Supremacisme leidt onvermijdelijk tot misdaad

Alle citaten in dit artikel zijn in de afgelopen twee maanden geschreven of uitgesproken.

We weten allemaal dat supremacistische ideologieën aanleiding geven tot buitensporige bloedbaden. In de afgelopen jaren zijn we getuige geweest van de genocide op de Tutsi’s door Hutu Power en die op de Yazidi’s door Daesh. In beide gevallen was het doel niet om van politieke tegenstanders af te komen, maar om een bevolkingsgroep die als onmenselijk werd beschouwd fysiek te elimineren.

In de afgelopen twee maanden hebben veel Israëlische persoonlijkheden alle Palestijnen over één kam geschoren met de misdaden van Hamas en hun minachting getoond voor hun volk als geheel. Minister van Defensie Yoav Gallant heeft hen omschreven als "menselijke dieren". Sommige leidende figuren hebben geconcludeerd dat de oorlog "all-out" moet zijn.

Enkele voorbeelden:

• Parlementslid Nissim Vaturi (Likud), plaatsvervangend voorzitter van de Knesset, schreef op X "Al deze bezorgdheid over of er wel of geen internet is in Gaza laat zien dat we niets geleerd hebben. We zijn te menselijk (...) Verbrand Gaza nu, niets minder! Laat geen brandstof binnen, laat geen water binnen tot de gijzelaars terugkeren".

• Minister van Financiën Bezalel Smotrich zei: "We zijn erg blij met de terugkeer van de bevrijde gijzelaars, maar nu heeft het idee van een wapenstilstand terrein gewonnen. Instemmen met een verdere stopzetting [van de oorlog] zou een verschrikkelijke vergissing zijn die alleen maar zwakte toont (...) We moeten alle banden en onderhandelingen met Hamas en de bemiddelaars verbreken en de vijand alleen nog maar bekijken door de reikwijdte van een geweer".

• Minister van Erfgoed Amichai Eliyahu vertelde Radio Kol Berama dat Israël overweegt om kernwapens te gebruiken in Gaza: "Het is een oplossing... het is een optie". Vervolgens vergeleek hij de inwoners van de Gazastrook met "nazi’s" en verzekerde dat "er geen niet-strijders zijn in Gaza" en dat het gebied geen humanitaire hulp verdient. "Er zijn geen niet-strijders in Gaza".

Op deze ideologische basis spraken Israëlische en Europese leiders voor het eerst over de "droom" van de "revisionistische zionisten" - d.w.z. de volgelingen van de Oekraïner Vladimir Jabotinski (1880-1940) : de gedwongen verdrijving van alle Palestijnen of hun massamoord.

Dit is hoe deze misdaad wordt voorbereid:

• Parlementslid Eliyahu Revivo (Likud) heeft de naamgevingcommissie geschreven om ervoor te zorgen dat het woord Gaza niet langer zou corresponderen met een plaats en niet langer op verkeersborden verschijnt. Volgens hem "lijdt het geen twijfel dat de naam ’Gaza’ onmiddellijk wordt geassocieerd met een negatieve en kwade connotatie".

• Op 13 oktober stelde de minister van Inlichtingen, Gila Gamliel, een memorandum op ter attentie van de coalitieregering (geen enkele minister van de oppositie was er op dat moment toegetreden). Onder de titel Alternatieven voor een politieke richtlijn voor de burgerbevolking in Gaza, werd aanbevolen om de 2,2 miljoen Gazanen naar de Egyptische Sinaï te verdrijven [1]. Toen de tekst op 29 oktober uitlekte, verzekerde het kantoor van de premier buitenlandse journalisten dat Gila Gamliel een onbeduidende minister was die alles zou schrijven om aandacht van de pers te krijgen.

• Een persoonlijke vriend van de Minister-President, Amir Weitman, schreef een rapport voor het Instituut voor Nationale Veiligheid en Zionistische Strategie, getiteld Plan voor de Hervestiging en Permanente Rehabilitatie in Egypte van de gehele bevolking van Gaza: Economische Aspecten [2]. Daarin schat hij de kosten van de gedwongen verhuizing van de bevolking van Gaza naar de Sinaï op ongeveer 8 miljard dollar. Deze Likudnik is ook van mening dat alleen Rusland verantwoordelijk is voor de voortdurende slachtingen.

• Generaal Giora Eiland, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van Ariel Sharon, verklaarde eind oktober: "Gaza moet een plaats worden waar geen mens kan leven, en ik zeg dit eerder als middel dan als doel. Ik zeg dit omdat er geen andere optie is om de veiligheid van de Israëlische staat te garanderen. We voeren een oorlog die ons bestaan bedreigt".

• Op 14 november publiceerden twee parlementsleden, Danny Danon (Likud) en Ram Ben-Barak (Yesh Atid), een opiniestuk in de Wall Street Journal ->https://www.voltairenet.org/IMG/pdf/misgav-institute-ethnic-cleansing-report.pdf]. Ze schreven: "Europa heeft een lange geschiedenis in het helpen van vluchtelingen die een conflict ontvluchten (...) De internationale gemeenschap kan helpen met een eenmalige financiering voor ondersteuningsprogramma’s voor mensen die zich uit Gaza hervestigen. Ze kan helpen met verhuiskosten en integratie. Het enige wat we nodig hebben is dat een handvol landen de verantwoordelijkheid deelt door inwoners van Gaza op te nemen. Zelfs als deze landen er elk maar 10.000 zouden ontvangen, zou dit al helpen om de crisis te verlichten.

• De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, bezocht Caïro op 18 november. Eerst probeerde ze Egypte over te halen om zijn grens te openen en asiel te verlenen aan de 2,2 miljoen Gazanen. Toen generaal president Al-Sissi weigerde, stelde ze voor om een groot kamp op te zetten om de Gazanen tijdelijk in de Sinaï te huisvesten, om ze vervolgens over te brengen naar andere landen, waaronder Duitsland en Frankrijk.

• Gila Gamliel sprak zich op 19 november opnieuw uit met de publicatie van een commentaar in de Jerusalem Post [3],waarin ze schreef: "Sommige wereldleiders bespreken al een wereldwijd hervestigingsprogramma voor vluchtelingen en zeggen dat ze Gazanen in hun land zouden verwelkomen. Dit zou gesteund kunnen worden door veel landen over de hele wereld, vooral die landen die beweren vrienden van de Palestijnen te zijn (...) We moeten iets nieuws proberen, en we roepen de internationale gemeenschap op om te helpen dit mogelijk te maken. Het zou een win-win oplossing kunnen zijn: een overwinning voor de burgers van Gaza [sic] die op zoek zijn naar een beter leven en een overwinning voor de Joodse staat na deze verwoestende tragedie".

De live beelden van het bloedbad op sociale media wekten echter de verontwaardiging van 95% van de internetgebruikers. 20.000 Palestijnen werden gedood als we de gevonden lichamen en de lichamen van de vermisten, die nog onder het puin liggen, bij elkaar optellen. De regering Biden, die de bommen levert om hen te doden, werd gedwongen te beweren dat ze druk uitoefent op de Israëlische regering om "terughoudendheid te tonen". Deze retoriek wordt niet bevestigd door daden, want de IDF heeft geen bommen in voorraad en Washington blijft ze leveren. Maar nu de campagne voor de presidentsverkiezingen in de VS begint, zal Joe Biden op een gegeven moment gedwongen worden om zijn leveringen stop te zetten en dus het bloedbad te stoppen, omdat er een gebrek aan wapens is om door te gaan. De Israëlische leiders hebben zich daarom voorgenomen dat de Palestijnen in het land zullen blijven en dat er een regering voor hen zal moeten worden benoemd, in de wetenschap dat Hamas zal moeten worden uitgesloten.

Er worden twee opties overwogen:

– Oprichting van een voorlopig internationaal bestuur onder VN-mandaat
Geen enkele staat is echter kandidaat voor het inzetten van troepen die de blauwe helm van de Verenigde Naties dragen, of voor het beheer van de Palestijnse gebieden.

– Oprichting van een Palestijns bestuur
• De voormalige staatsminister van Veiligheid in de regering Abbas, Mohamed Dahlan, die nu in ballingschap leeft in de Verenigde Arabische Emiraten, is veel te zien in Arabische televisieprogramma’s. Hij is blijkbaar een kandidaat om een "vernieuwde Palestijnse Autoriteit" (sic) te leiden. Hij heeft zijn plaatsvervanger van het "Democratisch Hervormingsblok", Samir al-Mash’harawi, naar Caïro gestuurd voor een ontmoeting met een delegatie van Hamas. Er werd een akkoord bereikt tussen de twee partijen.
• President Mahmoud Abbas is ook kandidaat voor zijn eigen opvolging. Maar de dubbelzinnigheid van zijn positie tegenover het bloedbad maakt hem momenteel nog minder legitiem dan vóór het bloedbad.

Overigens, als de Palestijnse gebieden worden gehandhaafd, willen veel Israëlische leiders ze geleidelijk koloniseren.

• Itamar Ben-Gvir, de minister van Nationale Veiligheid, zei in een interview op de publieke radio Kan Zondag: "Nadat de nederzettingen in Gush Katif waren ontruimd [in 2005], veranderde de wereld; de realiteit veranderde (...) Wat we hier nodig hebben is een bezetting. Elke keer dat onze vijanden grondgebied hebben verloren, hebben ze de oorlog verloren. We moeten totale controle hebben; dat zal onze vijanden afschrikken, en hen laten weten dat we gewonnen hebben en dat we de bewoners toestaan terug te keren naar hun huizen. Ik ben niet bang dat de Israëli’s zich opnieuw in Gaza zullen vestigen".

• Yoav Kisch, de minister van Onderwijs, heeft gezegd dat hij een scenario waarin hij nederzettingen in de Gazastrook zou herbouwen, niet zou uitsluiten. In de Knesset is een wetsvoorstel ingediend om het recht op vrij verkeer voor Israëli’s in de Gazastrook te herstellen. De eenheidsregering heeft verschillende geallieerde staten over deze kwestie aan de tand gevoeld. Het lijkt erop dat zij hun ongenoegen zullen uiten, maar hun banden met de "Joodse Staat" niet zullen verbreken.

• Bezalel Smotrich, de minister van Financiën die verantwoordelijk is voor het civiele bestuur op de Westelijke Jordaanoever, riep op tot de oprichting van veiligheidszones rond de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Deze strategie zou uiteindelijk kunnen leiden tot hun uitbreiding.

Het is duidelijk dat niet alle Israëli’s de blindheid en woede van hun leiders steunen.

• Het kabinet van de premier weigert samen te werken met het militaire team dat verantwoordelijk is voor het herstellen van de infrastructuur. Het team staat onder leiding van generaal Roni Numa, die een petitie heeft ingediend bij het Hooggerechtshof tegen de "hervorming" van de basiswetten van het land, die hij heeft omschreven als een "staatsgreep".

• De minister van Informatie, Distel Atbaryan, is afgetreden omdat hij weigert nog meer bullshit te slikken. De IDF blijft tijdens deze oorlog de Israëlische pers censureren, zelfs over politieke kwesties die er niets mee te maken hebben.

• De premier heeft alle demonstraties ter ondersteuning van de burgerbevolking van Gaza verboden. Een Israëlische Arabische organisatie, Adalah, en de Hadash-partij hebben de zaak aanhangig gemaakt bij het Hooggerechtshof.

• De bewoners van Kafr Aqab, een wijk in Oost-Jeruzalem waartoe de Israëlische regering de hoofdstad van een eventuele Palestijnse staat hoopt te beperken, worden daar na 17.00 uur opgesloten.

• De minister van Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, viel drie Israëlisch-Arabische rechters aan. Volgens hem hadden ze Maisa Abdel-Had, een actrice die haar solidariteit had betuigd met de mensen die uit Oost-Jeruzalem waren verdreven, niet voldoende veroordeeld; tegen een oude man die de omstandigheden waaronder Palestijnse gevangenen worden vastgehouden aan de kaak stelde; en ze hadden geweigerd de naam bekend te maken van een beklaagde die ervan werd beschuldigd pro-Hamas te zijn.

• Een leraar maatschappijleer en geschiedenis, de Joodse pacifist Meir Baruchin, werd gearresteerd en gevangen gezet door de Shin Bet voor het publiceren van een tweet met de namen en leeftijden van zes jonge Palestijnen, tussen 14 en 24 jaar oud, gedood in Gaza met de woorden: "Ze zijn geboren onder de bezetting. Ze hebben daar hun hele leven gewoond. Ze hebben nooit één dag van vrijheid gekend. Ze werden geëxecuteerd door onze geweldige jongens".

• De parlementsleden Aida Touma-Sliman (Hadash-Ta’al) en Iman Khatib-Yassin (Verenigde Arabische Lijst) werden geschorst uit de Knesset en hun salaris werd ingehouden. Ze hadden opgemerkt dat de misdaden die aan Hamas werden toegeschreven in feite Israëlische nevenlachtoffers van de IDF waren.

Om haar oorlog te voeren, was de noodregering gedwongen om bijna alle Joden (geen Arabieren) van gevechtsleeftijd te mobiliseren. Premier Benjamin Netanyahu was echter bang dat sommigen in opstand zouden komen en zouden weigeren om criminele bevelen op te volgen. Daarom stelde hij van tevoren een nieuwe procedure in voor het aanwijzen van doelen binnen de IDF. In het verleden had het personeel moeite om ongeveer honderd doelen per dag te kiezen. Officieren moesten voorzichtig zijn om nevenschade te beperken. Nu selecteert niemand meer, het is de software die ze selecteert. Er is geen menselijke verantwoordelijkheid meer en dus ook niemand om zich tegen criminele bevelen te verzetten. De machine selecteert er vijfhonderd per dag. Het geeft geen informatie meer over mogelijke nevenschade. Hoe minder je weet, hoe beter het werkt.

Er zijn net beelden op sociale netwerken geplaatst. Ze tonen Palestijnen die zijn gearresteerd door de IDF. Deze mannen zijn gearresteerd omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Misschien heeft een lid van Hamas zich bij hen gevoegd. Ze zitten in hun ondergoed, zonder schoenen, op hun knieën, onder bedreiging van wapens. Daarna worden ze, nog steeds zonder kleren, in vuilniswagens naar ondervragingscentra gebracht. Procureur-generaal Galia Baharav-Miara stond hun opsluiting toe voor 60 dagen zonder enig contact met een dokter of advocaat. Na 60 dagen zal het niet meer mogelijk zijn om enig spoor van hun marteling te vinden.