Het Westerse economische systeem nadert zijn einde

Reeds in de achttiende eeuw, tijdens de opkomst van het kapitalisme, stelden Britse economen rond David Ricardo vragen over de duurzaamheid van dit systeem. Wat aanvankelijk zeer winstgevend was, zou uiteindelijk gemeengoed worden en de eigenaar niet langer rijk maken. De consumptie zou de massaproductie niet eeuwig kunnen rechtvaardigen. Later voorspelden de socialisten, rond Karl Marx [1], het onvermijdelijke einde van het kapitalistische systeem.

Dit systeem had in 1929 ten onder moeten gaan, maar tot ieders verbazing overleefde het. Wij naderen een soortgelijk moment: productie loont niet langer, alleen financiën maken nu winst. Overal in het Westen zien we de levensstandaard van de massa dalen, terwijl de rijkdom van een paar individuen de hoogte in schiet. Het systeem dreigt weer in te storten, on niet meer op zijn pootjes terecht te komen. Kunnen de superkapitalisten hun fortuin nog redden of zal er een willekeurige herverdeling van de rijkdom plaatsvinden, na een algemene botsing?

De crisis van 1929 en de overleving van het kapitalisme

Toen de crisis van 1929 in de Verenigde Staten uitbrak, was de hele westerse elite ervan overtuigd dat de kip met de gouden eieren dood was; dat er onmiddellijk een nieuw systeem moest worden gevonden of de mensheid zou omkomen van de honger. Het is bijzonder leerzaam om de Amerikaanse en Europese pers van die tijd te lezen om de angst te begrijpen die het Westen in zijn greep hield. Enorme fortuinen waren in één dag verdwenen. Miljoenen arbeiders waren werkloos en kregen niet alleen te maken met ellende, maar vaak ook met de hongerdood. Het volk kwam in opstand. De politie vuurde met scherp op de woedende menigte. Twee nieuwe modellen werden voorgesteld: het stalinisme en het fascisme.

In tegenstelling tot het beeld dat wij een eeuw later van hen hebben, was iedereen zich destijds bewust van de tekortkomingen van deze ideologieën, maar het belangrijkste, vitale probleem was wie het best zijn bevolking kon voeden. Er was geen rechts of links meer, alleen een algemeen "sauve-qui-peut" (ieder voor zich). Benito Mussolini, die vóór de Eerste Wereldoorlog redacteur was geweest van de belangrijkste socialistische krant van Italië en vervolgens tijdens de oorlog een agent van de Britse MI5, werd de leider van het fascisme, dat toen werd gezien als de ideologie die de arbeiders brood zou geven. Jozef Stalin, die tijdens de Russische Revolutie bolsjewiek was geweest, liquideerde bijna alle afgevaardigden van zijn partij en vernieuwde deze om de USSR op te bouwen, die toen werd gezien als de belichaming van de moderniteit.

Geen van beide leiders heeft zijn model kunnen verwezenlijken: Uiteindelijk moeten economen het toch altijd afleggen tegen de militairen. Wapens hebben altijd het laatste woord. Dat ging ook op voor de Tweede Wereldoorlog; de overwinning van de USSR en de Angelsaksen aan de ene kant, de val van het fascisme aan de andere kant. Het toeval wilde dat alleen de Verenigde Staten niet door de oorlog werden verwoest, en president Franklin Roosevelt gaf het kapitalisme een tweede kans door de banksector te organiseren. De Verenigde Staten hebben [West-]Europa heropgebouwd zonder de arbeidersklasse te verpletteren uit vrees dat die zich tot de USSR zou wenden.

De crisis na het einde van de USSR

Maar toen de USSR eind 1991 uiteenviel, vond het kapitalisme, verstoken van zijn rivalen, zijn oude demonen terug. Binnen een paar jaar veroorzaakten dezelfde oorzaken dezelfde effecten; de productie begon in de VS te dalen en banen werden naar China verplaatst. De middenklasse begon langzaam af te nemen. De Amerikaanse kapitaalbezitters voelden zich bedreigd. Zij hebben verschillende pogingen ondernomen om hun land te redden en het systeem in stand te houden.

– De eerste was om van de Amerikaanse economie een wapenexporteur te maken en de Amerikaanse strijdkrachten te gebruiken om de grondstoffen en energiebronnen van het niet-geglobaliseerde deel van de planeet dat door de rest van de wereld wordt gebruikt, te controleren. Het was dit project, de aanpassing aan het "financiële kapitalisme" (als deze oxymoron betekenis heeft), de Rumsfeld/Cebrowski doctrine [2], die de Deep State van de VS ertoe bracht de aanslagen van 9/11 en de eindeloze oorlog in het uitgebreide Midden-Oosten te organiseren. Deze episode gaf het kapitalisme twintig jaar respijt, maar de binnenlandse gevolgen waren desastreus voor de middenklasse.

– De tweede poging was de beteugeling van de internationale handel door Donald Trump en de terugkeer naar de Amerikaanse productie. Maar hij had de oorlog verklaard aan de mannen van 9/11 en niemand zou hem laten proberen de VS te redden.

– Een derde ontwikkeling werd overwogen. Deze zou hebben betekend dat de westerse bevolkingen zouden worden gedumpt en dat de weinige multimiljonairs zouden worden overgebracht naar een robotstaat van waaruit zij onbevreesd hun investeringen zouden kunnen sturen. Dit is het Neom-project dat prins Mohamed bin Salman in de Saoedische woestijn begon te bouwen met de zegen van de Navo. Na een periode van intense activiteit zijn de werkzaamheden nu tot stilstand gekomen.

– Het voormalige team van Donald Rumsfeld (waaronder de Docters Richard Hatchett [3] en Anthony Fauci [4]) besloot bij gelegenheid van de Covid 19-pandemie een vierde optie te lanceren. Het is de bedoeling dat wat in 2001 in gang is gezet, in de ontwikkelde landen wordt voortgezet en veralgemeend. Het opsluiten van gezonde bevolkingsgroepen heeft de staten in de schulden gestort. Het gebruik van telewerken heeft de verplaatsing van tientallen miljoenen banen voorbereid. Het gezondheidspaspoort heeft een massasurveillancemaatschappij gelegaliseerd.

Klaus Schwab en de Grote Reset

Het is in deze context dat de voorzitter van het Forum van Davos, Klaus Schwab, ’Covid-19: The Great Reset’ heeft gepubliceerd. Het is geenszins een programma, maar een analyse van de situatie en een anticipatie op mogelijke ontwikkelingen. Dit boek is geschreven voor de leden van het Forum en geeft een indruk van hun deplorabele intellectuele niveau. Daarin maakt de auteur gebruik van clichés en citeert hij een wirwar van grote auteurs en de abracadabratische getallen van Neil Ferguson (Imperial College) [5].

In de jaren zeventig en tachtig was Klaus Schwab een van de directeuren van de (door Sulzer AG opgekochte) onderneming Escher-Wyss, die een belangrijke rol speelde in het nucleaire onderzoeksprogramma van het apartheidsregime Zuid-Afrika; een bijdrage die in strijd was met resolutie 418 van de VN-Veiligheidsraad. Hij heeft dus geen moraal en is nergens bang voor. Later richtte hij een kring van bedrijfsleiders op die het Wereld Economisch Forum werd. Deze naamsverandering is tot stand gekomen met de hulp van het Center for International Private Enterprise (CIPE), de werkgeverstak van de National Endowment for Democracy (NED/CIA). Daarom werd hij in 2016 bij de Bilderberggroep (het invloedsorgaan van de NAVO) geregistreerd als internationaal ambtenaar, wat hij officieel nooit is geweest.

In zijn boek bereidt Klaus Schwab zijn publiek voor op een Orwelliaanse maatschappij. Hij voorziet van alles en nog wat, zelfs de dood van 40% van de wereldbevolking door Covid-19. Hij stelt niets concreets voor en lijkt geen enkele optie te verkiezen. Men begrijpt er alleen uit, dat hij en zijn publiek niets zullen beslissen, maar zij zijn bereid alles te aanvaarden om hun privileges te behouden.

Conclusie

We staan duidelijk op de drempel van een enorme omwenteling die alle westerse instellingen zal wegvagen. Deze catastrofe kan op eenvoudige wijze worden vermeden door het evenwicht in de beloning tussen arbeid en kapitaal te wijzigen. Deze oplossing is echter onwaarschijnlijk, omdat zij het einde zou betekenen van de supervermogens.

Met deze feiten in het achterhoofd, is de West-Oost rivaliteit slechts oppervlakkig. Niet alleen omdat Aziaten niet in termen van concurrentie denken, maar vooral omdat zij het Westen in verval zien raken.

Daarom bouwen Rusland en China langzaam aan hun wereld zonder hoop op integratie van het Westen, dat zij zien als een gewond roofdier. Zij willen het niet confronteren, maar geruststellen, het palliatieve zorg verlenen en begeleiden zonder het tijdens zijn zelfmoord in ’t nauw te brengen.