ermee in om een delegatie naar Caïro te sturen om de onderhandelingen, die in Parijs waren afgebroken, te hervatten. Toen Netanyahu uiteindelijk een nieuwe slachting onder burgers aankondigde, riep Joe Biden stomverbaasd ten overstaan van vele getuigen uit dat Netanyahu gewoon een "klootzak" (sic) was.

Ondertussen zette Israël zijn campagne voort tegen de Organisatie van de Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA). Na een oproep om het agentschap te ontbinden omdat 12 van zijn werknemers (d.w.z. 0,09% van zijn werknemers in Gaza) zouden hebben deelgenomen aan de Operatie Overstroming van Al-Aqsa, beweerde de IDF dat Hamas zijn hoofdkwartier had opgezet in een tunnel onder het hoofdkwartier van de UNRWA in Gaza. En toen de directeur van het agentschap, Philippe Lazarini, beweerde niets te weten van deze beschuldigingen, tweette de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, Gilad Erdan: "Het is niet dat jullie het niet weten, het is dat jullie het niet willen weten. We hebben de terreurtunnels onder UNRWA-scholen laten zien en bewijs geleverd dat Hamas misbruik maakt van de UNRWA We hebben jullie gesmeekt om een uitgebreide doorzoeking uit te voeren van alle UNRWA-faciliteiten in Gaza. Maar u hebt niet alleen geweigerd, u hebt er voor gekozen om uw kop in het zand te steken. Neem uw verantwoordelijkheid en treed vandaag af. Elke dag vinden we meer bewijs dat in Gaza, Hamas = VN en vice versa. Je kunt niet alles vertrouwen wat de VN zegt of wat er gezegd wordt over Gaza."

Bij gebrek aan fondsen bereidt het agentschap zich voor om zijn deuren te sluiten. Het liet de Libanese en Jordaanse regeringen weten dat het niet langer in staat was om hulp te bieden, niet alleen aan de inwoners van de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, maar ook aan de honderdduizenden vluchtelingen die zij onderdak boden.

De ommezwaai van de Angelsaksen veranderde plotseling de stemming. Sommige staten herstelden hun financiering voor UNRWA, terwijl Iran opriep tot kalmte. Aanvallen op Amerikaanse militaire basissen werden minder frequent. De Angelsaksen en de As van Verzet, de onverzoenlijke vijanden van vorige maand, praatten weer met elkaar via tussenpersonen en misschien wel rechtstreeks. Onderbroken onderhandelingen werden overal hervat.

Deze kalmte zal waarschijnlijk van korte duur zijn, maar op dit moment heeft het Westen dezelfde belangen als alle volkeren in het Midden-Oosten: een einde maken aan de moorddadige waanzin van de revisionistische zionisten. Washington ziet een nederlaag van Israël niet langer als zijn eigen nederlaag. Het voelt zich niet langer verplicht om tegen zijn zin mee te helpen aan de slachting van burgers in Gaza. Integendeel, een Israëlische overwinning zou een nederlaag zijn voor de Verenigde Staten, niet in staat om de vrede te bewaren en medeplichtig aan een bloedbad.

Deze ommezwaai verandert alles.

Binnen het oorlogskabinet in Tel Aviv is de zekerheid van straffeloosheid onder alle omstandigheden verdampt: zonder de steun van Washington zou Hezbollah korte metten maken met Israël.

In Libanon lijkt Hezbollah niet langer extremistisch wanneer het oproept om resolutie 1701 volledig toe te passen. Libanon zal zijn troepen terugtrekken uit Zuid-Libanon als Israël ook zijn troepen terugtrekt van de grens, niet van de demarcatielijn, maar van de grens.

Zowel de Verenigde Staten als Frankrijk hebben het niet meer over hun Israëlisch-Libanese vredesvoorstellen. Voor Washington gaat het over een aparte vrede en een opsplitsing van de As van Verzet. Voor Parijs hetzelfde, maar met een ingewikkelder juridisch kader, verwijzend naar het Naqoura akkoord (1996) en resolutie 1701 (2006). Ze hopen juist dat Hezbollah druk zal blijven uitoefenen op de IDF aan de noordelijke grens om te voorkomen dat deze Rafah in de Gazastrook aanvalt.

De zwaargewichten van het Midden-Oosten, Egypte, Saoedi-Arabië, Turkije en Iran, zetten hun meningsverschillen opzij en komen samen om het op te nemen tegen de vijand van allen: de revisionistische zionisten. Saoedi-Arabië en Iran hebben een jaar geleden hun betrekkingen vernieuwd dankzij de vredesmissies van de Volksrepubliek China [3].

De Turkse president, Recep Tayyip Erdoğan, reisde naar Egypte om zijn ambtgenoot, Abdel Fattah al-Sissi, te ontmoeten, met wie hij eerder geweigerd had te spreken. Generaal al-Sisi had in 2013 inderdaad president Mohammed Morsi ten val gebracht, maar die had zijn verkiezing vervalst [4] en 40 miljoen Egyptenaren hadden toen tegen hem gedemonstreerd en 33 miljoen vierden zijn omverwerping [5].

Egypte organiseerde met spoed een groot kamp dat 1 miljoen Gazanen in de Sinaï zou kunnen herbergen. De groep al-Arjani moet de grondwerken en omheiningen op 23 februari voltooien [6]. De Palestijnen zouden de Israëlische bommen kunnen ontvluchten en daar hun toevlucht kunnen zoeken. Turkije en Saoedi-Arabië zouden hen te hulp schieten.

Het is duidelijk dat niemand wil dat de Palestijnen van hun land worden verdreven. Dus werkt iedereen samen aan de volgende stap: Benjamin Netanyahu en de revisionistische zionisten om hem heen ten val brengen.

We kunnen de komende weken dus een politieke cataclysme verwachten in Israël. Als Benjamin Netanyahu van het politieke toneel verdwijnt, zal de Oekraïner Volodymyr Zelensky ook op de hete stoel belanden.

De vraag is of, in deze wanorde, elk van de hoofdrolspelers zijn beloften zal nakomen en het gezamenlijke plan tot het einde toe zal uitvoeren, of dat bepaalde spelers van de verwarring gebruik zullen maken om hun eigen oplossingen op te dringen.