Hoe Washington van Plan is te Triomferen

Al twee decennia lang probeert Washington het "Grote Midden-Oosten", een willekeurig bepaalde regio die zich uitstrekt van Afghanistan tot Marokko, te "hervormen". De afgelopen drie jaar zijn echter twee strategieën met elkaar in botsing gekomen: enerzijds het Pentagon, dat de staatsstructuren van alle landen in de regio wil vernietigen, of het nu vrienden of vijanden zijn, en anderzijds President Trump, die van plan is de regio commercieel te domineren zonder militaire bezetting.

Toen de lockdown werd uitgeroepen om de uitbraak van Covid-19 te voorkomen, waarschuwden we dat er ingrijpende veranderingen plaatsvonden in de regio en dat deze niet meer zou lijken op wat we eerder hadden meegemaakt. We zijn begonnen met de constatering dat Washington had afgezien van de vernietiging van de staat in Syrië, die nu een Russisch gereserveerd gebied is. De belangrijkste vraag was dus enerzijds wat het volgende doelwit van het Pentagon in de regio zou zijn.

Er waren twee mogelijke antwoorden: Turkije of Saoedi-Arabië, die beide bondgenoten zijn van de Verenigde Staten. En, ten tweede, welke markten het Witte Huis zou proberen te openen.

Deze analyse werd gedeeld door al diegenen die de afgelopen twintig jaar interpreteren als de uitvoering van de Rumsfeld/Cebrowski strategie voor de vernietiging van de staatsstructuren in het grote Midden-Oosten. Het werd daarentegen verworpen door degenen die, door te weigeren rekening te houden met internationale factoren, de gebeurtenissen naïef interpreteren als een opeenvolging van burgeroorlogen (Tunesië, Egypte, Libië, Syrië, Jemen en misschien binnenkort Libanon) zonder dat er een verband met elkaar bestaat.

Nu, drie maanden later, wordt Turkije in Libië militair gesteund door Iran, terwijl Saoedi-Arabië van de radar is verdwenen, met name Jemen, en de Emiraten de pool van de regionale stabiliteit worden. De regionale verschuiving is begonnen ten gunste van Ankara en Abu Dhabi en ten nadele van Riyad. De meest radicale veranderingen zijn de ommekeer van Iran aan de kant van de NAVO, de versoepeling van de betrekkingen tussen de VS en Turkije en de opkomst van de Verenigde Arabische Emiraten. Dus we hadden gelijk, en degenen die het verhaal van de burgeroorlogen eer aandoen, zijn zelfingenomen geworden. Natuurlijk zullen ze het niet erkennen en zullen ze enkele maanden nodig hebben om hun foutieve discours aan te passen aan de realiteit ter plaatse.

Het spreekt voor zich dat elke acteur zijn of haar positie zal moeten aanpassen, dus onze waarnemingen zijn alleen geldig voor vandaag. Maar de regio verandert zeer snel en degenen die te lang nadenken om te reageren, zullen er automatisch op achteruitgaan; een punt dat vooral voor de Europeanen geldt. Tot slot is deze nieuwe situatie zeer onstabiel en zal ze in twijfel worden getrokken door Washington als President Trump zelf niet slaagt, of door Moskou als president Poetin er niet in slaagt de macht te behouden aan het einde van zijn presidentiële termijn, of door Peking als president Xi doorgaat met het bouwen van delen van de zijderoutes in het Westen.

In de grootste mediastilte hebben de Verenigde Arabische Emiraten zich op het Jemenitische slagveld losgemaakt van Saoedi-Arabië. Ze steunden stammen die de Saoedische troepen uit hun land hebben geweerd. Samen met de Britten bezetten zij het eiland Socotra en namen zij de controle over de Straat van Bab el-Mandeb aan de uitgang van de Rode Zee over. Zij hebben een de facto verdeling van Jemen uitgevoerd, waarbij zij de grenzen van de Koude Oorlog tussen Noord- en Zuid-Jemen hebben overgenomen [1].

Iran was, ondanks zijn andere grens met de Emiraten en de oorlog die zij zojuist via Jemenitische tussenpersonen hebben gevoerd, tevreden met dit resultaat, dat de sjiitische Houthi’s in staat stelt om een schijn van vrede te krijgen, maar nog niet om de hongersnood te overwinnen. Uiteindelijk heeft Teheran, toen het accepteerde dat Donald Trump tot President van de Verenigde Staten was gekozen, drie jaar te laat het contact met Washington hervat. Spectaculair gezien kondigde de regering van Hassan Rohani militaire steun aan voor de regering van el-Sarraj in Libië [2]. In de praktijk betekent dit dat het de Moslimbroederschap (zoals in de jaren negentig van de vorige eeuw in Bosnië-Herzegovina), Turkije en de NAVO (zoals tijdens het regime van Sjah Reza Pahlevi) steunt. Onder deze omstandigheden zien we niet meer wat Iran doet in Syrië, waar het geacht wordt te vechten tegen zijn nieuwe bondgenoten, de jihadisten, Turkije en de NAVO.

Natuurlijk moet men in gedachten houden dat Iran, net als het nieuwe Israël, tweekoppig is. De verklaringen van de Rohani-regering mogen de Gids van de Revolutie, Ayatollah Ali Khamenei, niet binden.

Hoe dan ook, de omkering van dit middelpunt brengt de Libanese Hezbollah in een slechte positie. Het lijkt er nu op dat het inderdaad de Verenigde Staten waren die met behulp van de gouverneur van de Centrale Bank, Riad Salamé, bewust de ineenstorting van het Libanese pond hebben uitgelokt. Washington probeert nu Beiroet een Amerikaanse wet op te leggen (Caesar Syria Civil Protection Act) die het land dwingt de Libanees-Syrische grens te sluiten. Om te overleven zou Libanon gedwongen worden een bondgenootschap te sluiten met de enige andere macht waarmee het een landsgrens deelt: zijn voormalige kolonisator, Israël [3]. Zeker, de komst van een tweekoppige coalitie in Tel Aviv, die de aanhangers van het voormalige Britse koloniale project en die van het nationalisme van de derde generatie Israëli’s samenvoegt, maakt een invasie van Libanon niet langer mogelijk. Maar deze coalitie is uiterst kwetsbaar en een terugkeer naar het verleden blijft mogelijk, zo niet waarschijnlijk. De enige oplossing voor Libanon is dus niet de Amerikaanse wet toe te passen en zich niet tot het Westen te wenden, maar tot Rusland en China. Dit is wat Hezbollah Secretaris-Generaal Hassan Nasrallah in het openbaar durfde te zeggen. Hij is van mening dat Iran - ondanks zijn toenadering tot Turkije (aanwezig in het noorden van Libanon met de Moslimbroederschap [4]) en tot de NAVO (aanwezig achter Israël) - cultureel gezien de tussenpersoon blijft tussen China en het Westen.

Gedurende de oudheid en de Middeleeuwen werden de verschillende lokale talen langs de Zijderoute niet gesproken, maar Perzisch.

Historisch gezien is Hezbollah ontstaan naar het model van de Bassij van de Iraanse Revolutie, waarvan het de vlag deelt. Tot de Syrische terugtrekking uit Libanon in 2005 kwam de bewapening echter uit Damascus en niet uit Teheran. Zij zal dus een keuze moeten maken tussen haar twee sponsors, hetzij om ideologische redenen, hetzij om materiële redenen. Sayyed Hassan Nasrallah is een aanhanger van het Syrische seculiere model, terwijl zijn plaatsvervanger, sjeik Naïm Qassem, een onvoorwaardelijke aanhanger is van het Iraanse theocratische model. Maar het geld is in Teheran, niet in Damascus.

De belangen van de westerse mogendheden gaan ook nu weer eeuwenlang consequent in de richting van het secularisme, maar hun strategie om de regio te domineren brengt hen er onverbiddelijk toe om de religieuzen tegen de nationalisten in te zetten (met als enige en korte uitzondering de Verenigde Staten in 1953).

Syrië, omringd door Amerikaanse bondgenoten, heeft geen andere keuze dan zich te bevoorraden in Rusland, iets wat de heersende klasse de afgelopen zes jaar met tegenzin heeft gedaan. Dat wordt pas mogelijk met de oplossing van het conflict tussen President Bashar al-Assad en zijn verre neef, de miljardair Rami Makluf, en verder met alle Syrische oligarchen. Deze ruzie heeft niets te maken met de door de westerse media beschreven familiezaak. Het moet worden vergeleken met de overname van de Russische oligarchen door President Vladimir Poetin in de jaren 2000, die hem in staat stelde de fouten van de Jeltsin-periode uit te wissen. Zeventien jaar embargo’s tegen Damascus hebben deze onvermijdelijke krachtmeting alleen maar vertraagd. Pas als dit conflict is opgelost, zal Damascus kunnen overwegen om zijn verloren gebieden, de door Israël bezette Golanhoogte en het door Turkije bezette Idleb, terug te winnen [5].

Irak was het tweede land - na de Emiraten - dat de Iraanse verandering begreep. Zij heeft onmiddellijk een akkoord bereikt met Washington en het nieuwe Teheran om het hoofd van haar geheime dienst, Mustafa al-Kadhimi, te benoemen tot premier, hoewel hij de afgelopen zes maanden door het voormalige Teheran met geweld is beschuldigd van actieve deelname aan de moord op de sjiitische held Qassem Soleimani in Bagdad [6]. Irak moet daarom niet langer vechten tegen de heropleving van zijn jihadistische groeperingen (huurlingenorganisaties van de Angelsaksen en nu gesteund door Iran), maar onderhandelen met zijn leiders.

Israël, de enige staat ter wereld die nu door twee premiers wordt geregeerd, zal niet langer de rol kunnen spelen van een verlengstuk van de Angelsaksische machten, noch zal het een natie kunnen worden zoals de andere. Het hele buitenlandse beleid is verlamd op het moment dat Libanon verzwakt is en voor het land een uitgelezen prooi is. Voor de aanhangers van het koloniale project, die zich verenigd hebben achter premier Benjamin Netanyahu en nu het momentum verliezen, is de verandering van Iran al zichtbaar in Irak en Libië. Er moet dringend een nieuwe iconische vijand worden uitgevonden om zichzelf in stand te houden. Integendeel, voor de Israëlische nationalisten, verenigd achter Tweede Minister-president Benny Bantz, is het raadzaam om naar niemand te gooien en voorzichtig te onderhandelen met Hamas (d.w.z. met de Moslimbroederschap) [7].

Egypte blijft zich richten op zijn voedselprobleem. Zij kan haar bevolking alleen voeden met Saoedische hulp en plant haar ontwikkeling met Chinese hulp. Voorlopig is het verlamd door de Saudische retraite en het anti-Chinese Amerikaanse offensief.

Libië bestaat eindelijk niet meer als staat. Het is in tweeën gedeeld zoals Jemen. Door de overwinning van de NAVO in 2011 en de afwezigheid van Amerikaanse troepen ter plaatse is het de enige plek in de regio waar het Pentagon de Rumsfeld/Cebrowski strategie zonder belemmeringen kan voortzetten [8]. De recente militaire successen van de regering van el-Sarraj (d.w.z. de Moslimbroederschap) - gesteund door Turkije en nu ook door Iran - mogen geen illusie zijn. De regering van Maarschalk Haftar - gesteund door de Emiraten en Egypte - verzet zich. Het Pentagon is van plan het conflict zo lang mogelijk te laten voortduren, ten koste van de gehele bevolking. Het ondersteunt beide partijen op hetzelfde moment als tijdens de Irak-Iraanse oorlog (1980-88) en zal altijd de verliezer te hulp schieten, die het de volgende dag in de steek zal laten.

De twee grote verliezers van de nieuwe situatie blijven: China en Saoedi-Arabië.

De Chinese invloed stopt in Iran. Het is net gestopt door Staatssecretaris Mike Pompeo in Israël. Beijing zal niet de grootste ontziltingsinstallatie ter wereld bouwen en de projecten in de havens van Haifa en Ashdod zijn gedoemd te mislukken, ondanks de enorme investeringen die al zijn gedaan. Niemand zal de 18.000 Chinese jihadisten aan de Syrisch-Turkse grens durven elimineren [9] zodat het altijd onstabiel blijft en de mogelijkheid van de noordelijke doorgang van de Zijderoute wordt afgesloten. Er blijft dus alleen de hypothese van de zuidelijke doorgang, door het Egyptische Suezkanaal, maar deze blijft onder de controle van de westerlingen.

Niemand weet waar Saoedi-Arabië is. In drie jaar tijd is Prins Mohamed Ben Salmane (MBS) erin geslaagd om in het Westen wilde hoop te wekken en alle machten in de regio te vervreemden door zijn tegenstanders op te hangen en in stukken te hakken en vervolgens hun lichamen met zuur op te lossen. Zijn land moest zich terugtrekken in Jemen, waar het zich roekeloos had gewaagd, en zijn grote werken opgeven, met name de bouw van de vrije zone die de miljardairs van de wereld, Neom, zou huisvesten [10]. Zijn gigantische oliereserves zijn niet langer voorwerp van speculatie en hebben het grootste deel van hun waarde verloren. De grootste militaire macht van de regio is slechts een kolos met voeten van klei die op het punt staat te sterven in het woestijnzand waar hij is geboren.

Uiteindelijk bereikt President Donald Trump zijn doel: hij heeft het plan van het Pentagon om een staat te geven aan een terroristische organisatie, Daesh, verworpen en is er vervolgens in geslaagd om alle staten in de regio terug te krijgen in de Amerikaanse economische zone, behalve Syrië, dat al sinds 2014 verloren is gegaan. Tegelijkertijd heeft het Pentagon echter ook gedeeltelijk gezegevierd: het is erin geslaagd de staatsstructuren van Afghanistan, Irak, Libië en Jemen te vernietigen. De enige mislukking was in Syrië, zeker vanwege de Russische militaire interventie, maar vooral omdat de Syriërs het staatsconcept sinds het begin der tijden hebben belichaamd.

De vernietiging van de Afghaanse staatsstructuren, volgens het plan van het Pentagon, en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen, die volgens de wil van President Trump op de dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen effectief zal zijn, hadden het bondgenootschap tussen deze twee strijdkrachten kunnen markeren. Dit is echter niet het geval. Het Pentagon probeerde tevergeefs de staat van beleg in de Verenigde Staten op te leggen in het licht van de Covid-19-epidemie [11], waarna het heimelijke hulp verleende aan de "Antifa’s" die het al hadden begeleid in Syrië [12] om zogenaamd "raciale" rellen te coördineren.

Rusland, dat nooit heeft geaarzeld in zijn positie, wacht wijselijk op het oogsten van de lauweren van zijn betrokkenheid in Syrië.