Op zijn Twitter-account schreef president Erdogan op de dag van het uitbreken van de vijandelijkheden: "- Gedurende de telefoongesprekken die we vandaag gevoerd hebben, blijkt een wijs en resoluut standpunt, de "één natie, twee staten"-aanpak, zoals ik al zei tegen Ilham Aliyev, de president van Azerbeidzjan, opnieuw dat Turkije zijn samenwerking met zijn Azerbeidzjaanse broeders zal blijven versterken. - We roepen het Armeense volk op om zijn toekomst te verdedigen tegen zijn overheersing en degenen die hem als marionet gebruiken, en we roepen de hele wereld op om Azerbeidzjan te steunen in zijn strijd tegen de bezetting en de onderdrukking. - De internationale gemeenschap, die niet in staat was om een noodzakelijk en voldoende antwoord te geven op de provocerende agressie van Armenië, toont opnieuw haar dubbelspel. Het trio uit Minsk, dat zo’n 30 jaar lang zijn nalatige houding heeft volgehouden, is helaas verre van oplossingsgericht. - Door een nieuwe aanval op Azerbeidzjan toe te voegen aan de vorige, heeft Armenië opnieuw laten zien dat het de grootste bedreiging vormt voor de vrede en de rust in de regio. De Turkse natie steunt haar Azerbeidzjaanse broeders met al haar middelen, zoals altijd. »

Een langdurig conflict, bevroren voor 30 jaar

Het Turkse volk definieert zichzelf als afstammelingen van de "kinderen van de wolf van de steppen", d.w.z. als afstammelingen van de hordes van Genghis Khan. Het zijn "één volk en twee staten": Turkije en Azerbeidzjan. De politieke wedergeboorte van de eerste groep leidt dus automatisch tot de komst van de tweede groep op het internationale toneel.

Natuurlijk betekent deze politieke renaissance niet dat het geweld van de barbaarse hordes weer oplaait, maar dit verleden heeft wel de mentaliteit gevormd, ondanks de inspanningen van veel politici die al een eeuw lang proberen het Turkse volk te normaliseren.

In de laatste jaren van de Ottomaanse tijd wilde sultan Habdulhamid II het land verenigen rond zijn opvatting van het moslimgeloof. Hij beval daarom de fysieke uitschakeling van honderdduizenden niet-moslims. Dit gebeurde onder toezicht van Duitse officieren die tijdens deze genocide ervaring hebben opgedaan die zij later in dienst van de nazi-rasidologie hebben gebruikt. De Ottomaanse politiek van zuivering werd in het begin van de Republiek op grotere schaal door de Jong-Turken gevoerd, met name tegen de niet-moslims [1].

Omdat moord een verslaving is, kwam het sporadisch terug in het gedrag van de Turkse legers. Zo begeleidde het Turkse leger in maart 2014 honderden jihadisten van het al-Nosra Front (al-Qaeda) en het Army of Islam (pro-Saudi) naar de stad Kessab (Syrië) om de Armeense bevolking af te slachten. De jihadisten die deelnamen aan deze operatie werden vandaag gestuurd om meer Armeniërs te doden in Karabagh.

Deze bloedbaden hielden op in Azerbeidzjan tijdens de korte Democratische Republiek (1918-20) en de Sovjetperiode (1920-90), maar werden in 1988 hervat met de ineenstorting van de macht van Moskou.

Juist in de Sovjettijd werd, in overeenstemming met het nationaliteitenbeleid van Joseph Stalin, een Armeense regio met Azerbeidzjan samengevoegd tot een socialistische republiek. Ook toen de USSR werd ontbonden, erkende de internationale gemeenschap Karabagh niet als Armeens, maar als Azerbeidzjaans. Dezelfde fout is met grote haast gemaakt in Moldavië met Transnistrië, in Oekraïne met de Krim, in Georgië met Zuid-Ossetië en Abchazië. Er volgde onmiddellijk een reeks oorlogen, waaronder die van Nagorno-Karabach. Dit zijn gevallen waarin het internationaal recht zich heeft kunnen ontwikkelen vanuit een beoordelingsfout in het begin van de conflicten, zoals in Palestina, die niet tijdig is rechtgezet, wat tot onontwarbare situaties heeft geleid.

Westerlingen kwamen tussenbeide om een algemene aanvaarding te voorkomen. Het voorbeeld van Transnistrië laat echter zien dat het een stap terug was om beter te kunnen springen: zo namen de Verenigde Staten hun toevlucht tot het Roemeense leger om te proberen de ontluikende Pridnestrovie te vernietigen [2].

De Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE, toen de CVSE) heeft de "Minsk Groep" opgericht, die gezamenlijk wordt voorgezeten door de Verenigde Staten, Frankrijk en Rusland, om een oplossing te vinden, wat het nooit heeft gedaan: Rusland wilde niet kiezen tussen zijn vroegere partners, Frankrijk wilde het belangrijke spel spelen, en de Verenigde Staten wilden een conflictgebied aan de Russische grens in stand houden. De andere conflicten, die ontstonden bij de ontbinding van de USSR, werden bewust aangewakkerd door Washington en Londen met de agressie van Georgië tegen Zuid-Ossetië in 2008 of de staatsgreep van EuroMaydan, die er onder andere op gericht was de Russen uit de Krim te verdrijven in 2014.

De aanval op de Republiek van Kunstach (Karabagh) door Azerbeidzjan en Turkije werd gerechtvaardigd door de toespraak van de Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev op de Algemene Vergadering van de VN op 24 september [3]. Zijn hoofdidee was dat de Minsk Groep de status quo als onaanvaardbaar had omschreven, maar dat ’verklaringen niet genoeg zijn. We hebben actie nodig. Duidelijker had hij niet kunnen zijn.

In overeenstemming met de ideologie van zijn familie zette hij zijn tegenstanders onder de grootst mogelijke druk, bijvoorbeeld door het bloedbad van Khojaly (1992, meer dan 600 slachtoffers) toe te schrijven aan "Armeense terroristen" toen het een zwarte operatie was tijdens een couppoging in zijn land; hierdoor kon hij in ieder geval de acties van ASALA (Armeens Geheim Leger voor de Bevrijding van Armenië) in de jaren ’70 en ’80 op een bevooroordeelde manier presenteren. Hij wees erop dat in vier resoluties van de Veiligheidsraad de terugtrekking van de Armeense troepen werd bevolen, waarbij werd gespeeld met de homonymie tussen de Armeense bevolking van Karabagh en de naburige staat Armenië; een manier om te voorkomen dat de Raad ook Azerbeidzjan oproept om in Karabagh een referendum over zelfbeschikking te houden. Het beschuldigde, niet zonder reden, de nieuwe Armeense premier, Nikol Pashinyan, dat hij een van de mannen van de speculant George Soros was, alsof daarmee werd uitgewist wat er eerder was gebeurd.

Het conflict kan pas worden beëindigd na een referendum over zelfbeschikking, waarvan de uitkomst weinig verrassend is. Voorlopig is het in het voordeel van degenen die, net als Israël, wapens aan de agressor verkopen.

Turkse, Azerbeidzjaanse en Pakistaanse legers tonen hun eenheid tegen de Armeniërs

Voor Erdogan, één oorlog te veel?

Laten we het huidige conflict echter vanuit een andere invalshoek analyseren, namelijk die van het internationale evenwicht, waarbij we bedenken dat het Turkse leger al illegaal aanwezig is in Cyprus, Irak en Syrië; dat het het militaire embargo in Libië en nu het staakt-het-vuren in Azerbeidzjan schendt.

Baku organiseert zich om de onvermijdelijke deadline nog verder terug te dringen. Azerbeidzjan heeft al steun gekregen van Qatar, dat ook toezicht houdt op de financiering van jihadisten op dit gebied. Volgens onze informatie zijn ten minste 580 van hen vanuit Idleb (Syrië) via Turkije gestuurd. Deze oorlog is duur en KKR, het machtige bedrijf van de Amerikaans-Israëlische Henry Kravis, lijkt betrokken te zijn omdat het nog steeds betrokken is bij Irak, Syrië en Libië. Net als bij de destabilisatie van communistisch Afghanistan kunnen Israëlische wapens via Pakistan worden gekanaliseerd. In ieder geval hangen er in Turkije posters die de vlaggen van de drie landen naast elkaar plaatsen.

Nog verrassender is dat president Alejev de steun van zijn Wit-Russische tegenhanger, Aleksandr Loekasjenko, heeft gekregen. Hij zal waarschijnlijk handelen in overeenstemming met het Kremlin, dat meer zichtbare Russische steun voor het orthodoxe Armenië zou kunnen inluiden (Rusland, Wit-Rusland en Armenië zijn allemaal lid van de Euraziatische Economische Unie en de Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie).

Vreemd genoeg heeft het sjiitische Iran geen standpunt ingenomen. Toch is Azerbeidzjan, hoewel het etnisch Turks is, het enige andere sjiitische volk ter wereld dat tot het Safavid-imperium heeft behoord. President Hassan Rohani had het opgenomen in zijn project voor een sjiitische federatie dat hij tijdens zijn tweede verkiezingscampagne presenteerde. Deze terugtrekking wekt de indruk dat Teheran geen conflict wil aangaan met Moskou, dat officieel neutraal is. Temeer daar Armenië een niet te verwaarlozen rol speelt bij het omzeilen van het Amerikaanse embargo tegen Iran.

Aan de Armeense kant is de Armeense diaspora in de Verenigde Staten hard aan het lobbyen in het Congres om President Erdogan - wiens land lid is van de NAVO - verantwoordelijk te maken voor het conflict voor een internationaal tribunaal.

In het geval van een stilzwijgende overeenkomst tussen Moskou en Washington zou deze oorlog zich diplomatiek kunnen keren tegen President Erdogan, die nu ondraaglijk is voor de twee grote mogendheden. Net als de Iraakse president Saddam Hoessein, die zijn status op brute wijze veranderde van lijfknecht van het Pentagon in Publieke Vijand nr. 1 toen hij dacht dat hij toestemming had om Koeweit binnen te vallen, is de Turkse president wellicht aangemoedigd om de schuld op zich te nemen.

Vertaling
Martien van den Hurk

[1Today’s Turkey continues the Armenian genocide”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 14 May 2015.

[2« En 1992, les États-Unis tentèrent d’écraser militairement la Transnistrie », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 17 juillet 2007.

[3Intervention by Ilham Aliyev the 75th meeting of the United Nations General Assembly”, by Ilham Aliyev, Voltaire Network, 24 September 2020.