Δύο ερμηνείες για την ουκρανική υπόθεση

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
– 1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
– 2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022.
– 3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
– 4. “Ουάσιγκτον και Λονδίνο πάσχουν από κώφωση”, 2 Φεβρουαρίου 2022.
– 5. “Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη”, 8 Φεβρουαρίου, 2022.

Μετά τη διαρροή για τις απαντήσεις του ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη ρωσική πρόταση για μια Συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη, το Ηνωμένο Βασίλειο καταγγέλλει την επίθεση του ρωσικού στρατού κατά της Ουκρανίας για την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου (δεν προσδιορίζεται η ώρα). Πολλά κράτη μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας στέλνουν στρατιώτες και όπλα προς και γύρω από την Ουκρανία, ενώ άλλα μέλη της Συμμαχίας στέλνουν τους ηγέτες τους για να συναντήσουν τις ρωσικές αρχές στη Μόσχα.

Ο Εμμανουέλ Μακρόν ανεβαίνει στη σκηνή

Το πιο σημαντικό ταξίδι ήταν αυτό του Γάλλου προέδρου και προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Εμανουέλ Μακρόν. Πήγε στο Κρεμλίνο με την ιδέα να ηρεμήσει τα πράγματα και να αποφευχθεί ένας περιττός πόλεμος για την Ουκρανία. Το ταξίδι του ήταν στην ίδια γραμμή με αυτό του προκατόχου του, Νικολά Σαρκοζί, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία: δεν μη κάνει τίποτα, αλλά να δίνει την εντύπωση ότι σταματούσε την άγρια ρωσική αρκούδα ενώ η τελευταία ήταν ήδη ικανοποιημένη.

Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είχε καμία πρόθεση να διαπραγματευτεί κάτι μαζί του, καθώς η προτεινόμενη Συνθήκη δεν αφορά παρά μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, από τη στιγμή που το Γαλλάκι ήρθε για να συζητήσει θέματα που δεν γνώριζε, ο κυρίαρχος του Κρεμλίνου, που τα διαχειρίζεται εδώ και 24 χρόνια, του τα εξήγησε με χαρά. Δεν περίμενε καμία αντίδραση, αρκούμενος στο να του δείξει τη δυσφορία της θέσης του: ο πρόεδρος Μακρόν δεν μπορούσε να προδώσει τον ΝΑΤΟϊκό άρχοντα του και να υπερασπιστεί ξαφνικά τα γαλλικά συμφέροντα που συνεχώς παραμελείσε.

Η συνέντευξη διήρκεσε πέντε ώρες, απόδειξη της σημασίας που αποδίδει η Ρωσία στη Γαλλία. Προφανώς, τίποτα δεν προέκυψε από αυτή, εκτός από την υπενθύμιση ότι η Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη κατά την τελική ενημέρωση Τύπου. Εν πάση περιπτώσει, ο πρόεδρος Μακρόν ήλπιζε ότι θα μπορούσε να ανακοινώσει ότι είχε σώσει την ειρήνη. Κατά την επιστροφή του στο Παρίσι, δήλωσε επομένως ότι είχε επιτευχθεί συμφωνία και ότι η Ρωσία δεν θα εισβάλει στην Ουκρανία, κάτι που το Κρεμλίνο σαλπίζει εδώ και εβδομάδες. Κακή τύχη, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Dimtry Preskov, απάντησε αμέσως ότι οι δύο πρόεδροι δεν είχαν διαπραγματευτεί τίποτα και επομένως δεν κατέληξαν σε τίποτα.

Δεδομένου ότι η Γαλλία δεν είχε κανένα άλλο μέσο δράσης εκτός από τις διαπραγματεύσεις για τη σταθεροποίηση της Ουκρανίας, συνέχισε με συναντήσεις στο «μορφότυπο της Νορμανδίας» (Ουκρανία, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία). Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό εκ των προτέρων: οι συμφωνίες του Μινσκ μεταξύ της κυβέρνησης του Κιέβου και των αυτονομιστών των δύο περιφερειών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί επειδή το Κίεβο, που τις υπέγραψε, τις απορρίπτει. Σε καμία περίπτωση το Κίεβο δεν θέλει να θεσπίσει κάποιο ειδικό καθεστώς για τον ρωσόφωνο πληθυσμό του. Στο μεταξύ, ο νόμος φτάνει στο σημείο να απαγορεύει την εκπαίδευση στα ρωσικά, σε μια μισο-ρωσόφωνη χώρα.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση, οπουδήποτε στον κόσμο θα είχε αποδεχτεί αυτό το νομιμοποιημένο αίτημα. Το Κίεβο εξηγεί την άρνησή του υπενθυμίζοντας ότι υπέγραψε τις συμφωνίες αυτές υπό πίεση, αλλά δεν τις ήθελε ποτέ. Οι αυτονομιστές, από την άλλη, επισημαίνουν ότι ο ουκρανικός στρατός που αναπτύσσεται μπροστά τους περιλαμβάνει το τάγμα Αζόφ, που κραδαίνει ναζιστικά σύμβολα και διοικείται από τον αυτοαποκαλούμενο «Λευκό Φύρερ», συνταγματάρχη Andrey Biletsky. Και αυτοί οι άνθρωποι, πλαισιωμένοι από τους μισθοφόρους του Erik Prince (του ιδρυτή της Blackwater), ουρλιάζουν ότι πρόκειται να εξολοθρεύσουν αυτούς τους russkofs τους οποίους δεν σταματούν να βομβαρδίζουν. Γι’ αυτό οι αυτονομιστές διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, την οποία, δυστυχώς, κανείς δεν αναγνώρισε, ούτε καν η Ρωσική Ομοσπονδία.

Η Γαλλία φέρεται ότι απαίτησε από την Ουκρανία να βάλει κάποια τάξη στον στρατό της, αλλά ούτε λόγος. Ο Έρικ Πρινς λειτουργεί σαν ιδιώτη εργολάβο, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι το κάνει με οδηγίες της CIA, η οποία κάποτε χρησιμοποίησε τον Αντρέι Μπιλέτσκι και μερικούς άλλους για να ανατρέψει τον πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014. Ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί, η κατάσταση είναι άλυτη.

Ο Όλαφ Σολτς χρονοτριβώ

Ο γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, μετέβη εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον. Δεν πιστεύει περισσότερο από τους Γάλλους σε έναν πιθανό πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά φοβάται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα απαγορεύσουν τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα. Ωστόσο, είναι απαραίτητος για την οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας. Δεν θα αντικαταστήσει τον αγωγό φυσικού αερίου που διασχίζει την Ουκρανία, αλλά θα καλύψει την αυξημένη ζήτηση ενέργειας. Χωρίς αυτόν, η βιομηχανία δεν θα μπορεί πλέον να παράγει τόσα πολλά.

Η κατάσταση της χώρας του είναι πολύ δύσκολη, καθώς φιλοξενεί περισσότερους από 40.000 ΗΠΑίους στρατιώτες σε υπερασφαλείς βάσεις και που επωφελούνται από την εξωεδαφικότητα. Η Γερμανία, η οποία επίσημα δεν είναι πλέον κατεχόμενη, δεν είναι κυρίαρχη στο έδαφος της. Περαιτέρω, η χώρα εμπιστεύτηκε την άμυνά της στο ΝΑΤΟ και παραμέλησε τον στρατό της. Δεν εκπληρώνει ούτε καν τις υποχρεώσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας σε αυτόν τον τομέα. Αν ήταν αντιμέτωπη στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα άντεχε μόνο λίγες ώρες.

Για να σχηματίσει την κυβέρνησή του, ο σοσιαλιστής Όλαφ Σολτς αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τους Πράσινους (Grünen), το πιο ατλαντιστικό κόμμα στην Ευρώπη από του Joshka Fischer και των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία. Αναγκάστηκε να διοορίσει την Annalena Baerbock Υπουργό Εξωτερικών· μια οικολόγα που κάνει εκστρατεία ενάντια σε οτιδήποτε ρωσικό, ειδικά στο φυσικό αέριο.

Ως εκ τούτου, ο καγκελάριος Σολτς καλλιεργεί την ασάφεια. Στον Λευκό Οίκο, επαναλάμβανε συνεχώς ότι η χώρα του και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ενεργούσαν πάντα από κοινού, αλλά απέφευγε προσεκτικά να πει το τι θα έκαναν· η αμερικανική πολιτική τάξη τον κοιτάζει από τώρα και στο εξής με καχυποψία.

Ο Βίκτορ Όρμπαν περηφανεύεται

Ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Χριστιανοδημοκράτης Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος παρουσιαζόταν μέχρι πρόσφατα ως «φασίστας», χαιρετίζει την άτυπη θέση του. Είναι ο μόνος ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας και του ΝΑΤΟ που διατηρεί μακρόχρονη προσωπική φιλία με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι δύο άνδρες συναντιούνται θερμά τουλάχιστον μία φορά το χρόνο (εκτός από την περίοδο της επιδημίας της Covid).

Ο Βίκτορ Όρμπαν ξεκίνησε στην πολιτική μαχόμενος για την ανεξαρτησία της Ουγγαρίας ενάντια στους Σοβιετικούς, αλλά ποτέ δεν ήταν αντι-Ρώσος, κάτι που οι Αμερικανοί δεν καταλαβαίνουν. Είναι ωστόσο πολύ απλό. Με την υιοθέτηση του δόγματος Μπρέζνιεφ, η ΕΣΣΔ είχε αναγκάσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας να γίνει το αντίστοιχο του ΝΑΤΟ: ένας επικυρίαρχος και οι υποτελείς. Είναι λοιπόν για τον ίδιο λόγο που πολέμησε τους Σοβιετικούς και αγανακτεί σήμερα με τη συμπεριφορά του ΝΑΤΟ.

Στα τέλη του 2021, διαπραγματεύτηκε με τον φίλο του Βλαντιμίρ τον ενεργειακό εφοδιασμό της χώρας του. Πρώτον, την επέκταση από τη Rosatom ενός πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής έως ότου καλυφθούν όλες οι ανάγκες του σε ηλεκτρική ενέργεια, και μετά την αγορά, πέντε φορές φθηνότερη από τις τιμές της αγοράς τότε, όλου του φυσικού αερίου που χρειαζόταν για 16 χρόνια. Επιπλέον, κατάφερε την κατασκευή μιας μεγάλης σιδηροδρομικής γραμμής και την παραγωγή του εμβολίου Sputnik V (με την έννοια του Παστέρ) κατά της Covid.

Ο πρωθυπουργός Όρμπαν δεν άσκησε ποτέ βέτο στις αντιρωσικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν υπερβολικό στις σχέσεις του με τις Βρυξέλλες και, σε κάθε περίπτωση, περιττό, στο βαθμό που η Μόσχα χρησιμοποιεί αυτές τις κυρώσεις για να επαναπροσανατολίσει την οικονομία της χωρίς να χρειάζεται να λάβει αυταρχικά μέτρα. Αντίθετα, αντιτάχθηκε σθεναρά στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κάτι που απαιτεί τη συμφωνία κάθε κράτους μέλους. Σε αυτό το σημείο, επέλεξε ως επιχείρημα την άρνηση του Κιέβου να εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ και να αναγνωρίσει τη ρωσική γλώσσα.

Στην πραγματικότητα, είναι εκείνος που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του προέδρου Charles De Gaulle το 1966: να βγάλει τη χώρα του από την ολοκληρωμένη διοίκηση ενώ θα παραμείνει υπογράφοντα της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού. Στη σκιά, το παρακολουθούν οι τρεις εταίροι του στον όμιλο Visegrad, η Πολωνία, η Τσεχία και η Σλοβακία.

Η Κροατία του σοσιαλδημοκράτη Zoran Milanović έχει ήδη κάνει γνωστό ότι δεν θα συμμετάσχει σε πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας. Η Βόρεια Μακεδονία του σοσιαλιστή Dimitar Kovačevski στήριξε τη Μόσχα. Το Πεντάγωνο αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο: κλονίζεται η ενότητα της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ήδη ξεκίνησε να εξασφαλίζει νομικά τις βάσεις του στην Ευρώπη. Μόλις υπέγραψε μίσθωση με υπερεδαφικότητα στη Σλοβακία. Ξεκινά επίσης διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Δανία για τη σύναψη Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας εκτός ΝΑΤΟ.