In de Karabagh-oorlog is het hedendaagse recht tegenstrijdig, afhankelijk van de vraag of het wordt geïnterpreteerd in termen van eigendom van het grondgebied of de zelfbeschikking van het volk. Het Turkse volk (zowel Turkije als Azerbeidzjan) heeft van deze dubbelzinnigheid geprofiteerd en heeft dit gebied, dat zelf onafhankelijk is verklaard (kunstakh), aangevallen, hoewel het de facto verbonden is met Armenië. Rusland heeft al laten weten dat het volgens de verdragen Armenië zal verdedigen als het wordt aangevallen, maar dat zijn nationale veiligheid niet wordt geschaad door wat er in Karabagh gebeurt. De enige vraag is dan ook of Turkije in opdracht van het Westen heeft gehandeld, of dat het een risico heeft genomen dat zijn eigen bondgenoten zich tegen het land zullen keren.
Dit artikel is een vervolg op :
– "Zal de Artsakh (Karabagh) het graf van Erdogan zijn?" door Thierry Meyssan, Voltaire Network, 6 oktober 2020.
De oorlog is sinds 27 september 2020 in Nagorno-Karabach aan de gang. De superioriteit van de Azerbeidzjaanse strijdkrachten is duidelijk, zowel in aantal als in de kwaliteit van hun bewapening. De eerste verdedigingslinie van de Artsakhae krachten is verpletterd, maar de andere twee houden nog steeds stand. De verwoesting is zeer groot, ook aan Azerbeidzjaanse zijde. Het is moeilijk om het aantal doden vast te stellen, maar het aantal is al erg hoog.
President Ilham Aliyev heeft aangekondigd dat hij van plan is zijn offensief voort te zetten totdat de overwinning is behaald, d.w.z. het ’herstel’ van zijn grondgebied. Hij wordt gesteund door zijn Turkse tegenhanger, Recep Tayyip Erdogan. Pakistan koos ook de kant van hem, terwijl het ontkent dat het soldaten naar de plek heeft gestuurd. Alle Turkstalige landen van de Turkse Raad hebben het "Tweestatenvolk" (Azerbeidzjan en Turkije) onafgebroken gesteund.
De Armeense kant heeft de al even onwrikbare steun van de in het Westen verspreide diaspora een consensus gecreëerd die de Azerbeidzjaanse aanval veroordeelt (ook al beweert Bakoe dat hij Karabagh niet heeft aangevallen). Naast het probleem van Artsakh is er ook het probleem van Armenië. Het is duidelijk en beweerd dat soldaten uit dat land in Artsakh vechten, maar het lijkt er niet op dat de gevechten zich hebben verspreid naar het grondgebied van Armenië.
Diplomatiek gezien roept de groep van Minsk van de OVSE, voorgezeten door de Verenigde Staten, Frankrijk en Rusland, herhaaldelijk op tot een staakt-het-vuren, zonder enig effect. Het heeft sinds zijn oprichting niets gedaan en blijft zich publiekelijk blindstaren. In werkelijkheid opereert het in de schaduw en heeft het net een bemiddeling georganiseerd in Genève zonder Armenië.
Een woord over het Franse standpunt: hoewel Parijs medevoorzitter is van de groep van Minsk, houdt het nooit op Ankara te confronteren met allerlei kwesties: van de afbakening van exclusieve zones in het Middellandse-Zeegebied tot de situatie in Libië, om nog maar te zwijgen van het secularisme. President Emmanuel Macron vermijdt echter zoveel mogelijk de discussie over de Turkse bezetting van Cyprus, Irak en Syrië, die veel belangrijker zijn. Frankrijk heeft Turkije om uitleg gevraagd over de overdracht van jihadisten van het Vrije Syrische Leger, dat het ooit heeft geholpen bij de oprichting en ondersteuning van en het toezicht op Syrië.
De midden mogendheden vermijden een standpunt in te nemen, omdat ze bijna allemaal terughoudend zijn om partij te kiezen voor een machtige oliestaat omwille van de mooie ogen van de Armeniërs. Gezien het genocidale verleden van het Turkse volk, dat zij blijven ontkennen, zal het echter moreel gezien onmogelijk zijn om niet voor een zeer lange tijd een standpunt in te nemen. Voordat Qatar (waar een Turkse militaire basis is gevestigd) zich heeft uitgesproken, heeft de secretaris-generaal van de Arabische Liga Turkije veroordeeld. Hij werd onmiddellijk gevolgd door Syrië. President Bashar al-Assad maakte van de gelegenheid gebruik om de misdaden van Ankara tegen het volk te recapituleren.
Tot slot, nu de waarschijnlijke nederlaag van Artsakh en de waarschijnlijke slachting van de inwoners nadert, eisen de Verenigde Staten en Rusland nog steeds neutraliteit op, terwijl het Westen en de Arabieren Armenië steunen, terwijl alleen de Turkstalige staten openlijk steun verlenen aan Azerbeidzjan en Turkije.
De valkuil hypothese
De hypothese dat Washington een val heeft opgezet om president Recep Tayyip Erdogan de schuld te geven en hem, net als zijn Irakese tegenhanger Saddam Hoessein, ten val te brengen, geldt nog steeds. In 1990-91 werd de invasie van Koeweit, aangemoedigd door de Amerikaanse ambassadeur April Gaspie, vijf maanden later gevolgd door een unanieme veroordeling door de Veiligheidsraad en door Operatie Desert Storm. We zijn slechts twee weken verwijderd van de start van de operaties in Arstakh.
Het was moeilijk om het imago van president Saddam Hoessein in een paar maanden tijd te veranderen. Hij was een CIA-agent, gerekruteerd tijdens zijn jeugd, tijdens zijn studie. Hij had geholpen bij een poging tot staatsgreep door de Moslimbroederschap in Syrië, op verzoek van het Westen, en had een lange oorlog tegen Iran geleid, opnieuw op verzoek van het Westen. Hij dacht dat hij onmisbaar was voor zijn sponsors. Washington heeft daarom documenten gepubliceerd waarin wordt verklaard dat hij een aantal mensen in zijn gevolg heeft vermoord of laten vermoorden, maar het was nog steeds nodig om deze oosterse despoot om te vormen tot een nieuwe massa-crimineel. In dit proces was de valse getuigenis van een valse Koeweitse verpleegster voor het Amerikaanse Congres van cruciaal belang: op bevel van de tiran stal het Iraakse leger couveuses, die de dood van vroegtijdig geboren baby’s veroorzaakten.
In het geval van Azerbeidzjan zal het gemakkelijker zijn. Het volstaat om het bewijs van de Armeense genocide aan te voeren dat de Turken nog steeds ontkennen dat ze een ernstig risico op verdere slachtpartijen lopen. Temeer daar de Artsakh Cathedral al door twee precisieraketten is aangevallen. Azerbeidzjan ontkent al dat het deze raketten heeft afgevuurd, wat mogelijk is, maar veronderstelt dat een derde macht aan de touwtjes van het conflict trekt. Als de betrokkenheid van Bakoe bij deze schending van het internationale humanitaire recht zou worden bewezen, zou de genocidale bedoeling onmogelijk te negeren zijn, aangezien de Armeense genocide (1894-95 en 1915-20) gericht was op deze bevolking op basis van haar religie.
De val is zich aan het sluiten
Om te voorkomen dat de zaken uit de hand lopen, heeft de Russische president Vladimir Poetin op 9 oktober in Moskou de onderhandelingen tussen de Azerbeidzjaanse en Armeense ministers van Buitenlandse Zaken georganiseerd, nadat hij zijn eerste minister naar Jerevan had gestuurd. Na zes uur overleg leidde dit tot de ondertekening van een staakt-het-vuren op 10 oktober ’s middags. Naast de terugkeer van de gevangenen en de lichamen van de slachtoffers voorzag het akkoord in de hervatting van de vredesonderhandelingen onder auspiciën van de groep van Minsk van de OVSE.
Het staken van de gevechten werd voorafgegaan door intense beschietingen van het kleine stadje Hadrut, dat Baku snel had uitgeroepen tot "hervatting", en een grootschalige drone aanval met als doel het machtsevenwicht in extremis te verergeren.
De wapenstilstand duurde slechts vijf minuten: om 12.05 uur hervatte Arbaïdjan de gevechten in Hadrout.
Volgens de Armeense kant zou Azerbeidzjan toen naar verluidt de Republiek Armenië hebben gebombardeerd in de grensstad Kaplan, en als deze informatie zou worden geverifieerd, zou de Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie (CSTO) militaire bijstand moeten verlenen aan Armenië. Rusland zou dan de betrokkenheid van Turkije moeten aantonen - wat niemand betwijfelt - om de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) in een dilemma te plaatsen: ofwel Turkije steunen en de Derde Wereldoorlog uitroepen, ofwel aandringen op het verlaten van het bondgenootschap. Aangezien bijna alle leden van de Alliantie president Recep Tayyip Erdogan niet langer kunnen steunen, zou hij dan de grootste vijand van de wereld moeten worden.
Maar de zaken zijn misschien nog wel ingewikkelder: de internationale communicatie van Azerbeidzjaanse zijde wordt verzekerd door een lobby, het Nizami Ganjavi International Center, dat duidelijk wordt gecontroleerd door de NAVO. Bovendien heeft Washington al meerdere malen geprobeerd president Recep Tayyip Erdogan ten val te brengen en zelfs te vermoorden, terwijl het Turkse leger een waardevol onderdeel van de Alliantie is.
Blijf in contact
Volg ons op sociale netwerken
Subscribe to weekly newsletter