De oorlog in Oekraïne: om de Europese Unie eronder te houden

Het is bijna een jaar geleden dat het Russische leger Oekraïne binnentrok om resolutie 2202 van de Veiligheidsraad uit te voeren. De NAVO verwerpt deze reden en meent dat Rusland Oekraïne is binnengevallen om het te annexeren. In vier oblasts lijken de referenda voor toetreding tot de Russische Federatie de interpretatie van de Navo te bevestigen, behalve dat de geschiedenis van Novorossia de uitleg van Rusland bevestigt. De twee verhalen lopen parallel, zonder elkaar ooit te overlappen.

Zelf heb ik een dagelijkse nieuwsbrief uitgegeven tijdens de oorlog in Kosovo [1] en ik herinner me dat het verhaal van de NAVO destijds door alle nieuwsagentschappen in de Balkan werd betwist, zonder dat we wisten wie er gelijk had. Twee dagen na het einde van het conflict konden journalisten van de landen van het Atlantisch Bondgenootschap ter plaatse gaan kijken en vaststellen dat ze voor de gek waren gehouden. De regionale persbureaus hadden gelijk. De Navo heeft de hele tijd gelogen. Later, toen ik lid was van de Libische regering, heeft de NAVO, die een mandaat van de Veiligheidsraad had om de bevolking te beschermen, dat misbruikt om de Libisch-Arabische Jamahiriyyah omver te werpen, waarbij 120.000 van de mensen die zij geacht werd te beschermen, werden gedood. Deze ervaringen laten ons zien dat het Westen schaamteloos liegt om zijn daden te verdoezelen.

Vandaag verzekert de NAVO ons dat zij niet in oorlog is omdat zij geen troepen in Oekraïne heeft ingezet. We zijn echter getuige van enerzijds gigantische wapenleveranties aan Oekraïne om de door de NAVO opgeleide Oekraïense "integraal-nationalisten" [2] weerstand te laten bieden aan Moskou en anderzijds een al even ongekende economische oorlog om de Russische economie te vernietigen. Gezien de omvang van deze proxy-oorlog lijkt een confrontatie tussen de NAVO en Rusland elk moment mogelijk.

Toch is een nieuwe wereldoorlog hoogst onwaarschijnlijk, althans op korte termijn: de acties zijn immers al in tegenspraak met het Navo-verhaal.

De oorlog gaat maar door. Niet omdat de twee partijen aan elkaar gewaagd zijn, maar omdat de Navo de confrontatie met Rusland niet wil aangaan. We zagen dit drie maanden geleden tijdens de G20-top in Bali. Met instemming van Rusland heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelenski zich vanuit Kiev op video in de debatten gemengd. Hij riep op om Rusland uit te sluiten van de G20, zoals het dat ook bij de G8 had gedaan nadat de Krim tot de Russische Federatie was toegetreden. Tot zijn verbazing en die van de op de top aanwezige Navo-leden steunden de VS en het VK hem niet [3]. Washington en Londen waren het erover eens dat er een grens was die niet overschreden mocht worden. En met reden: moderne Russische wapens zijn veel beter dan die van de NAVO, waarvan de technologie uit de jaren negentig stamt. In geval van een confrontatie lijdt het geen twijfel dat Rusland zou lijden, maar dat het het Westen binnen enkele dagen zou verslaan.

In het licht van deze gebeurtenis moeten beter begrijpen wat er voor onze ogen gebeurt.

De toestroom van wapens naar Oekraïne is een schijnvertoning: het merendeel van het verzonden materiaal bereikt het slagveld niet. We stelden dat ze zouden worden gestuurd om een nieuwe oorlog te beginnen in de Sahel [4], wat de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari publiekelijk heeft bevestigd, door te verklaren dat veel van de voor Oekraïne bestemde wapens al in handen zijn van Afrikaanse jihadisten [5]. Het is overigens zinloos om een arsenaal op te bouwen bestaande uit wapens van verschillende leeftijden en kalibers. Niemand heeft de logistiek om de strijders van diverse munitie te voorzien. De conclusie is dat deze wapens niet aan Oekraïne worden gegeven om te winnen.

De New York Times heeft de noodklok geluid door te stellen dat westerse wapenproducenten niet in staat zijn wapens en munitie in voldoende hoeveelheden te produceren. De voorraden zijn reeds uitgeput en de westerse legers worden gedwongen materieel weg te geven dat nodig is voor hun eigen verdediging. Dit werd bevestigd door de Amerikaanse minister van Marine, Carlos Del Toro, die waarschuwde voor de huidige uitholling van het Amerikaanse leger [6]. Hij zei dat als het Amerikaanse militair-industriële complex er niet in slaagt om binnen zes maanden meer wapens te produceren dan Rusland, het Amerikaanse leger zijn missie niet zou kunnen volbrengen.

Eerste vaststelling: als Amerikaanse politici een Armageddon willen ontketenen, hebben ze daar de komende zes maanden de middelen niet voor en zullen ze die daarna waarschijnlijk ook niet hebben.

Laten we nu kijken naar de economische oorlogsvoering. Laten we de camouflage ervan onder een gekunsteld woordgebruik: "sancties" achterwege laten. Ik heb deze kwestie reeds behandeld en erop gewezen dat het geen rechterlijke beslissingen zijn en dat zij volgens het internationaal recht onwettig zijn. Laten we eens kijken naar valuta. De dollar verminderde de waarde van de roebel gedurende twee maanden, waarna hij terugkwam op de waarde van 2015 tot 2020, zonder dat Rusland massaal moest lenen. Met andere woorden, de zogenaamde "sancties" hebben een verwaarloosbaar, kortstondig effect op Rusland gehad. De eerste twee maanden hebben zij de handel ernstig verstoord, maar nu vormen zij geen probleem meer. Bovendien kostten ze de VS niets en hadden ze geen enkele weerslag.

Wij weten dat, terwijl de Verenigde Staten hun bondgenoten verbieden Russische koolwaterstoffen in te voeren, zij deze zelf invoeren via India, om de voorraden aan te vullen waaruit zij in de eerste maanden van het conflict hebben geput [7].

Anderzijds zijn we getuige van een omwenteling in de Europese economie, die gedwongen wordt massaal te lenen om het regime in Kiev te steunen. Wij beschikken niet over statistieken over de omvang van deze leningen, noch over de identiteit van de schuldeisers. Het is echter duidelijk dat de Europese regeringen een beroep doen op Washington in het kader van de US Lend-Lease Act (Oekraïne Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022). Alles wat de Europeanen aan Oekraïne geven heeft een prijs, maar die zal pas na de oorlog bekend worden. Pas dan wordt de rekening opgemaakt. En het zal exorbitant zijn. Tot dan is er niets aan de hand.

De sabotage van de pijpleidingen Nord Stream 1 en Nord Stream 2 op 26 september 2022 werd niet achteraf, maar vooraf opgeëist door de Amerikaanse president Joe Biden op 7 februari 2022 in het Witte Huis in aanwezigheid van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz. Het is waar dat hij alleen heeft toegezegd Nord Stream 2 te vernietigen in het geval van een Russische invasie in Oekraïne, maar dat was alleen omdat de journalist die hem interviewde de vraag zo had gesteld, zonder zich voor te stellen dat hij dat ook voor Nord Stream 1 zou kunnen doen. Met deze verklaring en nog meer met deze sabotage, toonde Washington de minachting die het voor zijn Duitse bondgenoot koestert. Er is niets veranderd sinds de eerste secretaris-generaal van de NAVO, Lord Ismay, verklaarde dat het werkelijke doel van het bondgenootschap was "de Sovjet-Unie buiten, de Amerikanen binnen en de Duitsers onder de duim te houden" [8]. De Sovjet-Unie verdween en Duitsland nam de leiding in de Europese Unie. Als hij nog zou leven, zou Lord Ismay waarschijnlijk zeggen dat het doel van de NAVO is Rusland buiten, de Amerikanen binnen en de Europese Unie onder de duim te houden.

Duitsland, voor wie de sabotage van deze pijpleidingen de grootste klap is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, heeft het op de koop toe genomen. Tegelijkertijd slikte het de plannen van Biden om de Amerikaanse economie te redden ten koste van de Duitse auto-industrie. Het reageerde op dit alles door toenadering te zoeken tot China en problemen te vermijden met Polen, de nieuwe toeverlaat van de VS in Europa. Het stelt nu voor zijn industrie weer op te bouwen door munitiefabrieken voor de Alliantie te ontwikkelen.

De aanvaarding door Duitsland van de Amerikaanse suprematie wordt dan ook gedeeld door de Europese Unie, die Berlijn controleert [9].

Tweede vaststelling: De Duitsers en de volkeren van de Europese Unie hebben allen tezamen geconstateerd dat hun levensstandaard daalt. Zij zijn, samen met de Oekraïners, de enige slachtoffers van de huidige oorlog en leggen zich erbij neer.

In 1992, toen de Russische Federatie net uit de puinhopen van de Sovjet-Unie was herrezen, gaf de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Dick Cheney de "Straussiaan" [10] Paul Wolfowitz opdracht een rapport op te stellen, dat ons helaas slechts in rijkelijk bewerkte vorm heeft bereikt. Uit uittreksels uit het origineel, gepubliceerd door de New York Times en de Washington Post, blijkt dat Washington Rusland niet langer als een bedreiging beschouwde, maar de Europese Unie als een potentiële rivaal [11]. Darin staat: "Hoewel de Verenigde Staten het project van de Europese integratie steunen, moeten wij ervoor waken dat er een zuiver Europees veiligheidssysteem ontstaat dat de NAVO, en met name haar geïntegreerde militaire commandostructuur, zou ondermijnen. Met andere woorden, Washington stemt in met een Europese defensie die ondergeschikt is aan de NAVO, maar is bereid de Europese Unie te vernietigen als zij zich voorstelt een politieke macht te worden die de NAVO kan weerstaan.

De huidige strategie van de VS, die niet Rusland maar de EU verzwakt onder het mom van de strijd tegen Rusland, is de tweede concrete toepassing van de Wolfowitz-doctrine. De eerste toepassing ervan, in 2003, bestond erin het Frankrijk van Jacques Chirac en het Duitsland van Gerhard Schröder te straffen omdat zij zich hadden verzet tegen de vernietiging van Irak door de NAVO [12].

Dit is precies wat de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff, generaal Mark Milley, zei tijdens een persconferentie na de bijeenkomst van de geallieerden op 20 januari in Ramstein. Hoewel hij had geëist dat elke deelnemer wapens aan Kiev zou doneren, erkende hij dat "het dit jaar zeer, zeer moeilijk zou zijn om de Russische troepen militair uit elke centimeter van het door Rusland bezette Oekraïne te verdrijven". Met andere woorden, de geallieerden moeten bloeden, maar er is geen hoop om in 2023 iets te winnen op Rusland.

Derde vaststelling: deze oorlog wordt niet gevoerd tegen Moskou, maar om de Europese Unie te verzwakken.