Het conflict in Oekraïne vanuit de verantwoordelijkheid van regeringleiders

De eerste verjaardag van de militaire confrontatie tussen Oost en West in Oekraïne was voor het Westen een gelegenheid om zijn bevolking ervan te overtuigen dat ze "aan de goede kant van de geschiedenis" stonden en dat hun overwinning "onvermijdelijk" was.

Niets van dit alles is verrassend. Het is normaal dat regeringen verslag uitbrengen over hun activiteiten. Behalve dat hier de informatie bestaat uit leugens door omissie en de commentaren propaganda zijn. De werkelijkheid is zo omgekeerd dat men zich afvraagt of uiteindelijk niet de verslagenen van de Tweede Wereldoorlog vandaag in Kiev aan de macht zijn gekomen.

"Ruslands illegale, niet te rechtvaardigen en niet uitgelokte oorlog

Alle westerse interventies beweren dat wij de "illegale, niet te rechtvaardigen en niet uitgelokte oorlog" van Rusland veroordelen [1]. Dit is feitelijk onjuist.

Laten we de kwalificatie "ongerechtvaardigd" buiten beschouwing laten. Het verwijst naar een onfatsoenlijk moreel standpunt. Geen enkele oorlog is rechtvaardig. Want een oorlog is niet het resultaat van een fout, maar van een mislukking. Laten we de kwalificatie "onuitgelokt" onderzoeken.

Volgens de Russische diplomatie is het probleem begonnen met de Amerikaans-Canadese operatie van 2014 en de omverwerping van de democratisch gekozen Oekraïense president, Viktor Janoekovitsj, in strijd met de Oekraïense soevereiniteit en dus met het VN-handvest. Het valt niet te ontkennen dat Washington een beslissende rol speelde in deze zogenaamde "revolutie van waardigheid": De toenmalige Amerikaanse Assistant Secretary of State for Europe and Eurasia, Victoria Nuland, verscheen aan het hoofd van de coupplegers.

Volgens de Chinese diplomatie, die onlangs twee documenten over dit onderwerp heeft gepubliceerd, moeten we het niet bij deze operatie laten, maar teruggaan naar de "Oranje Revolutie" van 2004, eveneens georganiseerd door de Verenigde Staten, om de eerste schending van de Oekraïense soevereiniteit en het Handvest van de Verenigde Naties vast te stellen. Als Rusland het niet vermeldt, is dat natuurlijk omdat het er zelf óók een rol in heeft gespeeld, wat het in 2014 niet deed.

Het westerse publiek is zo getraumatiseerd door het gemak waarmee de VS menigten manipuleert en regeringen omverwerpt, dat het zich niet meer bewust is van de ernst van deze gebeurtenissen.

Van de omverwerping van Mohammad Mossadegh in Iran in 1953 tot de omverwerping van Serge Sarkissian in Armenië in 2018 is men gewend geraakt aan gedwongen regimewisselingen. Of de afgezette leiders goed of slecht waren, moet buiten beschouwing blijven. Wat echter ontoelaatbaar en onaanvaardbaar is, is dat een buitenlandse staat hun omverwerping organiseert door zijn interventie te verbergen achter binnenlandse tegenstanders. Dit zijn oorlogshandelingen zonder militaire interventie.

De feiten zijn hardnekkig. De oorlog in Oekraïne werd uitgelokt door de schendingen van de Oekraïense soevereiniteit in 2004 en 2014. Deze schendingen werden gevolgd door een acht jaar durende burgeroorlog.

Oorlog is ook niet illegaal volgens het internationaal recht. Het VN-handvest verbiedt het gebruik van oorlog niet. De Veiligheidsraad heeft zelfs bevoegdheid deze uit te roepen (artikelen 39 tot en met 51). Deze keer is het bijzondere dat het gaat om een conflict tussen permanente leden van de Raad.

Rusland heeft de Minsk-akkoorden ter beëindiging van de burgeroorlog mede ondertekend. Maar omdat het niet van gisteren is, heeft het vanaf het begin begrepen dat het Westen geen vrede wilde, maar oorlog. Daarom liet Rusland, vijf dagen nadat de akkoorden van Minsk waren gesloten, ze bevestigen door resolutie 2202 van de Veiligheidsraad en dwong vervolgens de Russische oligarch Konstantin Malofejev zijn manschappen terug te trekken uit de Oekraïense Donbass. Rusland liet bij de resolutie een verklaring voegen van de presidenten van Frankrijk, Oekraïne en Rusland, alsmede van de Duitse kanselier, waarin zij de uitvoering van deze teksten toezegden. Deze vier ondertekenaars verbonden hun landen.

– De Oekraïense president Petro Porosjenko zei in de dagen daarna dat er geen sprake was van het opgeven van iets, maar van het straffen van de inwoners van Donbass.

– Voormalig bondskanselier Angela Merkel zei tegen Die Zeit [2] dat ze alleen tijd wilde kopen zodat de NAVO de autoriteiten in Kiev kon bewapenen. Ze verduidelijkte haar uitspraak onbewust in een gesprek met een provocateur waarvan ze dacht dat het oud-president Porosjenko was.

– Voormalig president François Hollande bevestigde de woorden van mevrouw Merkel in Kyiv Independent [3].

– Dat betekent dat Rusland op 24 februari 2022 een speciale militaire operatie uitvoerde onder zijn "verantwoordelijkheid om te beschermen". Zeggen dat zijn interventie illegaal is, is bijvoorbeeld zeggen dat de interventie van Frankrijk tijdens de genocide in Rwanda ook illegaal was en dat men het bloedbad had moeten laten doorgaan.

De e-mails van de speciale adviseur van de Russische president Vladimir Poetin, Vladislav Surkov, die zojuist door Oekraïne zijn onthuld, bevestigen dit proces alleen maar. In de jaren die volgden, hielp Rusland de Oekraïense republieken van Donbass zich intellectueel voor te bereiden op onafhankelijkheid. Deze inmenging was illegaal. Het was een reactie op de eveneens illegale inmenging van de Verenigde Staten, die niet Oekraïne, maar Oekraïense "integrale nationalisten" bewapenden. De oorlog was al begonnen, maar werd uitsluitend gevoerd door Oekraïners. In acht jaar tijd vielen er 20.000 doden. Het Westen en Rusland grepen slechts indirect in.

Men moet zich realiseren dat Angela Merkel en François Hollande met hun valse vredesonderhandelingen de ergste misdaad van allemaal hebben begaan. Want volgens het Tribunaal van Neurenberg zijn de "misdaden tegen de vrede" nog erger dan de "misdaden tegen de menselijkheid". Zij zijn niet de oorzaak van dit of dat bloedbad, maar van de oorlog zelf. Daarom heeft de voorzitter van de Doema, Vjatsjeslav Volodin, opgeroepen tot het bijeenroepen van een nieuw Neurenberg Tribunaal om Angela Merkel en François Hollande te berechten [4]. Deze oproep, die de kloof laat zien tussen de twee percepties van het conflict, werd niet overgenomen door de westerse pers.

Het bevel van het Internationaal Gerechtshof van 16 maart 2022 luidde als voorzorgsmaatregel: "De Russische Federatie dient de militaire operaties die zij op 24 februari 2022 op het grondgebied van Oekraïne is begonnen, onmiddellijk op te schorten" (ref: A/77/4, punten 189-197). Moskou gaf hieraan geen gehoor, omdat het Hof was geraadpleegd over de kwestie van genocide door Kiev tegen de eigen bevolking en niet over de militaire operatie ter bescherming van de Oekraïense bevolking.

Van haar kant heeft de Algemene Vergadering van de VN verscheidene resoluties aangenomen, waarvan de laatste A/ES-11/L.7 van 23 februari 2023 is. De tekst "herhaalt zijn eis dat de Russische Federatie al haar strijdkrachten onmiddellijk, volledig en onvoorwaardelijk terugtrekt van het Oekraïense grondgebied binnen de internationaal erkende grenzen van het land, en roept op tot het staken van de vijandelijkheden".

Geen van deze teksten verklaart de Russische interventie "illegaal". Zij bevelen of roepen op tot terugtrekking van het Russische leger. 141 van de 193 staten vinden dat Rusland zijn interventie moet staken. Sommige van hen vinden het illegaal, maar de meeste vinden dat het "niet langer nodig" is en onnodig lijden veroorzaakt. Dit is absoluut niet hetzelfde.

Staten hebben een verschillend oogpunt dan juristen. Het internationaal recht kan alleen sanctioneren wat al is gebeurd of gaande is. Staten moeten hun burgers beschermen tegen opkomende conflicten voordat het te laat is om te reageren. Daarom heeft het Kremlin zich niet geconformeerd aan de Algemene Vergadering van de VN. Het heeft zich niet van het slagveld teruggetrokken. Het heeft immers acht jaar lang aangekeken hoe de NAVO Oekraïne bewapende en zich voorbereidde op een oorlog. Het weet dus dat het Pentagon een tweede ronde in Transnistrië voorbereidt [5] en moet zijn bevolking tegen deze tweede operatie beschermen. Zoals het de datum van zijn interventie in Oekraïne koos op basis van informatie die wees op een dreigende aanval van Kiev op de Donbass, die pas later werd bevestigd [6], zo besluit het nu om heel Novorossia te bevrijden, inclusief Odessa. Dit is juridisch onaanvaardbaar zolang het bewijs van de westerse streken niet wordt geleverd, maar het is al noodzakelijk uit het oogpunt van zijn verantwoordelijkheid.

Uiteraard zijn deze twee denkwijzen de waarnemers niet ontgaan. Het oordeel dat Russische interventie niet langer noodzakelijk is, moet worden onderscheiden van het steunen van het Westen. Daarom zijn er slechts 39 van de 191 staten die deelnemen aan de westerse sancties en wapens naar Oekraïne sturen.

Oekraïne is een "democratie

De tweede boodschap van de westerse leiders is dat Oekraïne een "democratie" is. Afgezien van het feit dat dit woord geen betekenis heeft in een tijd waarin de middenklasse verdwijnt en de inkomensverschillen groter zijn dan ooit tevoren in de menselijke geschiedenis, waardoor het egalitaire ideaal wordt verlaten, is Oekraïne allesbehalve een "democratie".

Zijn grondwet is de enige racistische ter wereld. In artikel 16 staat: "Het behoud van het genetisch erfgoed van het Oekraïense volk is de verantwoordelijkheid van de staat", een passage die is geschreven door Slava Stetsko, de weduwe van de Oekraïense nazi-premier.

Dit is het heikele punt. Tenminste sinds 1994 bekleden "integraal-nationalisten" (niet te verwarren met "nationalisten"), d.w.z. mensen die zich identificeren met de ideologie van Dmytro Dontsov en het werk van Stepan Bandera, hoge posities in de Oekraïense staat [7]. In feite is deze ideologie in de loop der tijd radicaler geworden. Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog had het niet dezelfde betekenis als tijdens de Tweede Wereldoorlog. Niettemin was Dmytro Dontsov vanaf 1942 een van de ontwerpers van de "definitieve oplossing van het Joodse en zigeunervraagstuk". Hij was de beheerder van de instantie van het Derde Rijk die verantwoordelijk was voor het vermoorden van miljoenen mensen vanwege hun etnische afkomst, het Reinhard Heydrich Instituut in Praag. Stepan Bandera was tezelfdertijd de militaire leider van de Oekraïense nazi’s. Hij voerde het bevel over talrijke pogroms en massamoorden. In tegenstelling tot wat zijn huidige volgelingen beweren, werd hij nooit geïnterneerd in een concentratiekamp, maar onder huisarrest geplaatst in de buitenwijken van Berlijn, in het hoofdkwartier van het concentratiekampbestuur. Overigens heeft aan het einde van de oorlog onder direct bevel van Führer Adolf Hitler het bevel gevoerd over de Oekraïense troepen.

Een jaar na het begin van de Russische speciale militaire interventie zijn overal in Oekraïne integraal-nationalistische of nazi-symbolen zichtbaar. De Forward journalist Lev Golinkin, die een inventarisatie maakte van alle monumenten ter nagedachtenis aan misdadigers die betrokken waren bij nazimisdaden in de hele wereld, heeft een onthutsende lijst samengesteld van dergelijke gedenktekens in Oekraïne [8]. Volgens hem dateren ze bijna allemaal van na de staatsgreep van 2014, zodat men moet toegeven dat de autoriteiten die uit de staatsgrepen zijn voortgekomen inderdaad "integraal-nationalisme" belijden, en niet gewoon "nationalisme". En voor degenen die eraan twijfelen dat de Joodse president Zelensky de nazi’s vereert: twee weken geleden kende hij de "Edelweiss eretitel" toe aan de 10e afzonderlijke bergaanvalbrigade, als verwijzing naar de nazi-eerste bergdivisie die Kiev, Stalino, de Dnjepr-overgangen en Charkov "bevrijdde" (sic) [9].

Slechts enkele westerse persoonlijkheden waren het eens met de opmerkingen van president Vladimir Poetin en zijn minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov over dit onderwerp [10]. De Israëlische premier Naftali Bennett en zijn minister van Defensie, generaal Benny Gantz, hebben echter herhaaldelijk verklaard dat Oekraïne in ieder geval op dit punt moet voldoen aan de verordeningen van Moskou: Kiev moet alle nazi-symbolen die het toont vernietigen. Het is omdat Kiev weigert dit te doen dat Israël geen wapens aan het land levert: er zullen geen Israëlische wapens worden overhandigd aan de opvolgers van de massamoordenaars op Joden. Dit standpunt kan natuurlijk veranderen met de coalitieregering van Benjamin Netanyahu, zelf een erfgenaam van Vladimir Jabotinsky’s "revisionistische zionisten" die een verbond sloten met de "integraal-nationalisten" tegen de Sovjets.

Het huidige beleid van de regering van Volodymyr Zelensky is onbegrijpelijk. Aan de ene kant functioneren democratische instellingen, aan de andere kant worden niet alleen de integraaal-nationalisten overal gevierd, maar zijn politieke oppositiepartijen en de orthodoxe kerk onder het patriarchaat van Moskou verboden; miljoenen boeken zijn vernietigd omdat ze in Rusland zijn geschreven of gedrukt; zes miljoen Oekraïners zijn tot "collaborateurs van de Russische bezetter" verklaard en de persoonlijkheden die hen steunen worden er vermoord.