De Europese Unie begint haar ontbinding

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog bedacht Winston Churchill een systeem om ervoor te zorgen dat West-Europa niet in handen van de Sovjet-Unie zou vallen, en dat zij er de controle over zouden behouden. Het idee was om een Europese gemeenschappelijke markt te creëren met de geruïneerde landen die het Marshallplan hadden aanvaard [1].

De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zijn toen samen verder gegaan. In een paar jaar tijd hebben zij de grondslagen van onze wereld gelegd: de NAVO is een militair bondgenootschap dat door hen wordt gedomineerd, terwijl wat de Europese Unie is geworden, de civiele organisatie van haar bondgenoten is. Hoewel leden van de ene instelling niet noodzakelijk leden van de andere zijn, blijft het een feit dat de twee, in Brussel gevestigde instellingen, twee zijden van dezelfde medaille zijn. De gemeenschappelijke diensten van deze twee structuren zijn discreet gevestigd in Luxemburg.

Na de crisis tussen Washington en Londen tijdens de Suez-expeditie besloot het Verenigd Koninkrijk, dat zijn wereldrijk aan het verliezen was, toe te treden tot wat nog niet de Europese Unie was. Als Harold Macmillan in 1958 faalde, slaagde Edward Heath in 1973. Maar toen de machtsverhoudingen verschoven, verliet het VK eind 2020 de EU en keerde het terug naar zijn vroegere imperium ("Global Britain").

Alle EU-documenten worden vertaald in alle officiële talen van de lidstaten. Plus Engels, dat de officiële taal van de EU is geworden, ook al is het niet langer de officiële taal van een van haar leden. Niet omdat de Britten er deel van uitmaakten, maar omdat de Unie onder de duim zit van de NAVO, zoals bepaald in artikel 42, lid 7, van het Verdrag van Lissabon (dat met dwang het door het volk verworpen grondwettelijk verdrag verving) [2].

Duitsland, dat tot 1990, d.w.z. na zijn hereniging, bezet was door de vier overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog, heeft er altijd genoegen mee genomen niet langer een militaire macht te zijn. Ook nu nog zijn haar inlichtingendiensten, die door de VS zijn gereorganiseerd met hun voormalige nazi-personeel, geheel aan hen gewijd, terwijl het Pentagon er zeer grote militaire bases heeft, bezoedeld met de fictie van extraterritorialiteit.

Frankrijk, daarentegen, droomt van militaire onafhankelijkheid. Dit is de reden waarom Charles De Gaulle, die tijdens de Tweede Wereldoorlog de leider van het Vrije Frankrijk was geweest, Frankrijk in 1966 uit het geïntegreerde commando van de NAVO liet terugtrekken. Maar Nicolas Sarkozy, die als tiener was grootgebracht door de zoon van de Amerikaanse bedenker van het stay-behind netwerk ("Gladio") van de NAVO, bracht Frankrijk in 2009 terug in het geïntegreerde commando. Vandaag de dag worden de buitenlandse operaties van het Franse leger dus in de praktijk uiteindelijk geleid door Amerikaanse officieren.

Jarenlang namen Duitsland en Frankrijk het voortouw in wat de Europese Unie werd. François Mitterrand en Helmut Kohl dachten de Gemeenschappelijke Markt om te vormen tot een supranationale staat - nog steeds een vazal van de Verenigde Staten - maar in staat om te concurreren met de USSR en China: de Europese Unie. Deze structuur, waarvan de Verenigde Staten eisten dat de voormalige leden van het Warschaupact tegelijk met hun toetreding tot de NAVO zouden toetreden, werd een kolossale bureaucratie. Ondanks de schijn is de Raad van staatshoofden en regeringsleiders geen superregering, maar een kamer voor het afstempelen van NAVO-besluiten. Deze worden opgesteld door het Atlantisch Bondgenootschap - dat nog steeds wordt gedomineerd door de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk - en vervolgens aan de Europese Commissie toegezonden, aan het Parlement voorgelegd en ten slotte door de Raad geratificeerd.

Men moet goed begrijpen dat de NAVO de roeping heeft zich overal mee te bemoeien : met de samenstelling van chocolade (er zit een chocoladereep in het rantsoen van de soldaat), met de bouw van bruggen (die moeten door pantservoertuigen kunnen worden gebruikt), met anti-covidvaccins (de gezondheid van de burgerbevolking is een voorwaarde voor die van de militairen) of met banktransacties (men moet de vijandelijke transacties controleren).

De Britse en Franse legers waren de enige twee die telden in de Europese Unie. Daarom zijn zij in 2010 nader tot elkaar gekomen met de Verdragen van Lancaster House. Maar toen de Brexit een feit was, stond het Franse leger er weer alleen voor, zoals blijkt uit de opzegging van de Frans-Australische contracten voor de bouw van onderzeeërs ten gunste van Londen. De enige optie die Frankrijk nog restte was toenadering te zoeken tot het Italiaanse leger, dat weliswaar twee keer kleiner was dan het Franse. Dit is waartoe zojuist is besloten met het Quirinaal Verdrag (2021). Deze operatie werd vergemakkelijkt door de gedeelde ideologie van Emmanuel Macron (voormalig bankier bij Rothschild) en Mario Draghi (voormalig bankier bij Goldman Sachs) en hun gezamenlijke leiderschap in het politieke antwoord op de Covid-epidemie. Terzijde zij gewezen op het ongelooflijk politiek correcte jargon waarin dit document is geschreven, zeer ver van de Latijnse tradities [3].

Daar komt nog bij dat bondskanselier Angela Merkel op hetzelfde moment haar post afstaat aan Olaf Scholz. Deze laat zich niets gelegen liggen aan de militaire kwesties, noch aan de Franse en Italiaanse begrotingstekorten. Het regeerakkoord van zijn regering [4] stemt de Duitse buitenlandse politiek in alle opzichten af op die van de Angelsaksen (VS + VK).

Tot die tijd vochten de regeringen van Angela Merkel tegen het antisemitisme. De regering-Scholz gaat nog verder en belooft "alle initiatieven te steunen die het joodse leven bevorderen en de diversiteit ervan stimuleren". Het gaat niet langer om het beschermen van een minderheid, maar om het bevorderen ervan.

Met betrekking tot Israël, dat het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten in een imperiale logica hebben gecreëerd [5], stelt de nieuwe overeenkomst ook dat "de veiligheid van Israël een nationaal belang" van Duitsland is en belooft zij "antisemitische pogingen om Israël te veroordelen, ook in de VN" tegen te houden. Het verklaart dat Duitsland de tweestatenoplossing in het Israëlisch-Palestijnse conflict zal blijven steunen (d.w.z. tegen het beginsel "één man, één stem") en juicht de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en de Arabische landen toe. De regering-Scholz begraaft daarmee het traditionele beleid van de SPD, wiens minister van Buitenlandse Zaken Sigmar Gabriel (2013-18), het Israëlische regime als "apartheid" bestempelde.

Olaf Scholz is advocaat en wil de industrie in zijn land draaiende houden op basis van een compromis tussen werknemers en werkgevers. Hij is nooit erg aanwezig geweest bij internationale kwesties. Hij staat op het punt de Groene Annalena Baerbock tot minister van Buitenlandse Zaken te benoemen. Zij is niet alleen een voorstander van koolstofvrije energie, maar ook een lobbyist voor de NAVO. Zij is een groot voorstander van het beginsel dat Oekraïne toetreedt tot de NAVO en de Europese Unie. Zij is tegen Rusland en daarom gekant tegen de NordStream-2 pijpleiding en bevordert het project van gas-terminals om gas uit de Verenigde Staten in te voeren via LPG-tankers ondanks de exorbitante prijs van deze faciliteiten. Tenslotte beschrijft zij China als een "systemische rivaal" en steunt ze al diens afscheidingsbewegingen, van Taiwan, Tibet en de Oeigoeren.

Het valt dan ook te verwachten dat het beleid van Berlijn en Parijs zich langzaam van elkaar zal verwijderen totdat het conflict tussen de twee landen, dat tussen 1870 en 1945 tot drie oorlogen leidde, weer de kop opsteekt. In tegenstelling tot wat wordt beweerd, is de Europese Unie, zoals ik reeds heb gezegd, niet opgericht om de vrede in West-Europa te waarborgen, maar om haar bevolkingen in het Angelsaksische kamp te stabiliseren tijdens de Koude Oorlog. Het Frans-Duitse conflict is nooit opgelost. Verre van vrede stichten, heeft de Europese Unie een dekbed over het probleem gelegd in plaats van het op te lossen. Tijdens de Joegoslavische oorlogen kwamen de twee landen militair met elkaar in conflict: Duitsland steunde Kroatië, terwijl Frankrijk Servië steunde. Berlijn en Parijs begrepen elkaar binnen de grenzen van de Unie, maar waren daarbuiten met elkaar in oorlog. Specialisten weten dat er aan beide kanten slachtoffers zijn gevallen.

Het buitenlands beleid dat werkt, is dat beleid dat de identiteit van de natie weerspiegelt. Vandaag gaan het Verenigd Koninkrijk en Duitsland verder op hun weg, trots op wie ze zijn, maar niet Frankrijk, dat een identiteitscrisis doormaakt. Emmanuel Macron zei aan het begin van zijn mandaat dat "er geen Franse cultuur is". Sindsdien is hij, onder druk van zijn volk, van toon veranderd; zijn spraak, maar niet zijn denken. Frankrijk heeft de middelen, maar weet niet meer wie ze is. Zij streeft de hersenschim na van een onafhankelijke Europese Unie die met de Verenigde Staten concurreert, terwijl de andere 26 leden dat niet willen. Duitsland begaat echter een vergissing door zich onder de nucleaire paraplu van de VS te verschuilen, terwijl die grote mogendheid in verval is geraakt.

Het is duidelijk dat wij thans in de fase van de ontbinding van de Europese Unie zijn aanbeland. Het is een kans voor allen om hun volledige onafhankelijkheid terug te krijgen, aangezien deze structuur zo sclerotisch is. Maar het is ook, en vooral, een uitdaging die snel in een drama kan veranderen. De Verenigde Staten storten in elkaar, en binnenkort zal de Europese Unie geen opperheer meer hebben. De landen die deel uitmaken van de EU moeten zich positioneren ten opzichte van de anderen. Het is uiterst dringend om onszelf niet langer te zien als louter handelspartners, maar als partners in alle dingen. Als dit niet gebeurt, zal het onvermijdelijk leiden tot een ramp, tot een totale oorlog.

Iedereen heeft kunnen vaststellen dat alle leden van de Europese Unie - behalve de Britten, maar die zijn vertrokken - gemeenschappelijke culturele elementen hebben. Deze elementen zijn ook die van Rusland, dat dichter bij de Unie staat dan het Verenigd Koninkrijk. Het is nu mogelijk Europa opnieuw op te bouwen als een netwerk van staten en niet langer als een gecentraliseerde bureaucratie, door zich open te stellen voor die staten die door de Angelsaksen kunstmatig gescheiden werden gehouden om hun overheersing van het continent tijdens de Koude Oorlog te verzekeren. Dit is waar Charles De Gaulle het over had toen hij, in tegenstelling tot Winston Churchill, zei dat hij "Europa van Brest tot Vladivostok" wilde.