Verwerping van Frankrijk in Franstalig Afrika is een straf voor 12 jaar verraad

Geconfronteerd met de golf van regimewisselingen in Franstalig Afrika zijn de Franse media stomverbaasd. Ze kunnen de afwijzing van Frankrijk niet verklaren.

De oude retoriek over koloniale uitbuiting is niet overtuigend. Men merkt bijvoorbeeld op dat Parijs uranium wint in Niger, niet tegen de marktprijs, maar tegen een andere belachelijk lage prijs. De coupplegers hebben dit argument echter nooit naar voren gebracht. Ze hebben het over iets heel anders. De beschuldigingen van Russische manipulatie zijn ook niet geloofwaardig. Ten eerste omdat Rusland niet achter de putschisten in Mali, Guinee, Burkina Faso, Niger of Gabon lijkt te zitten, maar vooral omdat het kwaad al ver voor hun komst is geschied. Rusland kwam pas naar Afrika na zijn overwinning in Syrië in 2016, terwijl het probleem teruggaat tot minstens 2010, zo niet 2001.

Wat de situatie ongrijpbaar maakt, is zoals altijd het vergeten van de oorzaken.

Na de aanslagen van 11 september 2001 wezen de Verenigde Staten hun vazal Frankrijk een rol in Afrika toe aan. Het idee was om de oude orde daar te handhaven in afwachting dat AfriCom zich zou installeren en dat het Pentagon de vernietiging van politieke instellingen, die het al aan het uitvoeren was in het "grotere Midden-Oosten", zou uitbreiden naar het continent. [1] Geleidelijk aan maakte de Republikeinse politiek plaats voor tribale politiek. Vanuit één gezichtspunt was dit een loskomen van het belang van de Franse hulp; vanuit een ander gezichtspunt was het een enorme stap terug voor Afrika.

In 2010 nam de Franse president Nicolas Sarkozy, waarschijnlijk op aanraden van Washington, het initiatief om het conflict in Ivoorkust op te lossen. Op een moment dat het land werd verscheurd door stammenconflicten, probeerde een operatie onder leiding van eerst ECOWAS en daarna Raila Odinga, de Keniaanse premier en neef van Barack Obama [2], te onderhandelen over het vertrek van de Ivoriaanse president Laurent Gbagbo. Hun probleem is niet het autoritaire regime van Gbagbo, maar het feit dat hij van een onderdanige CIA-agent is veranderd in een verdediger van zijn land. Parijs greep na de presidentsverkiezingen militair in om Gbagbo te arresteren - zogenaamd om genocide te stoppen - en hem te vervangen door Alassane Ouattara, een oude vriend van de Franse heersende klasse. Vervolgens werd Laurent Gbagbo berecht door het Internationaal Strafhof, dat na een eindeloos proces erkende dat hij nooit genocide had gepleegd en dat Frankrijk de facto niet gerechtvaardigd was om militair in te grijpen.

In 2011 zette president Nicolas Sarkozy, op advies van Washington, Frankrijk in tegen Libië. Opnieuw was het officiële doel een einde te maken aan de genocide die een dictator zou hebben gepleegd tegen zijn eigen volk. Om deze beschuldiging geloofwaardig te maken, organiseerde de CIA, die aan de basis stond van de Franse betrokkenheid, valse getuigenissen voor de Mensenrechtenraad in Genève. In New York gaf de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties de grootmachten toestemming om in te grijpen om een einde te maken aan het bloedbad, dat niet bestond. De Russische president Dmitry Medvedev heeft een oogje dichtgeknepen. De Amerikaanse president Barack Obama wilde dat AfriCom eindelijk zou beginnen met operaties in Afrika, waar het zelf niet verbleef, omdat zijn soldaten nog steeds in Duitsland gestationeerd waren. Maar op het laatste moment weigerde de commandant van AfriCom om tegen Muamar Kadhafi te vechten aan de zijde van de jihadisten die tegen zijn kameraden in Irak hadden gevochten (het Amerikaanse leger had nog steeds niet toegegeven dat de CIA een dubbel spel speelt door de jihadisten te steunen tegen Rusland, vaak ten koste van het Westen). Barack Obama deed daarom een beroep op de NAVO, waarbij hij vergat dat hij eerder had beloofd de NAVO niet te mobiliseren tegen een land in het zuiden. Desondanks werd Muammar al-Gaddafi gemarteld en gelyncht, en Libië in stukken gescheurd. De Libisch-Arabische Jamahiriyah, die helemaal geen dictatuur was maar een regime geïnspireerd door de Franse socialisten van de negentiende eeuw en de Parijse Commune, was echter de enige Afrikaanse macht die Arabieren en zwarten probeerde te verenigen. Kadhafi wilde het continent bevrijden net zoals hij zijn landgenoten had bevrijd van het Westerse kolonialisme. Hij bereidde zich zelfs voor om samen te werken met het hoofd van het IMF, Dominique Strauss-Kahn, aan een gemeenschappelijke munt voor verschillende Afrikaanse staten. De val van Kadhafi maakte zijn vijanden wakker. Zwarte mensen werden opnieuw afgeslacht en tot slaaf gemaakt door Arabieren, ook al waren het Libische staatsburgers, voor de meedogenloze ogen van het zegevierende Westen. De arme Afrikaanse staten die economisch gesteund werden door Libië stortten in, te beginnen met Mali [3]. De Arabische jihadisten die de NAVO in Tripoli aan de macht had gebracht, steunden bepaalde Toearegstammen tegen zwarten als geheel. Het probleem verspreidde zich geleidelijk naar heel Sahel-Afrika.

Ondanks alles, niet in staat om te leren van deze misdaden, voerde de Franse president François Hollande een nieuwe regimewisseling door in Mali. In maart 2012, toen de ambtstermijn van president Amadou Toumani Touré ten einde liep en hij zich niet herkiesbaar stelde, werd hij door een groep in de Verenigde Staten opgeleide officieren ten val gebracht zonder dat ze hun actie konden uitleggen. Ze onderbraken de lopende campagne voor de presidentsverkiezingen en benoemden Dioncunda Traore tot "interim-president". Deze goocheltruc werd goedgekeurd door ECOWAS... nu voorgezeten door Alassane Ouattara. Het zal niemand verbazen dat overgangspresident Dioncounda Traore de hulp van Frankrijk inriep om de jihadisten te bestrijden die het land aanvielen. Het idee van Parijs was om troepen in Mali te stationeren zodat het Algerije, het echte doelwit, vanuit het zuiden (van achteren) kon aanvallen. Dit was “Operatie Serval”. De Algerijnse generaals waren zich ervan bewust dat ze de volgende op de lijst waren en traden hard op tegen een gijzeling door jihadisten op de olieplaats bij In Amenas op 16 januari 2013. Door dit te doen, ontmoedigden ze Frankrijk om tegen hun mensen in te grijpen.

Wat een verrassing! Frankrijk reorganiseerde zijn troepen en lanceerde operatie Barkhane. Het Franse leger werd ter beschikking gesteld van zijn Amerikaanse opperheer. Alles werd georganiseerd door AfriCom, nog steeds gestationeerd in Duitsland. De Franse troepen, nu gesteund door leden van de Europese Unie (Denemarken, Spanje, Estland, het Verenigd Koninkrijk, Zweden en Tsjechië), vernietigden de doelen die hen door AfriCom werden aangegeven. In deze voormalige Franse regio hebben de Franse troepen goed contact met de lokale bevolking, terwijl de Amerikanen te kampen hebben met een taalbarrière.

Allereerst moeten we vaststellen dat operatie Barkhane, ongeacht de resultaten, niet legitiem is. Natuurlijk is het officiële doel van het Westen om de jihadisten in bedwang te houden, maar elke Saheliër begrijpt dat het Westen de jihadisten in de regio heeft gecreëerd door Libië te vernietigen. En dat is nog niet alles.

Laten we een stap terug doen. Laten we niet vergeten dat dit alles begon met de wens van het Pentagon om Afrikaanse politieke structuren te vernietigen met AfriCom, net zoals het was begonnen om die van het "uitgebreide Midden-Oosten" te vernietigen met CentCom. Op 11 mei 2022 riep de Amerikaanse staatssecretaris van politieke zaken, de Strauss Victoria Nuland, een vergadering bijeen in Marokko van de 85 staten die deelnemen aan de coalitie tegen Daesh. Ze vertelde hen wat er nu op de agenda stond: de jihadisten waren Daesh aan het hergroeperen in de Sahel. Ze hebben wapens, officieel bestemd voor Oekraïne. Binnenkort zal de hele regio één groot inferno zijn [4]. In november bevestigde de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari de massale toevloed van Amerikaanse wapens die oorspronkelijk bestemd waren voor Oekraïne, in de handen van jihadisten in de Sahel en het Tsjaadmeer. In het licht van deze existentiële dreiging hebben soldaten uit Mali, Burkina Faso en Niger de macht overgenomen om hun volkeren te verdedigen.

Het is belangrijk om te begrijpen dat Afrikaanse leiders al jaren klagen over de steun van Frankrijk aan de jihadisten die het land zogenaamd bestrijdt. De schuld ligt niet bij het Franse leger, maar bij de rol van de Franse geheime diensten die voor de Verenigde Staten werken.

Sinds het begin van Operatie Serval klaagden de Syrische jihadisten erover dat ze door Frankrijk in de steek werden gelaten ten gunste van hun collega’s in de Sahel. En president François Hollande moest zijn troepen op een afstand houden totdat de Qatarese instructeurs van de Malinese jihadisten zich terugtrokken. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov, besprak dit met zijn Franse tegenhanger, Laurent Fabius, die lachend antwoordde: "Dat is onze realpolitik!

Tussen de steden Ghat (vlakbij de Algerijnse grens) en Sabbah (vlakbij Niger) in de Fezzan woestijn in het zuiden van Libië werd een heiligdom van militaire kampen van Al Qaida gevormd. Volgens het zeer serieuze Canard enchaîné werden deze academies voor jihadisme georganiseerd door de Britse en Franse geheime diensten.

Drie jaar geleden, op 8 oktober 2021, gaf de eerste minister van Mali, Choguel Kokalla Maïga, een interview aan RIA Novosti [5] dat overal in de regio werd opgepikt en becommentarieerd, maar niet in Frankrijk, waar niemand ervan weet behalve onze lezers.

Volgens Yaou Sangaré Bakar, de Nigerese minister van Buitenlandse Zaken, Samenwerking en Nigerianen in het Buitenland, die een brief schreef aan de Veiligheidsraad (Ref. S/2023/636), hebben Franse agenten vorige maand terroristen bevrijd die gevangen werden gehouden. Deze terroristen kwamen bijeen in een vallei van het dorp Fitili (28 km ten noordwesten van Yatakala) waar een planningsbijeenkomst werd gehouden met het doel militaire posities in het drielandengebied aan te vallen. Zestien terroristenleiders werden gearresteerd in drie operaties, twee op Nigeriaans grondgebied en één op Malinees grondgebied.

In deze brief roept Yaou Sangaré Bakar belangrijke vragen op over de rol van ECOWAS [6]; vragen die niet nieuw zijn en al aan de orde zijn gesteld sinds de regimewisseling in Ivoorkust. Deze internationale instelling heeft onlangs sancties opgelegd aan Niger en troepen gemobiliseerd om de constitutionele orde te herstellen. Maar de statuten van de ECOWAS geven haar niet het recht om dergelijke sancties op te leggen, net zo min als het VN-Handvest haar het recht geeft om militair op te treden tegen een van haar leden.

De gevallen van Guinee en Gabon zijn een beetje anders. Het zijn geen staten aan het Tsjaadmeer of in de Sahel. Ze worden nog niet bedreigd. Hun legers kwamen eerst in opstand tegen autoritaire regimes, dat van Alpha Condé in Guinee en Ali Bongo in Gabon. Beiden weigerden de macht af te staan tegen de wens van hun bevolking in. Maar de coupplegers in beide landen gaven al snel de Franse militaire aanwezigheid de schuld. Simpelweg omdat ze veilig kunnen voorspellen dat het Franse leger niet de belangen van de Gabonezen zal verdedigen, of zelfs die van de Fransen, maar alleen die van Washington.

Oorlog wordt jaren van tevoren voorbereid. Vandaag leveren de Verenigde Staten wapens in de schaduw van het conflict in Oekraïne. Morgen is het te laat. In deze context is het op zijn zachtst gezegd verrassend om de Franse president, Emmanuel Macron, de verdediging van de constitutionele orde te horen prediken. Enerzijds omdat al deze staten in direct gevaar verkeren en anderzijds omdat hij, door het Franse leger in dienst te stellen van de ambities van Amerikaanse leiders, zelf zijn eigen grondwet heeft verraden.