روسیه و پیروزی

بیانیۀ رئیس جمهور روسیه مبنی بر « خروج نیروهای اصلی » [1] موجب اردوی تبلیغات رسانه ای تازه ای شد که بیشتر حاکی از تحریف واقعیت بود. بر اساس گزارشات و تحلیل های رسانه های غربی و خلیج (فارس)، گوئی ولادیمیر پوتین از ناسازگاری رئیس جمهور بشار اسد « تحریک » شده و تصمیم گرفته که سوریه را ترک کند و او را در مقابل مسئولیت هایش قرار دهد. همین مفسرین اضافه کرده اند که با توجه به این امر که بشار اسد دیگر متحدی ندارد، در ژنو مجبور خواهد شد بپذیرد که کشورش را ترک کند، و گوئی مسکو طی پنج سال جنگ « داخلی » هدیۀ بسیار خوبی به واشنگتن تقدیم کرده است.

ولی تمام این تفاسیر حرفهای پوچی بیش نیست.

1- مداخلۀ نظامی روسیه از همان سال 2012 با ژنرال حسن ترکمانی طرح ریزی شده بود. ولی سه سال بعد به اجرا گذاشته شد، زیرا مسکو بر آن بود که پیش از گسترش نیروهایش، جنگ افزارهایش را آماده کند. استقرار نیروهای روسیه از ژوئیۀ 2015 شروع شد و ما نخستین هائی بودیم که این موضوع را گزارش دادیم، این گزارشات متعاقباً توسط رسانه های اسرائیلی و سپس رسانه های بین المللی منتشر شد [2]. توافق شده بود که عملیات بمباران پس از گردهمآئی شورای امنیت که می بایستی در حاشیۀ نشست عمومی در سازمان ملل متحد برگزار شود آغاز گردد و تا نوئل ارتدکس 6 ژانویه 2016 ادامه یابد.

در عین حال پیشبینی شده بود که در بازگشت صلح، نیروی سازمان پیمان امنیت جمعی OTSC برای حفظ صلح مستقر شود، طرحی که تا کنون به مرحلۀ اجرائی نرسیده است.

2- با وجود این، با توجه به مشکلاتی که کاخ سفید برای کنترل هم پیمانانش داشت، اردوی بمباران تا گفتگوهای ژنو ادامه یافت که سرانجام برای 15 مارس تعیین شد. روشن است که روسیه هرگز این تاریخ را به عنوان سالگرد انقلاب تقلبی تعبیر نکرد.

همه چیز در 12 دسامبر 2003 با طرح جرج بوش برای اعلام جنگ (Syria Accountability Act) (تغییر رژیم سوریه) آغاز شد، سپس سال به سال ادامه یافت (نشست اتحادیۀ عرب سال 2004 در تونس پیرامون موضوع «دموکراتیزاسیون» اجباری در لبنان و سوریه، قتل رفیق حریری در سال 2005 و اتهام علیه رئیس جمهور لحود و اسد به دست داشتن در این قتل، حمله به لبنان در سال 2006 که به هدف تحریک سوریه به مداخله انجام گرفت، ایجاد جبهۀ نجات ملی توسط اخوان المسلمین در سال 2007، تخریب تجهیزات ارتباطاتی و تدارکات حزب الله در سال 2008 وغیره) و سپس یا با آغاز جنگ در داخل سرزمین سوریه در سال 2011 تا امروز.

3- روسیه به شکل آشکاری خروج نیروهایش را آغاز کرده است. طرح پرواز از چهار روز پیش برای هواپیماهای باربری جهت باز گرداندن نظامیان و تجهیزات به ثبت رسیده است. تاریخ این رویداد نیز به هیچ عنوان غافلگیرانه نبوده است. بر این اساس فرماندۀ مرکز فرماندهی اردن، ژنرال مشعل محمد الزبن در مسکو در ماه ژانویه توسط وزیر دفاع روسیه سرگئی شوئیگو و همقطار سوری او ژنرال فهد جاسم الفریج [3] مطلع شده بود. در نتیجه مسخره بنظرمی رسد که این تصمیم را به اختلافاتی که در چند روز گذشته بروز کرده نسبت دهیم.

اختلافات سیاسی برطرف شده است. نخستین اختلاف مرتبط است به پیشنهاد روسیه مبتنی بر ایجاد ساختار فدرال، که دمشق و ریاض آن را مردود دانستند، پیشنهادی که به تجربۀ شوروی باز می گردد. بنابراین، اقلیت های خاور نزدیکف خلاف اقلیت های اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، در توده های مردم حل شده اند و به زبان مشترکی حرف می زنند. دومین اختلاف در مورد انتخابات قانونگذاری در 13 آوریل است که روس ها می خواستند آن را به گفتگوهای ژنو ضمیمه کنند در حالی دمشق این پیشنهاد را نپذیرفت زیرا نقض قانون اساسی بود.

4- در زمینۀ نقشۀ نظامی، ارتش روسیه از جبهۀ نبرد بیرون می آید، ولی مرکز فرماندهی را ترک نمی کند. هیج ضرورتی ندارد که هواپیماها انبار شوند، چون که دیگر هدفی برای بمباران وجود ندارد : استحکاماتی که جهاد طلبان ساخته بودند و وسائل حمل و نقل نفت دزدیده شده تخریب شده است. ولی سامانه های پدافند هوائی، موشک های اس 400 و پانتسیر اس 2 در جای خود باقی می مانند. ارسال اسلحه و مهمات، و به همین گونه دسترسی به اطلاعات ماهواره ای روسی ادامه دارد. روسیه تجهیزات نظامی سوریه را به روز ساخته که طی ده سال در محاصرۀ بین المللی به سر می برد، و سربازان ارتش عربی سوریه را اموزش می دهد [4]. از این پس ارتش عربی سوریه برای حفاظت از شهروندان نه تنها در وضعیت دفاعی نیست بلکه در حال آزاد سازی مناطق اشغالی است. در نتیجه کمک روسیه شامل پشتیبانی هوائی برای یگان های زمینی است، همان گونه که دیروز در پالمیر دیدیم، و یک بمباران ساده نیست.

پس از هزینه کردن سدها میلیارد روبل در سوریه، روسیه از در وضعیتی که ترکیه و عربستان سعودی و لبنان در مرز جنگ داخلی قرار گرفته اند از خاور نزدیک خارج نخواهد شد. روسیه افتخار پیروزی آزاد سازی کشورشان را به خود سوری ها واگذار کرده است.