Het Russische leger begint zich te ontplooien in Syrië

Rusland, dat een regionaal verbond tegen het Islamitisch emiraat had onderhandeld met Saoedi Arabië, Syrië en Turkije, heeft zijn strategie moeten herzien na de Turkse omwenteling. Ankara heeft inderdaad besloten met Rusland te breken, daarmee zonder werkelijk motief het contract voor de gasleiding Turkisch Stream te annuleren, en om met Oekraïne een Internationale Islamitische brigade op te richten om de Krim te destabiliseren [1], en om het Islamitisch emiraat te versterken tegen de Koerden van de PKK en de YPG.

Op dezelfde manier heeft het Witte-Huis zijn strategie moeten herzien na de manoeuvres van generaal John Allen, die zich ten opzichte van Recep Tayyip Erdoğan had ingezet een « veiligheidszone » voor het Islamitisch emiraat te creëren in het Noorden van Syrië [2].

In feite hebben Moskou en Washington het volgende gecoördineerd:
– de terugtrekking van de in Turkije gestationeerde Patriot kruisraketten;
– de oprichting van een Russo-Syrische Militaire commissie.

Het einde van de no-fly zone

De Patriot kruisraketten waren vanaf januari 2013 in Turkije door de Navo geïnstalleerd om de Syrische luchtmacht te verhinderen zich aan de grens te ontplooien. Op deze manier hadden de jihadisten van het al-Nostra front (al-Qaeda) het noorden van het land kunnen innemen. Van zomer 2014 af was deze onmogelijk te overvliegen zone bezet door het Islamitische emiraat.

Tijdens de slag van Kobané had de Syrische luchtmacht het Islamitisch emiraat niet kunnen bombarderen en was gedwongen een doorbraakpoging te land te forceren om de stad te redden. Omdat het niet lukte de laatste 30 km te doorkruisen presenteerde de atlantistische pers de Koerdische strijdmacht van de YPG als onafhankelijk van Damascus, hoewel de Arabische Syrische republiek de wapens leverde en de soldaten betaalde.

De Patriot kruisraketten, oorspronkelijk ingezet door Duitsland en Nederland, zijn vandaag Duits en Spaans. Ze zullen eerst worden gereviseerd en gemoderniseerd en vervolgens in Litouwen, aan de Russische grens, weer worden ingezet.

Binnenkomst van het Russische leger in de oorlog in Syrië

Ofschoon Rusland zich sinds het begin van het conflict heeft weerhouden aan de militaire operaties deel te nemen, heeft het zojuist een Russo-Syrische commissie opgericht. Dit terwijl de Navo het geheel van de gebeurtenissen van de « Arabische lente », waaronder de oorlog tegen Syrië, heeft georganiseerd, en de buitenlandse groepen jihadisten en hun Libische en Syrische « rebellen » genoemde medestrijders hebben gecoördineerd vanaf de Turkse basis in Izmir [3], dat sindsdien de zetel van het LandCom (commando van de landmachten van de 28 lidstaten van de Atlantische Alliantie) is geworden.

In enkele weken zijn talrijke militaire adviseurs in Damascus aangekomen.

Zes Mikoyan-Gourevitch MiG-31 zijn er geleverd. Deze zijn de beste onderscheppingsjagers ter wereld. Ze waren in 2007 al gekocht, maar het contract was geblokkeerd. Deze levering valt niet onder het wapen-embargo want ze kunnen niet gebruikt worden voor orde-handhaving operaties maar alleen voor de Nationale verdediging, in dit geval tegen de Israëlische en Turkse invallen. Onder verschillende voorwendsels hebben deze twee Staten in de loop van de oorlog talloze keren ingegrepen om de jihadisten te ondersteunen wanneer ze in moeilijkheden waren.

Aldus bombardeerde Tsahal Israëlisch leger op 30 december 2013 het Militaire onderzoekscentrum van Jemraya, onder voorwendsel van het vernietigen van voor Hezbollah bestemde wapens. In werkelijkheid ging het hier om de vernietiging van een communicatie koffertje met de door het Arabisch Syrische leger buitgemaakte satelliet-gegevens van de Navo voordat deze het codeer-systeem kon kraken [4]. De operatie was uitgevoerd door de Israëlische luchtmacht in samenzwering met het Vrije Syrische leger, deze laatste geëncadreerd door officieren van het Franse vreemdelingenlegioen onder toezicht van het LandCom van de Navo.

Gelijktijdig heeft het Russische leger zojuist voor de eerste keer satellietbeelden aan Syrië geleverd. Deze sinds vijf jaar verwachte beslissing, is een omslag in de militaire situatie. Inderdaad, tot nu toe konden de jihadisten vaak aan het Arabisch Syrische leger ontsnappen dankzij de hen door de Navo in real time geleverde satellietbeelden. Zelfs nu schijnt het dat sinds zes maanden de Navo zijn inlichtingen niet meer deelt met het Islamitische emiraat, maar uitsluitend met het al-Nosra front (al-Qaeda).

Tenslotte verzamelen de Russische militaire adviseurs talrijke gegevens om de mogelijkheid van een internationale ontplooiing onder auspiciën van de Verenigde Naties te bestuderen. Ze zouden een rapport aan het Kremlin moeten presenteren dat zowel de mogelijkheid van een Russische operatie als die van een actie samen met de Collectieve veiligheidsverdrag organisatie (CVVO) zal bestuderen. Deze zal 15 september te Dushanbe in Tadzjikistan bijeenkomen. Een ontplooiing van de CVVO was in juni 2012 al overwogen tijdens de voorbereiding van de « Conferentie van Genève I » [5]. Inderdaad, deze militaire alliantie omvat drie Staten met een Moslim bevolking: Kazakhstan, Kirghizistan, en Tadzjikistan, beter dan Rusland in staat tegen terroristen te strijden die zich als Moslims beschouwen. Maar in die tijd had de CVVO geen akkoord met de Uno om vredesoperaties uit te voeren. Dit was geregeld op 28 september 2012 en zou zowel in Afghanistan als in Syrië kunnen worden toegepast [6].

De grenzen van de samenwerking tussen het Kremlin en het Witte-Huis

Hoe het ook zij, de samenwerking tussen het Kremlin en het Witte-Huis heeft grenzen: De Russen wensen de jihadisten weg te vagen voordat ze zich naar Rusland wenden, terwijl de Verenigde Staten er wel op hopen verschillende onder hen in andere conflicten te kunnen activeren, zoals voordien het geval was in Afghanistan, Bosnië-Herzegovina, Tsjetsjenië en Kosovo.

Enkele elementen van Daesh zijn reeds in Kherson (Oekraïne) gearriveerd, waar zich al een zogenaamde « Krim-regering in ballingschap » bevindt.

Het is duidelijk dat voor de Amerikaanse kant het terugtrekken van de Patriot raketten een val is. Washington zou opgetogen zijn als Rusland het aantal jihadisten verminderde, maar zou ook niet ontevreden zijn als dit land in Syrië zou verzanden. Daarom schrijdt de Russische beer behoedzaam voort.