بیش از ۱۵۰ کشور ، برای شرکت در کنفرانس پیمان جهانی برای مهاجرت مطمئن ، منظم و قانونی در مراکش دعوت شده بودند (این سند به زبان انگلیسی با نام پیمان
(Pacte mondialجهانی نام گذاری شده است ، و سازمان ملل آن را به صورت
نامیده است .
در مقدمه ، دبیر کل سازمان ملل ، آنتونیو گوترش ،اطلاعات جعلی در ارتباط با این پیمان را بیان داشت . همچنین اعلام کرد که این نوشته برای دولت ها ایجاد محدودیت نمی کند و حق حاکمیت ملی آنها را مخدوش نمی سازد .
اما موضوع این بوده : که این پیمان که قرار نیست حق حاکمیت ملی کشوری را مخدوش نماید ، باعث می شود تا متن های بین المللی بر متن های ملی ارجحیت داشته باشند .
اصطلاح ٬٬ عدم محدود سازی ٬٬ به این مفهوم است که دولت های امضا کننده نخواهند توانست در سیاست قانونگذاری خود رفرم هایی در این رابطه ایجاد نمایند . اما برای شاکیان این امکان وجود خواهد داشت تا بتوانند برتری متن های بین الملل را بر حقوق ملی را نشان دهند ، و آنها را وادار به اجرای پیمان نمایند .
همین موضوع باعث گردید تا ۱۹ کشور ( اتریش ، استرالیا ، بلغارستان ، شیلی ، کروآسی ، دانمارک ، استونی ، ایالات متحده ، اسرائیل ، مجارستان ، لتونی ، هلند ، لهستان ، جمهوری دومینیکن ، چکیا ، سربی ، اسلواکی ، اسلونی ، و سوئیس ) در این کنفرانس شرکت نکنند .
شورای فدرال سوئیس به این اجلاس آمد ، اما بلافاصله از آن خارج شد .
بلژیک در ارتباط با اهمیت این پیمان تردید دارد ، چرا که برعکس ادعای آقای گوترش ، متن آن موضوع ساده ای نیست . در بروکسل ، شارل میشل ، نخست وزیر ، برای امضای این متن ، مجبور به دور زدن قوانین اساسی شد : بخشی از ائتلاف و سازمان اطلاعات ایالات متحده ، که از امضای این پیمان سر باز زدند ، مجبور به استعفاشدند . چرا که دولتی که در اقلیت قرار می گرفت ، می توانست سقوط کند . شارل میشل ، نخست وزیر ،با حفظ مقام خود ،پادشاه را به هنگام جابجایی وزرا از این موضوع مطلع ساخت . او به مراکش سفر کرد ، در حالی که از پارلمان رای اعتماد دریافت نکرده بود .
