Is de “burgeroorlog” in Israël nu echt begonnen?

Internationale Jeruzalemdag

7 mei 2021, de vierde vrijdag van de Ramadan, was de traditionele Internationale Dag van Jeruzalem, ingesteld door Imam Ruhollah Khomeini. Zijn opvolger, leider Ali Khamenei, hield een toespraak om Jeruzalem (de derde heilige plaats van de Islam) weer in het centrum van de internationale betrekkingen te plaatsen; een kwestie die hoe dan ook van centraal belang is voor de Islamitische wereld [1].

Iran erkent de massamoord op de Europese Joden door de nazi’s. Zij gelooft dat de Europeanen Israël hebben opgericht om zich te ontdoen van de overlevende Joden (wat onjuist is, zoals blijkt uit de affaire van de Exodus) door een land te stelen dat niet van hen was en de prijs van hun misdaad op de Palestijnen te schuiven. Door dit te doen zouden de Europeanen hebben laten zien hoe weinig zij belang hechten aan de mensenrechten. De kapitalisten en communisten lieten toen hun ware aard zien. Iran heeft de Staat Israël nooit erkend, noch ten tijde van Sjah Reza Pahlevi, noch sinds de Islamitische Republiek. Ayatollah Ali Khamenei voorspelde dat Israël vóór 2040 zal verdwijnen, niet vanwege Iran, maar vanwege zijn “eigen arrogantie”.

Khamenei zei dat Israël zou vallen als de Islamitische natie zich zou verenigen. Hij vereerde de martelaren van deze zaak, dat wil zeggen zowel de soennitische Moslimbroederschap als zijn eigen sjiitische volgelingen, te beginnen met sjeik Ahmed Yassin en generaal Qassem Soleimani. Daarentegen hekelde hij de “Deal of the Century” en de “Abraham Accords” van president Donald Trump en de normalisering van de betrekkingen tussen sommige moslimlanden en Israël. Tenslotte herinnerde de leider aan zijn voorstel bij de Verenigde Naties om een referendum te houden, zodat alle inwoners van Palestina, ongeacht hun godsdienst, en de Palestijnen die naar het buitenland zijn gevlucht (ook die uit Latijns-Amerika, Australië en andere landen) hun gemeenschappelijke toekomst kunnen bepalen.

Geplande uitzetting van Palestijnen uit de Sheikh Jarrah buurt

Gedurende de hele Ramadan, en vooral sinds de toespraak van Ayatollah Ali Khamenei, is er een sterk gevoel van spanning in Jeruzalem over een mogelijke uitzetting van vier Palestijnse families uit de Sheikh Jarrah buurt [2]. Sinds 1948 zet Israël de Palestijnen huis na huis uit, in naam van de wetten van de Ottomaanse bezetting die door de Britten en het huidige regime worden gehandhaafd. Deze strategie moet ertoe leiden dat de Palestijnen worden teruggedrongen in een kleine wijk van Oost-Jeruzalem, Kfar Aqab, die reeds door een betonnen muur is geïsoleerd van de rest van de stad. In het specifieke geval van deze vier Palestijnse families baseert de rechtbank zich echter op een Israëlische wet die in strijd is met de overeenkomst die 65 jaar geleden werd bereikt tussen Jordanië (destijds de beheerder van dit deel van de stad) en de Verenigde Naties.

Er bestaat geen twijfel over de toekomstige rechtelijke besluiten van Israël, aangezien deze staat Jeruzalem in 1967 eenzijdig tot zijn “eeuwige en ondeelbare hoofdstad” heeft uitgeroepen, in strijd met de resoluties van de Verenigde Naties.

Reeds op vrijdagavond 7 mei vonden er botsingen plaats in de binnenplaats van de Moskeeën (de Tempelberg volgens de Israëlische terminologie). Ze waren nog heviger dan die van 2017. Zaterdag vonden ook botsingen plaats op de Westelijke Jordaanoever (geregeerd door de PLO) en aan de grens met Gaza (geregeerd door de Moslimbroederschap van Hamas). De Israel Defense Forces (Tsahal) dreven de menigte uiteen met traangas en rubberkogels. Toen brandballonnen werden opgelaten en Hamas een raket op Israël afvuurde, reageerde Tsahal met de vernietiging van een militaire post van de Moslim Broederschap in de zuidelijke Gazastrook. Hamas riep vervolgens de Palestijnen op om de binnenplaats te bezetten tot het einde van de Ramadan op donderdag 13 mei.

Het Israëlische Hooggerechtshof heeft de voor maandag de 10e geplande hoorzitting over de uitzetting van de vier Palestijnse families van Sheikh Jarrah voor onbepaalde tijd uitgesteld. In zijn zondagboodschap riep paus Franciscus op om een einde te maken aan het geweld in Jeruzalem en zei: “Geweld roept alleen maar geweld op. Laten we deze botsingen stoppen.” Saoedi-Arabië, Bahrein, Egypte, de Emiraten, Iran, Jordanië, Marokko, Pakistan, Soedan, Tunesië en Turkije hebben het gedrag van Israël veroordeeld en opgeroepen tot een deëscalatie. In een verklaring heeft het Kwartet (Rusland, EU, VS, VN) “zijn ernstige bezorgdheid uitgesproken over de mogelijke verdrijving van Palestijnse families uit hun huizen waar zij generaties lang hebben gewoond (…) en zijn afwijzing uitgesproken van unilaterale acties die alleen maar leiden tot escalatie in een reeds gespannen omgeving” [3].

Op weg naar een militair conflict

De gebeurtenissen veranderden plotseling in oorlog toen Hamas vanaf maandagavond de 10e raketten afvuurde op Israël. Tsahal reageerde door Gaza te bombarderen met vliegtuigen en helikopters, tien keer zo dodelijk.
Alle gewapende Palestijnse facties trokken snel ten strijde, met uitzondering van de Palestijnse Autoriteit, die integendeel de volksdemonstraties op de Westelijke Jordaanoever onderdrukte.

De Palestijnen zijn verstoken van democratie en van een republiek. Niemand weet wat ze denken. Er zijn al 15 jaar geen verkiezingen gehouden. De voor mei geplande verkiezingen werden door de Palestijnse Autoriteit geannuleerd nadat Israël bezwaar had aangetekend tegen het feit dat zij ook in Oost-Jeruzalem zouden worden gehouden.

Op dinsdag 11 mei hield Hamas-leider Ismael Haniyye een toespraak op de televisie waarin hij de kwestie-Jeruzalem koppelde aan de kwestie-Gaza. Hij schilderde Al-Quods (Jeruzalem) af als het hart van de Palestijnse natie. Hij veroordeelde de uitwijzing uit Sheikh Jarrah, maar bovenal schilderde hij de botsingen op het voorplein van de moskeeën af als Joodse aanvallen op de Al-Aqsa Moskee. Wat echter niet waar is: De Israëlische politie drong de moskee binnen en vuurde traangas af, en achtervolgde demonstranten die terecht vraagtekens zetten bij de uitwijzing van de vier families uit Sheikh Jarrah. Deze toespraak verraste de Israëliërs. Hamas doet zich niet langer voor als symbolische tegenstander van Israël, maar als een macht die hoopt het einde af te dwingen van de geleidelijke inpikken van Palestijns land.

Het is oorlog

Dinsdagavond vernietigde Tsahal de 12 verdiepingen tellende Al-Shuruk toren in centraal Gaza met bommen die bunkers kunnen vernietigen. Het huisvestte onder meer het televisiestation Al-Aqsa van Hamas. Dit was het antwoord van Israël op de boodschap van Haniyye. Hamas (gesteund door Turkije en Qatar) en de Islamitische Jihad (gesteund door Iran) hebben gereageerd met een regen van raketten op Tel Aviv, alsmede op Ashdod, Ashkelon en aan de grens met Jeruzalem.

De opzettelijke vernietiging van een televisiestation is een oorlogsmisdaad. Het Internationaal Strafhof, dat zich bevoegd heeft verklaard voor misdaden die in de Palestijnse gebieden zijn begaan, is daarop aangesproken.
De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is tweemaal per teleconferentie en achter gesloten deuren bijeengekomen. De Verenigde Staten weigerden op dit moment een officiële verklaring af te leggen en beweerden dat de verdrijving van Palestijnse gezinnen uit Oost-Jeruzalem een “interne Israëlische aangelegenheid” was, hetgeen door alle andere leden van de Raad werd ontkend.

De Arabische Liga van haar kant heeft verklaard dat deze zaak niets te maken heeft met een eigendomsgeschil en dat alleen degenen met een goed geheugen zich niet vergissen.

Rusland heeft opgeroepen tot een onmiddellijke bijeenkomst van het Kwartet voor het Midden-Oosten (VN, Rusland, EU, VS).

Vier leden van de Veiligheidsraad hebben verklaringen afgelegd bij uitblijven van een verklaring van de Raad: Frankrijk, Estland, Ierland en Noorwegen riepen Israël op “een einde te maken aan de nederzettingen, sloop- en verplaatsingsactiviteiten, ook in Oost-Jeruzalem”.

De Turkse president Recep Tayyip Erdoğan, die Hamas van wapens voorziet, veroordeelde de passiviteit van de Veiligheidsraad en riep op om “Israël een lesje te leren”.

Voor het eerst braken er botsingen uit in gemengde steden (moslim, christen en jood), met name in de arbeidersstad Lod, waar een jonge Israëlische moslimfamilielid werd gelyncht door gewapende joodse landgenoten. President Reuven Rivlin heeft een anti-moslim “pogrom” veroordeeld. Premier Benjamin Netanyahu heeft de misdaad scherp veroordeeld en in Lod de noodtoestand afgekondigd. Bij de begrafenisdienst voor het slachtoffer vonden in 18 gemengde steden guerrillataferelen plaats. Er wordt nu niet alleen gesproken over een oorlog tussen Israëli’s en Palestijnen, maar ook over een mogelijke burgeroorlog in Israël tussen Joden en niet-Joden (Goïm).

De VS hebben de contacten met Israël geïntensiveerd om op te roepen tot de-escalatie, zonder succes. Het lijkt erop dat Washington zich opmaakt om officieel contact op te nemen met Iran, tegen de waarschuwing van Tel Aviv in, dat het – na de verkiezing van zijn nieuwe president en de ondertekening van een nieuw nucleair akkoord – geen druk meer zal uitoefenen op Israël. In de hoop iets gedaan te krijgen, hebben de Verenigde Staten geweigerd een derde bijeenkomst van de Veiligheidsraad per teleconferentie te houden om hen tijd te geven. Volgens de regels van de Raad geeft het roulerend voorzitterschap China deze maand de bevoegdheid om een persoonlijke conferentie op te leggen, maar Peking heeft zich van stemming onthouden.

Analyse van het conflict

Alle onpartijdige waarnemers zijn het erover eens dat het nederzettingen-, sloop- en verdrijvingsbeleid van Israël in strijd is met het internationaal recht en met de resoluties van de Verenigde Naties. Het is in feite een territoriale verovering, niet via de militaire weg, maar door het gebruik maken van een omstreden wetgeving.

Benjamin Netanyahu, zoon van de privé-secretaris van de oprichter van de Revisionistische Partij, Vladimir Shabotinsky, belichaamt het project van een Groot-Israël van de Nijl tot de Eufraat (Eretz Israël). Hij beroept zich op een soort Joods Supremacisme. Hij heeft niet langer een meerderheid in zijn land, maar hij is nog steeds premier.

Evenzo is iedereen het erover eens dat het in het wilde weg afvuren van raketten op bevolkingscentra een oorlogsmisdaad tegen burgers is.

Hamas betwist niet de kolonisatie van Palestina, in tegenstelling tot Fatah, maar alleen het feit dat de joden een islamitisch land overheersen. Het beweert een vorm van moslim suprematisme te zijn. Overigens werd deze “Palestijnse afdeling van de Moslim Broederschap” (zoals haar vlag tot voor kort aangaf) opgericht door Sjeik Ahmed Yassin met de hulp van Israël om het Fatah van Yasser Arafat te verzwakken.

Nu eenmaal duidelijk is dat Likud en Hamas zich beroepen op ideologieën uit een ander tijdperk en criminele praktijken hanteren, is er nog steeds geen uitzicht op een vrede die beide partijen in staat zou stellen samen te leven.

Alle lidstaten van de Verenigde Naties, met uitzondering van Israël, erkennen het “onvervreemdbare recht” van de Palestijnen, niet om terug te keren naar de huizen waaruit zij in 1948 werden verdreven, maar om als volwaardige burgers naar hun land terug te keren. In theorie zijn zij dus allen gekant tegen de “tweestatenoplossing” die het Westen sinds 2007 steunt. Door deze tegenstrijdigheid te handhaven, heeft het Westen zich verantwoordelijk gemaakt voor het voortduren van het conflict.

De huidige botsingen vinden alle plaats in geografisch Palestina (d.w.z. in de beide staten Israël en Palestina). Maar zij mogen niet verhullen dat de Palestijnse leiders in het verleden hun aanspraak op een leven op hun land hebben opgegeven in een poging Jordanië te veroveren (“Zwarte September”) en vervolgens Libanon (de “burgeroorlog”). Door dit te doen, begingen zij andere misdaden en diskwalificeerden zichzelf.

De enige oplossing voor het conflict is de binationale staat die de Verenigde Naties aan het eind van de Tweede Wereldoorlog voor ogen stond. Dit zou een einde maken aan de door Israël uitgeoefende apartheid, zoals de Amerikaanse president Jimmy Carter 15 jaar geleden al schreef [4], en het recht op terugkeer van de Palestijnen waarborgen. Behalve dat er vandaag geen Israëli’s en Palestijnen zijn die de rol van Frederik de Klerk en Nelson Mandela kunnen spelen. De interetnische botsingen die onlangs in de gemengde steden van Israël hebben plaatsgevonden, maken deze oplossing overigens steeds moeilijker.

Verklarende hypothese

Het is moeilijk te geloven dat alleen het tijdrekken de interetnische botsingen verklaart. Israëli’s en Palestijnen streven naar vreedzame coëxistentie, althans degenen die niet actief zijn in Likud of Hamas. Ik maak dus een hypothese, voor de regio die VS strategen het “Verlengde Midden Oosten” noemen.

Het incident van 14 mei in Jaffa, toen relschoppers een molotovcocktail in een Arabisch huis gooiden en een 12-jarige ernstig verbrandden, doet vragen rijzen. Het lokte ongeveer honderd anti-Joodse acties in de stad uit, die op hun beurt weer tot anti-Arabische acties leidden. Volgens de politie waren bij het oorspronkelijke incident echter geen extremistische Joden betrokken, maar twee Arabieren. Daarom rijst de vraag: waren het idioten die zich vergisten met het huis en hun eigen kamp aanvielen, of huurlingen die een valse-vlag-aanslag pleegden?

Sinds 9/11 (met uitzondering van het Trump-tijdperk) voert het Pentagon de Rumsfeld/Cebrowski-doctrine uit. Het gaat erom het Amerikaanse leger in te zetten voor de eisen van het financiële kapitalisme en de globalisering van de handel. Ten eerste hebben de Amerikaanse stafchefs zich ten doel gesteld alle staatsstructuren in die regio te vernietigen, met uitzondering van de Israëlische, Libanese en Jordaanse structuren, zodat multinationale ondernemingen de natuurlijke hulpbronnen daar kunnen exploiteren zonder op politieke belemmeringen te stuiten. Zo hebben we de ene na de andere vernietiging gezien in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Jemen. Al deze oorlogen werden ons verkocht als “revoluties”, maar dat waren ze geen van allen. Ze zouden een paar weken duren, maar er kwam geen einde aan (de “eindeloze oorlog”). Dus nu worden ze aan ons verkocht als “burgeroorlogen”. Hetzelfde proces is al twee jaar aan de gang in Libanon, maar deze keer zonder direct gebruik van wapens. De stafkaart van de VS, die in 2005 is gepubliceerd, is daarom gewijzigd. Het is derhalve gewettigd te vermoeden dat deze plaag zich tot Israël zal uitbreiden.

Volgens Admiraal Arthur Cebrowski is de grootste moeilijkheid bij de tenuitvoerlegging van zijn doctrine de beheersing van de brandhaard. Daarom heeft hij de regio van het “uitgebreide Midden-Oosten” niet ontworpen op basis van zijn bodemschatten, maar op basis van de cultuur van zijn inwoners. Was het daarom mogelijk alle staten van dit gebied op te blazen, of hun regeringen nu vrienden of vijanden waren, zonder het geografische Palestina te raken?

Deze hypothese is denkbaar in twee varianten: In het eerste geval is de besmetting van Israël het werk van volkeren die gedreven worden door hun hartstocht; in het tweede geval is het een wil van het Pentagon. Hoe het ook zij, als de komende gebeurtenissen in de komende maanden deze hypothese zouden bevestigen, dan verandert wat nu gebeurt de aard van het conflict en verlengt het het conflict ad infinitum.

Het Pentagon had zich uitgesproken tegen het buitenlands beleid van president Trump. Generaals gaan zelfs prat op hem te hebben bedrogen en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Syrië te hebben laten mislukken. Zij hebben niet aanvaard dat dit land van hen wegglijdt en onder de bescherming van Rusland valt. Zij hebben de Rumsfeld/Cebrowski doctrine in Libanon aangenomen tegen het advies van President Trump in. Zij speelden in op interne rivaliteiten en onthielden zich van openlijke inzet van hun troepen. In de Verenigde Staten is de Democratische Partij bezig anti-Israël te worden, onder invloed van Rashida Tlaib, Ilhan Omar, Cori Bush, Ayanna Pressley en Alexandria Ocasio-Cortez. Het Pentagon, dat Israël sinds 2001 beschouwt als een bondgenoot die naar zijn zin te onafhankelijk is geworden, zou zijn wraak kunnen vinden in de vernietiging ervan.

In enkele dagen tijd, en vooral sinds het Israëlische bombardement op de kantoren van Associated Press (AP) in Gaza, is de Amerikaanse pers veranderd van pro-Israël in pro-Palestijns; zo’n plotselinge ommekeer doet je het een en ander afvragen.